Dagblaðið Vísir - DV - 18.03.2011, Qupperneq 36

36 | Viðtal 18.–20. mars 2011 Helgarblað
S
ara Dögg Ásgeirsdóttir vakti
fyrst athygli þegar hún fór ung
og óreynd með eitt af aðalhlut­
verkunum í Myrkrahöfðingja
Hrafns Gunnlaugssonar. Þar fékk hún
eldskírn sína í leiklistinni eins og hún
kallar það en um þessar mundir fer
hún öðru sinni með aðalhlutverkið í
spennuþáttaröðinni Pressu. Hún átt­
aði sig á því að hún væri farin að taka
persónuna með sér heim úr vinnunni
þegar hún festist næstum því í glugga
í sparikjólnum.
Sara Dögg ólst upp í sveit og
dreymir um að snúa þangað með
fjölskyldu sína þar sem börnin geti
hlaupið frjáls um líkt og hún gerði.
Sara leggur mikið upp úr því að vera
jákvæð og segist hreinlega geta orðið
lasin í kringum neikvætt fólk. Hún
hefur undanfarin ár starfað sem flug­
freyja meðfram leiklistinni sem er
hennar ástríða. Hún segir flugfreyju­
starfið hafa veitt sér öryggi í því
ótrygga starfsumhverfi sem leiklistin
getur verið og að oft á tíðum haldi
flugið henni á jörðinni.
Það hafði sína kosti og galla að
alast upp í sveit. Þó svo að frelsið hafi
verið mikið hafði fjarlægðin drama­
tísk áhrif á drauma ungrar ballerínu.
Skellti hurðum
„Ég man eftir dögum þar sem ég
hreinlega grét því mig langaði svo að
verða ballerína,“ segir Sara sem ólst
upp á bænum Klettum í Gnúpverja­
hreppi. „Það var bara hægt að æfa
ballett einu sinni í viku og það var
nauðsynlegt að æfa oftar en það ef
maður ætlaði sér eitthvað með þetta.“
Sara reyndi fyrir sér í fimleikum um
tíma en álagið í heyskapnum í sveit­
inni gerði það að verkum að hún
meiddist í baki og hætti. Það var erf­
itt að sameina sveitalífið og metnað
ungrar stúlku í íþróttum.
En Sara hafði hestamennskuna og
það skipti hana mestu máli. „Ég var
alltaf á hestbaki. Það var einn feitur,
rauður hestur sem amma átti, Glaður
hét hann, sem maður fór bara á ber­
bakt og beislislaust á honum. Þannig
átti ég margar af mínum bestu stund­
um. Svona var þetta í sveitinni og
þessi sveitarómantík er svolítið djúpt
í mér.“
Sara segir það hafa verið mik­
il forréttindi að alast upp í sveit þar
sem frelsið var mikið. „Ég kalla þetta
ættar óðalið þar sem stórfjölskyldan
hans pabba býr þarna líka. Bræður
hans á næstu bæjum og svo amma og
afi rétt hjá. Það er einn af þessum fjár­
sjóðum sem maður ólst upp við. Að
geta hlaupið á milli og verið svona ná­
lægt sínum nánustu.“
En lífið í sveitinni gat þó líka reynt
á þegar á unglingsárin var komið.
„Stundum leiddist mér alveg ógurlega
og mig langaði að flytja til Reykjavík­
ur. Á þessum árum kemur líka upp í
manni ákveðinn mótþrói. Ég man að
ég átti alltaf svolítið erfitt með að tjá
mig ef eitthvað kom upp þannig að
ég skellti alltaf hurðum. Það var svona
mín uppreisn sem mér finnst mjög
kómískt þegar ég hugsa til baka.“
Saklaus í höndum
Myrkrahöfðingjans
Þegar komið var á framhaldsskólaald­
urinn lét Sara svo verða af því að flytja
til Reykjavíkur. „Frá og með svona 15
ára setti ég bara í einhvern hraðgír. Því
mig langaði út í heim. Ég ákvað að fara
í FB því þar var fjölmiðlabraut og setti
bara eins og ég segi í einhvern hrað­
gír og kláraði skólann á þremur árum.“
Sara hélt sér nokkuð til hlés á þess­
um árum. „Ég tók engan þátt í félags­
lífinu og mér lá eitthvað voðalega á að
verða fullorðin. Dró mig inn í skel og
var töluvert alvarlegri en ég er í dag.
Ég veit ekki alveg hvað það var.
Maður var bara að þroskast og breyt­
ast. Ég hef líka átt það til að hugsa mig
alveg í kaf og það kemur að misgóðum
notum. Þetta var bara mín leið þá og
ég sé ekkert eftir því en maður hefði
kannski gert eitthvað öðruvísi í dag.“
Að framhaldsskóla loknum hélt
Sara svo út í heim eins og hana hafði
dreymt um. „Ég fór til Frakklands að
læra frönsku,“ en Sara var úti í hálft
ár og snéri svo heim. Skömmu eft­
ir það ákvað Sara að reyna fyrir sér í
leiklistinni og hún réðst ekki á garð­
inn þar sem hann var lægstur. Blaut
á bak við eyrun fór hún í prufur hjá
Hrafni Gunnlaugssyni fyrir myndina
Myrkrahöfðingjann. Þetta var árið
1997.
„Mér fannst ég vera rosastór en
þegar maður hugsar til baka er mað­
ur barn svo lengi, svona innst inni.
Hvað maður er eitthvað saklaus gagn­
vart heiminum. Svo er manni kippt út
úr sakleysinu inn í mynd hjá Hrafni
Sara Dögg Ásgeirsdóttir leikkona, sem fer
með aðalhlutverkið í Pressu, fékk eldskírnina í
Myrkrahöfðingja Hrafns Gunnlaugssonar. Sara
ólst upp í sveit og átti sér þann draum að verða
ballerína. Fjarlægðin frá þéttbýlinu gerði hins vegar
út um háleit markmið ungrar stúlku. Sara hefur
starfað sem flugfreyja ásamt leiklistinni sem hefur
veitt henni mikið öryggi. Ásgeir Jónsson ræddi við
Söru um dekkri Pressu, hurðaskellingar á unglings-
árum og heimilið sem hún ætlar að byggja upp með
dætrum sínum og kærasta.
Grét ballerínudrauminn
í sveiti i
M
y
n
D
R
ó
b
eR
t
R
ey
n
iS
S
o
n