Fréttablaðið - 13.06.2015, Qupperneq 28

13. júní 2015 LAUGARDAGUR| HELGIN | 26
Öll skapandi hugsun hvarf
Heiðar var ellefu ára þegar hann
loksins fór í skóla sem hentaði. „Þar
voru alls konar krakkar, ofvirkir,
þeir sem höfðu orðið fyrir einelti og
allt þar á milli. Þar voru sex kenn-
arar á hverja fimmtán nemendur og
ég fékk stuðninginn sem ég þurfti.
Á einu ári fór ég í gegnum stærð-
fræðibækur frá fimmta bekk og
upp í fyrsta ár í framhaldsskóla og
náði jafnöldrum mínum í dönsku.
Árið eftir flutti ég til Íslands og fór
í skóla hér.“
Heiðar upplifði sig enn stjórnlaus-
an. „Ég var búinn að fatta hvernig
ég átti ekki að gera mig að algjöru
fífli, en ég var ennþá í ruglinu. Ég
varð félagsfælinn af lyfjunum og
fannst ég ekki búa yfir neinum
per sónuleika. Ég fann aldrei upp á
neinu að segja því öll skapandi hugs-
un lá í dvala.“
Eftir þetta lá leið Heiðars í fram-
haldsskóla með jafnöldrum sínum.
Hann var enn á lyfjunum og seg-
ist aldrei hafa staðið sig jafn vel í
skóla og fyrstu önn sína í mennta-
skólanum. „Það gekk fáránlega vel.
Ég kláraði 20 einingar. Svo ákvað
ég einn daginn að hætta á Rítalín-
inu. Önnina eftir rétt slefaði ég upp
í níu einingar og á þeirri þriðju sótti
mamma mig í skólann einn daginn
og bað mig að huga betur að nám-
inu. Ég fékk svo mikið mótþróakast
að ég mætti aldrei aftur. Ég held
að skólataskan mín sé ennþá uppi í
skóla,“ segir Heiðar og hlær.
Vont að vera stjórnlaus
Þegar hér er komið sögu hafði Heið-
ar reynt aðeins fyrir sér á brim-
bretti. „Þegar ég hætti á lyfjunum
þurfti ég að kynnast sjálfum mér
aftur. Ég vissi ekkert hvað ég vildi.
Þannig að ég var að slæpast og fann
mikla huggun í sörfinu. Þetta hefur
alltaf verið þannig, ef ég fæ enga
útrás, þá er ég vonlaus.“
Heiðar hefur mikið lært inn á
eigin ofvirkni og er í dag lyfjalaus,
einstaklega jákvæður ungur maður.
„Ég get ekki tekið of mikið að mér
í einu, þá missi ég yfirsýn og fer í
hálfgert panikk-ástand. Eins og
þegar ég var lítill og mamma bað
mig að taka til í herberginu mínu.
Ég leit yfir herbergið, þar var allt
í drasli og ég gat ekki með nokkru
móti byrjað að taka til. Ef mamma
Ég passaði hvergi inn.
Í eitt skiptið fór ég í skóla
þar flestir nemendurnir
lifðu við einhvers konar
þroskahömlun. Það var
ein af skyndilausnunum.
Það vissi enginn hvað átti
að gera við mig.
Hann var allsgáður
þegar ég fæddist en hefur
háð mikla baráttu við
fíknina. Hann er allsgáður
í dag. Ég hef samt lært það
að ég hef enga stjórn á því
heldur, hvað hann gerir
við sitt líf. Hann er pabbi
minn og hann er mikill
vinur minn og hann er
æðislegur eins og hann er.
Ég gafst örugglega
10 þúsund sinnum upp á
því að verða atvinnu-
maður en einhvern veginn
var alltaf einhver í lífi
mínu sem sagði eitthvað
sem gaf mér drifkraftinn
til að láta þetta verða að
veruleika. Og byrja að
trúa á sjálfan mig.
Þannig var mín
drykkjusaga öll, ég gerði
alltaf einhverja ömurlega
hluti. Ég var alltaf að
hugsa hvort ég ætti
nokkuð að vera að þessu.
Ég var alltaf að reyna að
hætta, eða minnka þetta.
ÓLST UPP Á GEÐDEILD
Heiðar var alla barnæskuna
á stórum skammti af Rítalíni.
Hann hefur nú lært að beina
orkunni á rétta staði.
setti mér hins vegar fyrir, kannski
tvo eða þrjá hluti í einu, gat ég klár-
að þá. Þannig tók ég til í herberginu
mínu þangað til ég varð tólf ára. Ef
ég gat fengið að einbeita mér að ein-
hverju einu, gerði ég það vel. Ann-
ars var ég í ruglinu,“ segir Heiðar
og hlær. Hann segir málið fyrir fólk
í sinni stöðu að hafa markmið. „Það
er svo mikil orka í gangi og ef ég hef
hef ekki neitt til að beina orkunni
að, þá verð ég stjórnlaus.“
Sonur fíkils
Heiðari var sagt frá því þegar
hann var ungur að hann mætti ekki
drekka áfengi með ofvirknilyfj-
unum. „Þegar ég var fjórtán ára
vorum við vinirnir að plana fyrsta
fylleríð. Ég man að ég fór heim um
kvöldið; ég tók alltaf lyf á morgnana
klukkan 8 og svo aftur klukkan 6
svo að það dygði út daginn. Mamma
sagði mér að taka lyfin mín og ég
sagði: Nei, ég er að fara að hitta
strákana í kvöld og vil vera ég sjálf-
ur. Hún sagði mér að taka töflurnar
og ég neitaði aftur. Hún þráspurði
mig þannig að ég sagði henni að
ég ætlaði á fyllerí um kvöldið. Hún
vissi ekki hvernig hún átti að bregð-
ast við. Það var náttúrulega ekki
hægt að hafa neina stjórn á mér, ég
fann alltaf leið til þess að gera það
sem ég vildi. Þannig að hún bað mig
um að vekja sig þegar ég kæmi heim
og að fara varlega,“ segir Heiðar.
Blóðfaðir Heiðars er fíkill og
þegar talið berst að honum verður
Heiðar ögn alvarlegri.
„Hann var allsgáður þegar ég
fæddist en hefur háð mikla baráttu
við fíknina. Hann er allsgáður í dag.
Ég hef samt lært það að ég hef enga
stjórn á því heldur, hvað hann gerir
við sitt líf. Hann er pabbi minn og
hann er mikill vinur minn og hann
er æðislegur eins og hann er.“
Heiðar heldur áfram og segir
móður sína alltaf hafa sagt að hann
væri í áhættuhópi um að þróa með
sér fíkn . „Ég tók ekkert mark á því.
Hún þakkaði mér fyrir að hafa sagt
sér frá því að ég ætlaði á fyrsta fyll-
eríið mitt. Ég var hissa á því að ég
væri að ganga út um dyrnar þetta
kvöld. Svo fór auðvitað allt í ein-
hverja vitleysu. Þannig var mín
drykkjusaga öll, ég gerði alltaf ein-
hverja ömurlega hluti. Ég var allt-
af að hugsa hvort ég ætti nokkuð að
vera að þessu. Ég var alltaf að reyna
að hætta, eða minnka þetta. Ég var
ungur og lífið snerist að miklu leyti
um djammið. Ég tók ákvörðun þegar
ég var pínulítill að ég myndi aldrei
prófa dóp, út af pabba, og ég hef
aldrei gert það.“
Hætti sjálfur að drekka
Heiðar lærði til þjóns og hefur
rekið bari og unnið á veitingastöð-
um um alla Reykjavík. „Ég var
sérstaklega góður í því að útbúa
kokteila og drakk mikið af þeim,“
segir Heiðar, léttur í bragði. „Ég
hafði líka ferðast til Frakklands, í
tveggja vikna sörfferð, þar sem ég
sá hvernig menn umgengust vín þar.
Rauðvín í hádeginu, ef því var að
skipta. Ég heillaðist mikið af því, en
ég var samt ekki lengi að átta mig
á því að þetta væri ekki fyrir mig
og var bara 19 ára þegar ég hætti
að drekka. Það breytti miklu fyrir
mig.“
Einu og hálfu ári eftir að Heið-
ar hætti að drekka var hann orð-
inn yfirþjónn á Loftinu og tók svo
við sem rekstrarstjóri. „Mig hafði
alltaf dreymt um að fara í ferðalög
og hafði náð að púsla saman ein-
hverri tveggja vikna Frakklands-
ferð sem endaði í rugli þegar ég var
að drekka, en eftir að ég hætti að
drekka er ég byrjaður að geta farið
í þriggja mánaða ferðalög hingað
og þangað, til Kanada, Kaliforníu.
Ég er nýkominn úr þriggja mánaða
ferðalagi um Indónesíu með kærust-
unni minni sem var ótrúlegt ævin-
týri. Það er alltaf eitthvað skemmti-
legt. Þegar ég hætti að drekka fór
orkan að fara í hluti sem ég vil gera.
Og orkan er mikil! Ég er alltaf að
gera svo skemmtilega hluti!“
Gafst tíu þúsundum sinnum upp
Heiðar segir að það að losa sig við
áfengi hafi haft þau áhrif að tæki-
færin komi frekar til hans. „Maður
talar um það sem maður er að gera,
býr til áhugaverðar samræður við
fólk og þannig dúkka tækifærin
upp. Alveg eins með sörfið. Þetta
með að elta draumana og vera ekki
alltaf að tefja. Frá því ég byrjaði
að sörfa hafa allir hvatt mig til að
gerast atvinnumaður. Ég var lang-
yngsti sörfarinn á Íslandi en ég hélt
alltaf að ég gæti það ekki. Ég gafst
örugglega 10 þúsund sinnum upp á
því að verða atvinnumaður en ein-
hvern veginn var alltaf einhver í
lífi mínu sem sagði eitthvað sem
gaf mér drifkraftinn til að láta þetta
verða að veruleika. Og byrja að trúa
á sjálfan mig. Núna er ég með samn-
ing hjá fyrirtækjum sem hjálpa mér
að ná markmiðum mínum og draum-
um í sportinu. Ég vinn eigin lega
við það að skapa augnablik – búa
til myndefni sem fólk sér og von-
andi hugsar: Vá, mig langar að gera
þetta.“
Mataræðið breytir miklu
Heiðar lifir svokölluðum hreinum
lífsstíl. Hann hefur aldrei verið í
betra líkamlegu formi en nú. „Ég
tók út allar mjólkurvörur, sykur,
allt. Ég kalla þetta steinaldar-
matar æði. Allt sem vex, ekkert sem
er búið til eða er bætt til að geta
geymst betur, engar unnar vörur,
hreint kjöt, fiskur, lífrænt grænmeti
og ávextir, hnetur og fræ og rætur.
Þegar ég breytti mataræðinu, var
eins og yrði logn í hausnum á mér
líka. Meinið er að svona mataræði
er tímafrekt, en það er alltaf hægt
að grípa sér eitthvað á Gló, ef illa
stendur á. Ég varð miklu heilbrigð-
ari, orkuríkari, á góðan hátt. Ég gat
í fyrsta skipti sest niður og drukkið
te í rólegheitum.“
Heiðar stundar líka jóga af mikl-
um krafti. „Mig hefur alltaf lang-
að til að vera liðugur og hef loksins
fundið leið til þess án þess að drep-
leiðast,“ segir Heiðar og hlær. „Ég
og kærastan mín stefnum á að verða
Acro-jógakennarar fljótlega. Svo
hef ég líka verið að hugleiða og hef
mikinn áhuga á því. Það hjálpar mér
svo mikið þegar ég verð tættur eða
ofvirknin fer að taka yfir. Þá sest ég
niður og næ að einbeita mér að hug-
leiðslunni. Það er eigin lega betra en
Rítalín. Svo hef ég líka aðrar leið-
ir til þess að fá útrás. Ég spila til
dæmis á flest hljóðfæri, aðallega á
úkúlele.“
Heiðar vill nú, samhliða sörfinu,
hjálpa krökkum í hans sporum. „Ég
vil hafa áhrif á krakka sem standa
frammi fyrir svipuðum erfiðleikum
og ég stóð frammi fyrir. Það þarf að
beina orkunni á rétta staði og ég get
hjálpað til við það. Hvernig ég fer að
því, kemur sennilega til mín seinna,
en þangað til vona ég að mín saga
hjálpi einhverjum.“