Dagblaðið Vísir - DV - 24.08.2011, Blaðsíða 24

heima. „Hann horfði á mig
með þennan glampa í augun-
um áður en hann réðst á mig.
Ég vissi ekki hvað hann var að
fara að gera.“
Barnið ætlaði
að þrífa blóðið
Við höggið sprakk bláæð í
nefinu á henni auk þess sem
hún nefbrotnaði. Þá rak dóttir
hennar hann út. „Það var allt
í blóði. Hann hefur orðið eitt-
hvað hræddur því hann fór. Ég
var líka hrædd. Ég leit í spegil
og sá stóra kúlu á enninu á mér
og áttaði mig ekki á því hvað
hann hafði gert. Ég óttaðist um
líf mitt.“
Hún kallaði á dóttur sína
sem hafði horft á þetta allt
saman. Litla stelpan fór bein-
ustu leið inn á klósettið að
sækja klósettpappír og reyndi
að þrífa blóðið upp. „Ég reyndi
að hughreysta hana og segja
henni að hafa ekki áhyggjur.
Mér er svo illt í hjartanu út af
henni,“ segir hún með kökkinn
í hálsinum. „Hún er bara lítið
barn sem hann segist elska en
honum er alveg sama þótt hún
þurfi að horfa upp á þetta.“
Rétt eftir að hann fór sendi
hann henni skilaboð: „Allt út af
einum brjóstahaldara. Piff.“
Engin áfallahjálp
fyrir barnið
Dóttir hennar hjólaði beint til
systur konunnar sem býr rétt
hjá. „Hún var alveg stjörf þeg-
ar hún sagði systur minni að
hann hefði barið mig og það
væri allt í blóði heima, hún ótt-
aðist að ég myndi deyja.
Systir mín róaði hana niður
og ræddi málin. Þá kom í ljós
að hún óttast það raunveru-
lega að hann komi næst með
hníf til að drepa mig.“
Hún hefur því talað við
bæði lækni og lögregluna
og beðið um áfallahjálp fyr-
ir barnið. „Mér er sagt að
hjálpa henni sjálf en ég er
andlegt flak eftir árásina og
er í þokkabót slösuð þannig
að ég get ekki séð hvernig ég
gæti mögulega verið í aðstöðu
til að hjálpa henni. Ég er búin
að reyna það en næ ekki al-
veg í gegn. Hún hlýtur að vera
hrædd inni í sér.“
Alveg að guggna
á kærunni
Lögreglan kom aftur heim og
í þetta skiptið var það alveg
yndislegur lögregluþjónn sem
sýndi henni mikinn skilning.
„Hann hringdi meira að segja
aftur til að athuga hvernig ég
hefði það.“
Seinna í vikunni fór hún
niður á stöð og óskaði eftir
nálgunarbanni. „Hann sagði
mér nefnilega að minn fyrr-
verandi fengi strax að vita af
því ef ég legði fram kæru. Og
ég veit ekkert hvort hann mun
þá endanlega tapa vitinu eða
hvort það verður til þess að
hann haldi sig á mottunni.
En mér var sagt að það þyrfti
meira að ganga á svo hægt væri
að fá nálgunarbann en hann
tók niður símanúmerið mitt og
lofaði því að lögreglan myndi
bregðast skjótt við ef eitthvað
kæmi upp.“
Hún var þó ekki í neinum
vafa varðandi það hvað hún
vildi gera, enda búin að kæra
manninn. „Ég er samt alveg
að guggna á þessari kæru. Ég
er alltaf hrædd og á erfitt með
svefn. Það er hræðilegt að lifa
í svona ótta. Hvað gerir hann
nú þegar ég er búin að kæra
hann? Ég er rosalega hrædd
við hann. Ef hann hefði kýlt
mig upp í nefið þá hefði hann
getað drepið mig fyrir fram-
an barnið mitt. En ég verð að
stoppa þennan mann af, það
þarf að gera eitthvað til að
stöðva hann. Eiga svona menn
bara að ganga um lausir þar til
þeir drepa einhvern?“
Óttaslegin og ráðalaus
Nú er hún allavega búin að fá
nóg. Hún getur ekki meir. „Ég
er ekki að fara lifa svona lífi. Ég
er ekki vitlaus og veit að oft er
erfitt að komast út. Þessir of-
beldismenn geta verið æðis-
legir inn á milli. Kerfið virð-
ist heldur ekki bjóða upp á
neina lausn. Konum er bent á
Stígamót eða Kvennaathvarfið.
Dóttir mín er í skóla og ég verð
að vera heima hennar vegna.
Ég vil sem minnsta röskun á
hennar lífi. Þessir menn geta
líka alltaf komið aftur. Og hvað
á ég að gera? Á ég að flytja úr
hverfinu og hreinlega flýja?
Ég á dóttur sem elskar þetta
hverfi.“
Frá því að þetta gerðist hef-
ur hún því verið umvafin fólki.
Fyrst fór hún og var hjá vin-
um í nokkrar nætur. Á meðan
heyrði hún ekkert frá honum.
Um leið og hún kom aftur heim
fékk hún SMS: „Ertu heima? Ég
er að koma.“
„Ég hef því beðið vini mína
um að vera hjá mér en ég get
auðvitað ekki haft fólk hérna
á hverju kvöldi. Ég þori bara
ekki öðru. Ég reyndi að vera
ein í gær en óttinn náði tökum
á mér og ég gat það ekki svo ég
varð að fá vin minn yfir. Ég er
alltaf hrædd um að hann sé að
fylgjast með mér.“
Í síðustu viku kom hann
klukkan eitt að næturlagi og
bankaði á dyrnar. Nágrönn-
unum stendur heldur ekki á
sama. Hún fékk viðvörun, er
komin á síðasta séns og fær
þrjá mánuði til að sanna sig
fyrir leigusalanum með því
skilyrði að hann komi ekki aft-
ur. „Fólkið í blokkinni er orðið
hrætt. Það vill ekki hafa hann
hér.“
Grét á skurðarborðinu
Síðustu dagar hafa því verið
hreinasta martröð. En í gær
fór hún og kærði manninn til
lögreglunnar. Talaði líka við
félagsráðgjafa og fékk leið-
beiningar um næstu skref fyrir
dóttur hennar. Hún er rétt farin
að jafna sig, í það minnsta far-
in að sjá að það mun takast á
endanum. En það er ekki auð-
velt.
Ekki síst vegna þeirrar
ákvörðunar sem hún þurfti að
taka í síðustu viku. Hún var
komin tíu vikur á leið og fór
í fóstureyðingu. „Mér fannst
rosalega erfitt að leika ein-
hvern Guð. Frá því að ég vissi
að ég væri barnshafandi las
ég mér til um það sem var að
gerast inni í mér á doktor.is og
ljosmodir.is. Stundum leyfði
ég mér að þykja vænt um þetta
barn en þess á milli reyndi ég
að ýta því frá mér. Þannig að
þú getur rétt ímyndað þér hvað
þetta var erfitt. Ég grét á skurð-
arborðinu. Þrátt fyrir allt þá var
þetta líka mitt barn,“ segir hún
grátandi en bætir því við að
hún hafi fengið mikinn stuðn-
ing frá starfsfólki spítalans.
„Ég veit að ég gerði rétt. Því ég
hefði aldrei losnað við þennan
mann ef ég hefði átt þetta barn.
En þetta var mér mjög erfitt.“
Fékk taugaáfall
Eftir allt sem á undan er geng-
ið hefur hún fengið taugaáfall
þrisvar sinnum á þessu ári.
Síðast rétt eftir að hún henti
manninum út fyrir rúmum
mánuði. „Ég fann að hjartslátt-
urinn var ör og flöktandi. Ég
hélt ró minni en fór til læknis
sem mældi mig með of háan
blóðþrýsting og sendi mig
heim með þau skilaboð að ég
ætti að slaka á vegna streitu.
Seinna um kvöldið átti ég orðið
erfitt með andardrátt og varð
hrædd þannig að ég fór aftur
upp á heilsugæslu. Þar hitti ég
aftur á sama lækni sem skrif-
aði upp á kvíðastillandi lyf fyrir
mig, sagði mér að taka þau og
koma aftur næsta morgun. Ég
gerði það og fékk þá að heyra
að ég hefði fengið taugaáfall.“
Hún er núna komin á kvíða-
stillandi lyf. „Ég er að verða
taugasjúklingur en ég vil ekki
verða svona gella.“
Maðurinn ætlar samt ekki
að láta hana í friði. Síðustu
daga hefur hún verið með
slökkt á farsímanum en þá
hringir hann bara í vinnuna og
gerði það stöðugt þar til vinnu-
veitandi hennar greip inn í
og bað hann vinsamlegast að
veita henni vinnufrið. Hann
sendir líka ljót skilaboð og hót-
aði því einu sinni að mæta með
handrukkara til hennar. „Hann
hefur ítrekað hótað mér því
að koma og sendir mér skila-
boð á fullu. Hann er reyndar
pínu hræddur því ég hef látið
hann vita af því að ég þekki til
þekkts handrukkara, sem er
náttúrulega ekkert eðlilegt. Ég
mun aldrei launa ofbeldi með
ofbeldi en ég er svo hrædd við
hann að ég veit ekki hvað ég á
að gera.“
24 | Viðtal 24. ágúst 2011 MIðvikudagur
16. júní 2011 Maðurinn sendi þessi
skilaboð eftir að hann hafði rústað
íbúð konunnar.
17. ágúst 2011 Hótun sem hann
sendi eftir að hann nefbraut konuna.
13. ágúst 2011 Þessi skilaboð
sendi hann sama dag og hann hafði
lúbarið hana.
19. júlí 2011 Þegar hún spurði hvort
hann hefði haldið fram hjá sér fékk
hún þessi svör.
„Hún var alveg
stjörf þeg-
ar hún sagði syst-
ur minni að hann
hefði barið mig og
það væri allt í blóði
heima, hún óttaðist
að ég myndi deyja.