Dagblaðið Vísir - DV - 04.03.2011, Blaðsíða 26

26 | Viðtal 4.–6. mars 2011 Helgarblað
kominn inn á heimili einhvers þegar
maður labbar inn um útidyrnar. Þrátt
fyrir að hafa þörf til að ferðast og fara
út um allt finnur Brynhildur hamingj-
una í hversdagslegum hlutum og því
að vera heima hjá sér. „Það eru mörg
ferðalög inni í þessu húsi. Allt sem
búið er að fara og skoða. Það er heil-
mikið líf hérna inni, það eru ævintýri
í öllum hornum,“ segir hún um heim-
ilið sitt sem stendur í miðbæ Reykja-
víkur, í næstu götu við Þjóðleikhúsið.
„Ég verð alltaf að takast á við eitt-
hvað, það verður alltaf að vera einhver
glíma,“ segir hún og bætir við að ró-
legt, þægilegt lífi sé eitthvað sem komi
seinna. „Það kemur bara seinna þeg-
ar ég er orðin gömul kerling. Þá ætla
ég að sitja með manninum mínum
Heimi í fjallakofa einhvers staðar úti á
palli og bara horfa. Ég sé fyrir mér að
þetta verði uppi á fjalli og neðar í daln-
um verði einhver bær hulinn skýjum.“
Hún segist þó ætla að vera að leik
eins lengi og hún getur. „Á einhverj-
um tímapunkti þegar maður hættir að
geta labbað og hættir að geta munað
nokkurn skapaðan hlut. Það gerist hjá
öllum,“ segir hún en er viss um að hún
vilji vinna eins lengi og hún geti.
„Ég er kannski að búa dálítið
þannig um hnútana að ég geti gert
það. Að ég geti leyft mér það að sitja
aðeins og skrifa meira. Ég er að búa
til „space-ið“ til þess að gera það með
því að fara þarna út og skrifa í öðru
umhverfi og náttúrulega undir hand-
leiðslu þessa fólks. Ég hef samt ver-
ið það ofboðslega lánsöm að það er
mikið að gera hjá mér, ég hef ekki allt-
af næði þannig að það er gott að fara
og koma svo til baka og sjá hvað mað-
ur á. Ég er bara að fara að sækja nýtt
andrúmsloft og sjá hvað gerist í haus-
num.“
Brynhildur segist vera hamingju-
söm þegar hún hefur mikið fyrir
stafni og þannig vilji hún hafa lífið.
„Það verður alltaf að vera svoleiðis en
stundum verða dálítil læti í hausnum
og maður getur ekki sofnað því það er
bara svona hjálmur utan um hausinn
á manni af látum. Lífið er bara verk-
efni og maður er að takast á við svona
alls konar, en bara því meira því betra,“
segir hún sem segist vera hamingju-
söm í því sem hún er að gera.
Finnur hamingju í
hverdagslegum hlutum
„Ég er sjúklega ánægð með ferilinn
minn, hann er æðislegur. Það er svo
mikið og svo fjölbreytt. Maður kemur
að alls konar verkefnum á mismun-
andi hátt en ég hlakka til að fara þarna
út og svo sjáum við bara til,“ segir
Brynhildur. „Ég sé nefnilega ekki fyr-
ir mér að vera leikkona út í hið óend-
anlega og gera ekkert annað. Það sé
ég ekki fyrir mér.“ Hún segir að ákveð-
inn draumur sé að rætast með því að
fara út til Bandaríkjanna til að læra.
„Maður á alls konar drauma. Stund-
um skjóta þeir upp kollinum og mað-
ur veit að þeir eru bara bull en þá kyss-
ir maður þá bara bless og tekst á við
það. Ég tek þeim samt fagnandi og svo
ef þeir rætast ekki þá bara koma ein-
hverjir aðrir,“ segir hún og tekur fyr-
ir það að hún sé að stressa sig. „Það
gengur ekki. Mér finnst ótrúlega vont
að vera stressuð , ég þoli ekki að vera
stressuð. Þá verður maður bara samt
að anda og takast á við það seinna.
Það er bara mikið að gera í lífinu.“
Brynhildur hugsar mikið inn á við.
Hún hugsar vel um heimilið sitt, rétt
eins og sjálfa sig. En var það meðvit-
uð ákvörðun? „Nei, það hefur gerst
smám saman. Fyrst um sinn, þegar
ég var nýkomin út úr leiklistarskóla,
þá kunni ég engan veginn að beisla
allt sem ég þurfti að gera. Maður end-
aði bara lasin af of mikilli vinnu og át
bara eitthvað drasl og eitthvað svona.
Það kemur samt bara með aldrinum
og svo lærir maður bara ýmislegt. Það
er mjög gott að hugsa inn á við og ein-
hvern veginn passa upp á sína innri
ró. Svo þegar maður verður eitthvað
pirraður þá verður maður bara að
finna sér einhvern farveg í því. Öskr-
arðu út í vindinn? Gengurðu meðfram
sjónum? Ferð í bíó? Færð þér rauð-
vínsglas eða horfir á eitthvert rugl í
sjónvarpinu?“
Sjálf segist hún finna ró í hvers-
dagslegum hlutum. „Ég öskra aldrei,
ég væri að ljúga ef ég væri að segja
það. Ég er ekki svo óhefluð,“ segir
hún og hlær. „En ég labba mjög oft
meðfram sjónum. Stundum fer ég út
í garð með gúmmíhanska og tíni rusl
eða þvæ þvott. Það er mikil þerepía í
því að taka eitthvað, setja það ofan í
eitthvað og henda því í ruslið.“
Þó að hún búi við hliðina á leik-
húsinu sem hún vinnur í segist hún
ekki taka vinnuna með sér heim.
„Ég er mjög heimakær og mér finnst
ofsalega gott að vera heima. Ég sæki
mikla orku í heimilið mitt,“ segir
hún. „Það er alveg mottó að koma
ekki heim með vinnuna eða alla
vega taka ekki of langan tíma í það.“
Þrátt fyrir að aðskilja heimilislífið og
vinnuna hjálpar dóttir hennar henni
að æfa sig fyrir hlutverk. „Hún hjálp-
ar mér oft. Þá tekur hún textann á
móti. Sérstaklega þegar ég er að læra
lög, þá hjálpar hún mér mikið. Hún
er alveg með þetta á hreinu og hún
er oft búin að læra lögin á undan
mér. Til dæmis þegar ég var að æfa
fyrir Edith Piaf, þá var hún pínu pínu
lítil, en hún kunni þetta allt saman.“
Hlutirnir hefjast innan frá
„Það er verkefni manns að láta sér
líða vel, og hver er sinnar gæfu smið-
ur. Það er svo sannarlega rétt. Mað-
ur verður bara að taka þessi verkefni
sem að manni eru rétt, og forgangs-
raða líka. Þó að það sé mikið að gera
í vinnunni þá verður maður að segja
„Því miður hef ég ekki tíma til að
gera þetta, mér þykir það leitt“ og
maður verður oft að segja bara nei.
En það er auðvitað erfitt að segja nei
við alls konar hlutum en það verður
bara að vera þannig því maður má
ekki gleyma því að sofa og borða og
bara horfa í augun á fólkinu sínu,“
segir hún alvarleg í bragði. Hún seg-
ir að þessir hlutir séu það sem hjálpi
henni að sinna öllu því sem hún þarf
að gera og komast í gegnum öll verk-
efnin sem þarf að komast í gegnum.
Brynhildur kemur aftur að því að
leikari byggi alltaf á því sem hann
þekkir, hefur séð og upplifað. „Það
er bara alltaf þetta með að maður er
sín eigin verkfærataska, þetta er það
sem ég get boðið upp á, sem ég hef
upplifað, það sem ég hef séð, það
sem ég hef séð hjá öðru fólki og þær
tilfinningar sem búa innra með mér.
Það get ég boðið upp á, annað get
ég ekki boðið upp á. Ég er alla vega
þannig leikari að hlutirnir byrja inn-
an frá og svo fara þeir út. Ég er ekki
leikari sem býr til eitthvað stórt og
reyni svo að fylla upp í það. Ef mað-
ur sér bara hlutverkið fyrir sér sem
einhvern ramma þá byrjar maður
í punktinum og fyllir hann. Oft veit
maður samt ekki hvernig rammi
þetta verður. Það fer bara eftir eðli
hlutverksins eða eðli verkefnisins,“
segir hún. „Maður á bara hafsjó af
minningum og tilfinningum og þetta
er bara „materialið“ sem maður get-
ur tekið upp úr töskunni og sýnt.“
Frá því að Brynhildur útskrifað-
ist sem leikari í London árið 1998
hefur margt gerst og breyst og mik-
ið búið að safnast í verkfæratöskuna
þar sem hún geymir tilfinningarn-
ar. „Guð minn góður, það hafa ver-
ið hlægileg ár frá því að ég útskrifað-
ist. Ég var einn vetur úti í London og
kom svo heim og hef verið viðloð-
andi Þjóðleikhúsið síðan. Svo var
ævintýrið með Brák, þegar ég tók að
mér að búa það til og taka sénsinn á
því að skrifa víkingaleikrit fyrir bað-
stofuloft í Borgarfirði. Við Atli Rafn
gerðum þetta verkefni saman, hann
er leikstjórinn, og við unnum saman
24 tíma á sólarhring í marga, marga
mánuði og úr varð leiksýningin Brák
sem er stolt okkar beggja. Svo núna
var mér boðið að koma með hana í
Þjóðleikhúsið og sýna nokkrar sýn-
ingar sem er alveg meiriháttar sig-
ur.“
Alltaf gaman en stundum
erfitt að vera leikari
Brynhildur fór ekki strax samt allt-
af verið draumurinn. Stærsta skrefið
hafi verið að viðurkenna fyrir sjálf-
um sér að vilja vera leikari. „Ég þorði
bara aldrei að viðurkenna þetta, því
það er svo viðkvæmt að vera leik-
ari. Því maður hugsar alltaf bara „en
ef ég get ekki“ og „en ef enginn vill
horfa á mig“ en svo er bara að drusla
sér í þetta. Þetta er náttúrulega skrít-
in vinna líka því þú ert einhvern veg-
inn í sjálfum þér, endalaust. Maður
getur ábyggilega orðið dálítið sjálf-
hverfur. Leiklist er líka bara ótrúlega
mikil samvinna. Hún er eiginlega
bara númer eitt, tvö og þrjú sam-
vinna. Ef það er ekki hlustun, ef þú
heyrir ekki neitt, þá er engin sam-
vinna,“ segir hún og segir sig njóta
forréttinda að fá að starfa sem leik-
kona. „Það er alltaf gaman í vinn-
unni, það er gaman að hitta vinnu-
félagana.“
Þó að það sé alltaf skemmtilegt
í vinnunni segir Brynhildur að það
geti líka verið erfitt. Það tekur á að
vera alltaf að leika einhvern annan.
„Það er auðvitað mjög erfitt stund-
um en alltaf gaman,“ segir hún. „Það
getur oft verið erfitt, þetta er „tricky“
vinna og auðvitað vill maður alltaf
gera sitt besta. Sumt hentar manni
betur en annað, stundum geng-
ur vel og stundum gengur ekki jafn
vel, en þá er það bara í manns eigin
verkahring að snúa því við og finna
það besta í hlutnum og búa til far-
artæki fyrir hlutverkið og halda bara
áfram. Og ég vona bara að allir leggi
leið sína í bíó til að sjá Vilborgu og
Harald að takast á við lífið.“
Brynhildur segir að þó að Okkar
eigin Osló sé í léttum dúr byggi hún
á raunverulegum tilfinningum og
því sem allir geta tengt sig við. „Það
eru alveg alvöru tilfinningar þarna
inni í. Það sem er svo grátbroslegt
við raunveruleikann. Við getum
séð okkur í þessu fólki og hvernig
við bregðumst við og þegar mað-
ur hagar sér eins og bjáni og maður
fær það eins og búmerang til baka
í hausinn,“ segir hún en segir það
ekkert auðveldara að finna karakt-
erinn í gamanmynd en í til dæmis
Edith Piaf. „Vinnan er alltaf sú sama,
það skiptir ekki máli hvort það sé
húsamúsin, Edith Piaf eða Thea í
Heddu Gabbler. Þetta kemur allt frá
sama stað þó að útkoman sé önnur.“
adalsteinn@dv.is
„Maður á bara haf-
sjó af minningum
og tilfinningum og þetta
er bara „materialið“ sem
maður getur tekið upp úr
töskunni og sýnt.