Dagblaðið Vísir - DV - 09.03.2011, Qupperneq 13

Fréttir | 13Miðvikudagur 9. mars 2011
Sonur minn fyrirfór Sér
gerðis komu mörg börn að leika við
hann en síðan dró smám saman úr
því. Eftir að þetta kom upp með tösk-
una voru foreldrar þessara eineltis-
seggja kallaðir á fund. Eftir það vill
enginn leika við hann.
Ég veit ekki af hverju hann lendir
í þessu. Kannski af því að við foreldr-
arnir erum öryrkjar. Kjaftagangur-
inn hér er svo mikill. Kannski vill
fólk koma okkur sem erum öðruvísi
burt úr bænum. Ég þekki til dæmis
mann sem er um fimmtugt sem lenti
í svakalegu einelti hér út af því að
hann er með tourette.
En drengurinn okkar er ekkert
afbrigðilegur. Hann er rosalega
blíður og góður strákur. Ég trúi því
ekki að þetta sé að gerast.“
Eineltið fylgir alltaf
Helst vildi hann vera áfram í
Hveragerði þar sem þeim hjón-
um hefur lengst af liðið vel. Þau
eru bæði öryrkjar og bærinn hefur
búið vel að öryrkjum og stutt þau
með margvíslegum hætti. „Við
höfum heldur ekkert svakalega
mikla peninga á milli handanna
þannig að við getum varla leigt
íbúð í dýrum bæjarfélögum. En
ég á í mikilli innri baráttu vegna
þessa. Mig langar að flytja fyrir
son minn. Ég vil ekki bjóða hon-
um upp á þetta. Einelti er glæpur
og þeir eru margir sem hafa hlot-
ið mikinn skaða af og jafnvel gefist
upp á lífinu.“
Hann sá það ekki síst á þeim
fjórum árum sem hann starfaði
hjá útfararþjónustu í Reykjavík.
„Það kom oftar en einu sinni fyr-
ir að ég sótti ungt fólk sem hafði
svipt sig lífi eftir einelti. Börn eru
svo berskjölduð og oft kunna þau
ekki að verja sig. Þau vita ekki
hvernig þau eiga að bregðast við
og taka höfnunina nærri sér. Ein-
eltið fylgir þeim síðan út í líf-
ið, út á vinnumarkaðinn og inn í
hjónaböndin. Þau alast upp við
lítilsvirðinguna þar sem þau eru
stærstan hluta barnæskunnar í
skólanum. Þannig að höfnunin og
minnimáttarkenndin festir rætur í
þeim. Þegar þau koma út í samfé-
lagið eru þau þegar orðin brotnir
þjóðfélagsþegnar. Það er búið að
brjóta börnin niður. Það er ekki
auðvelt að laga það svo heilt verði.“
Eineltissaga Davíðs Michelsen hefst
þegar hann er 7 ára gamall. „Sjálfs-
vígshugsanir höfðu leitað á mig frá
tólf ára aldri og ég hafði skrifað ótal
bréf með nöfnum allra sem harðast
að mér gengu og lýsti í smáatriðum
gjörðum þeirra. Ég ætlaði mér að láta
lögregluna um þá eftir minn dag, en
hafði ekki kjark þegar á hólminn var
komið,“ segir hann á Facebook-síðu
sem hann stofnaði til stuðnings ein-
eltisfórnarlömbum.
Davíð var nemandi í Grunnskól-
anum í Hveragerði og varð fyrir ein-
elti sem enn hefur áhrif á hann í dag.
Hann segist loksins vera tilbúinn að
taka skrefið sem þarf til að vinna
úr því sem hann upplifði í grunn-
skóla. „Ég hef voðalega lítið gert og
það plagar mig. Ég fór reyndar að
vinna svolítið í þessu í haust, það
kom bara upp sú aðstaða að ég þoldi
ekki meira,“ segir Davíð um hvernig
hann hefur tekist á við eineltið síð-
an hann útskrifaðist úr grunnskóla.
„Ég stoppa alltaf á ákveðnum tíma-
punkti, þá er orðið of sárt að rifja
þetta upp. Þá fer maður að telja sér
trú um það að maður muni þetta
ekki og að það sé svo langt um lið-
ið að maður sé búinn að kæfa þetta
niður í ekki neitt. Sem er í rauninni
bara sjálfsblekking, því maður man
allt.“
Var heimskinginn í skólanum
Sögu sína segir hann á Facebook þar
sem hann hvetur önnur fórnarlömb
eineltis til að stíga fram og leita sér
stuðnings.
„Ég reyndi í fyrstu, þegar for-
sprakkinn hóf skotárás sína, að
malda í móinn og segja honum að
halda kjafti. Þá endaði það með bar-
smíðum sem ég tók bara við enda
hafði ég ekki í mér að meiða einn eða
neinn, svo að endingu lét ég sem ég
heyrði ekki í honum sem æsti hann
og aðra bara upp en mér var þó
nokkuð sama á þessum tíma punkti.“
Davíð segir eineltið ekki hafa
bara átt rætur sínar hjá nemend-
unum sjálfum en hann lýsir atburði
þar sem kennari hans gerði grín að
stærðfræðikunnáttu hans sem varð
þess valdandi að samnemendur
hans litu á hann sem heimskingja.
„Ég ætlaði mér að taka dótið mitt og
ganga út en var stöðvaður og sagt að
hunskast í sætið mitt sem ég gerði
af hlýðni. Fljótlega gekk það manna
á milli meðal nemenda að ég væri
heilalaus hálfviti sem kynni hvorki
að lesa né reikna. Svona leið barna-
skólinn áfram og ég var orðinn veru-
lega skemmdur á sál þegar ég kom
í gaggó. Átti fáa vini sem varla var
hægt að kalla vini og þar með talið
æskuvin sem átti að heita minn besti
vinur.“
Stríðnin snéri þó ekki bara að gáf-
um Davíðs heldur líka að útliti hans.
„Þetta vatt upp á sig og fleiri fóru að
taka beinan þátt í að niðurlægja mig
með ýmsum særandi orðum sem
vörðuðu útlit mitt.“
Reyndi að drepa gerandann
„Eineltið magnaðist mikið þegar
þarna var komið sögu og voru stöð-
ugar árásir í tímum og frímínútum.
Í hádegi og öðrum frítíma í skólan-
um reyndi ég eftir fremsta megni að
komast óséður í skrúðgarð sem ligg-
ur við hlið skólans. Þar átti ég griða-
stað þar til tveir bekkjarfélagar gengu
fyrir tilviljun fram á mig. „Hérna fel-
urðu þig þá,“ sagði annar þeirra og
þeir börðu mig niður umsvifalaust
og létu ýmis orð falla um mig og fjöl-
skyldu mína.“ Hann segir að mikil
reiði hafi þá verið komin upp í hon-
um og að hann hefði ekki þolað mik-
ið meira mikið lengur.
„Dag einn missti ég mig þegar
var verið að lúskra á mér fyrir utan
kennslustofuna, ég stökk á hann
og greip um hálsinn á honum og
þrengdi að,“ segir hann. „Ég man
hvað það kom mikil vellíðan yfir mig
þegar hann blánaði og korrið upp úr
honum var sem tónlist í eyrum mín-
um. Einhver öskraði að ég væri að
drepa hann sem varð til þess að ég
sagði „gott“ og herti takið, það þurfti
þrjá tíundubekkinga til að slíta mig af
honum og halda mér frá.“
Vildi ekki vera misheppnaður
Atvikið var ekki tilkynnt til foreldra
Davíðs og var það afgreitt sem
venjuleg slagsmál sem koma
reglulega upp í grunnskólum. Davíð
var þó látinn gjalda fyrir atburðinn
af hóp nemenda. „Ég var endanlega
brotinn niður og var orðinn svo illa
farinn að ég tapaði frá mér öllum
sem áttu að heita félagar mínir, ég
stóð uppi einn og hlustaði á allt sem
sagt var við mig í kennslustundum
og grét innra með mér,“ segir hann.
„Foreldrar mínir vissu að eitthvað
var í gangi í skólanum en óraði ekki
fyrir hve alvarlegt það var, en ég vildi
ekki valda þeim vonbrigðum yfir því
hve misheppnaðan son þau áttu svo
ég sagði sem minnst og gerði lítið úr
flestu.“ adalsteinn@dv.is
Davíð Michelsen var lagður í einelti nær alla grunnskólagönguna:
Hugsaði um sjálfsvíg 12 ára
Eineltisþolendur
á Facebook
Í kjölfar umfjöllunar DV um ellefu ára dreng
sem mætir ekki í skólann vegna eineltis
var Facebook-hópurinn Eineltisþolendur í
Grunnskólanum í Hveragerði stofnaður. Þar eru
nú 877 meðlimir og fjölmargir hafa ákveðið að
deila reynslu sinni með lesendum síðunnar.
n „Ég hugsa enn um unga manninn sem
fyrirfór sér eftir endalaust ömurlegt einelti,
miskunnarlauss níðingshátts ! Var reyndar
svo vitlaus að ég bara hélt að þetta hefði
fengið fólk til að hugsa og ræða við börnin
sín, kenna þeim en jafn sorglegt og þetta var
og örugglega fleiri tilvik sem börn/unglingar
fremja sjálfsmorðs vegna svona níðingshátts
en fólk er fljótt að gleyma! En ég gleymi ekki
sögu þessa drengs ... Já, þetta hefði líka getað
verið mitt barn!“
n „Einelti í Hveragerði og fleiri bæjarfélögum
virðist byrja snemma. Þegar dóttir mín byrjaði
í leikskóla hérna í Hveragerði var hún tekin fyrir
aðeins 4 ára gömul. Hún er dökk á hörund og
var henni strítt á því, sagt að hún væri skítug,
með hár eins og trúður, hrint og lamin, sagt að
hún væri feit og ljót. Ekki leið á löngu þangað
til hún var farin að neita að fara í leikskólann,
oft tók það langan tíma að fá hana til að
hætta að gráta og koma út úr bílnum fyrir utan
leikskólann. Tekið var á þessu máli og fór að
ganga aðeins betur með hana um tíma en svo
byrjaði þetta aftur. Hún var farin að neita að
borða því að henni fannst hún svo feit og ljót.
Það situr mjög í henni að sagt var við hana að
„svona fólk eins og hún“ sé ljótt, feitt og kunni
ekki að brosa ...“
n „Ég og bróðir minn vorum i þessum skóla
og það var ekkert gert þegar við vorum lagðir i
einelti, bara hunsað. Ég held að tími sé kominn
til að eitthvað sé gert i málinu. Styð þessa síðu
til fulls.“
n „Frábært framtak þessi síða.Verð svo reið
dóttir mín er eineltisbarn og maður fer aftur
í tímann við að lesa þetta. Skólayfirvöld í
Hveragerði verða nú að opna augun og gera
stórt í þessu. Maður finnur svo til í hjartanu
þegar maður les þetta, það er jú árið 2011.Svona
má ekki eiga sér stað.“
n „Við erum orðin of mörg sem höfum þurft að
sitja undir aðgerða og afskiptaleysi á meðan
andleg og líkamleg högg dynja yfir. Því miður
hefur maður heyrt að þessi vanhæfni loði
sérstaklega við nokkra skóla í landinu. […] Að
einelti barna skuli fá að viðgangast í skóla-
kerfinu á árinu 2011 er sorglegt og sérstaklega
sorgleg er aðstaða foreldra sem eru vanmáttug
og úrræðalaus þegar börn þeirra þjást.“
n „Ég bjó þarna í 3 ár og er ennþá að jafna mig 9
árum síðar. Var útskúfuð, 1 sinni lamin og 1 sinni
kyrkt, hlegið að, strítt, búnar voru til sögur og
hálfgerð leikrit í kringum mig þar sem gert var
út á að hlæja að mér á bak við mig. Eitt skipti
var ég í sturtu í íþróttahúsinu þegar ein stelpan
stóð yfir mér og talaði niður til mín öllu millum
nöfnum á meðan ég þurrkaði mig og klæddi og
hljóp síðan út grátandi, ekkert eftirlit var hvorki
þar né í skólasundinu þar sem mér leið mjög
oft illa, veit ekki hvernig það er í dag. Foreldri
stelpu sem var mjög andstyggileg við mig (sem
var síðan stuðningsfulltrúi inni í bekknum!)
spurði skólayfirvöld hvers vegna svona fávitum
væri hleypt inn í skólann, þá sem sagt mömmu
minni sem var að „kvarta og kveina“ en var
eingöngu að láta vita að vanlíða barnsins síns,
og mögulegu einelti og ekkert var gert.“
n „Ég var útskúfuð í mötuneytinu og mér var
bannað að sitja við sama borð og aðrir eða
allir stóðu upp og færðu sig. Og þetta var fyrir
framan starfsfólk skólans, eins í frímínútum
þar sem ég var lokuð úr hring þar sem krakkar
stóðu saman og spjölluðu. Ég grét mikið og
skildi ég ekki af hverju ég gat ekki hætt og
hvað þá fyrir framan aðra en áttaði mig á því
löngu seinna hvað vanlíðan getur gert. Þetta
var orðið svo slæmt að ég átti erfitt með að
labba um í bænum og tók stóran krók ef ég sá
hóp af krökkum því ég var svo hrædd við þau
og hvað gæti gerst ef ég myndi hitta þau. Eitt
sinn sagði ég kennara frá stríðni og hann sagði
mér að ég ætti að hætta þessu og ég biði upp á
það sjálf. Í mörg ár reyndi ég að laga mig, gerði
mér ekki grein fyrir að það var ekki ég. Í einu
skólaferðalagi hitti ég gamla bekkinn minn og
langaði svo aftur og saknaði allra vina minna ...
að eiga vini.“
Sigurgeir Ingimundarson og Barbara Þóra Kjartansdótt-
ir Sjö ára sonur þeirra hefur orðið fyrir einelti frá því að hann var í
leikskóla en Sigurgeir missti eldri son sinn þegar hann fyrirfór sér.
Sigurgeir telur að það megi rekja beint til þess að hann var lagður í
einelti í barnæsku með þeim afleiðingum að hann var stútfullur af
höfnunartilfinningu og minnimáttarkennd.