Glóðafeykir - 01.12.1969, Síða 26

26
GLOÐAFEYKIR
ist ekki geta lagt upp að vaða þessa for og biður Jón að fara fyrir
sig heim að Nesi og sækja sér hest. Hann segir að engir hestar séu
nálægir; svo muni henni leiðast að standa þar ein á meðan; forin sé
ekki nema vel í skóvörp; segist ætla að halda á henni upp á brekk-
una, tekur liana á handlegg sér og röltir af stað. Ekki stanzaði hann
og ekki setti hann hana niður fyrr en í bæjardyrunum í Utanverðu-
nesi. Ingibjörg var stærðar kvenmaður; vegalengdin á annan kilóm.
Jón var skáldmæltur en lneyfði því lítið; þó rnunu nokkrar tæki-
færisvísur (til) eftir hann.
Á þessum árum hneigðist ]ón til vínnautnar, þ\ í sökum hinna sér-
stöku vinsælda hans vildu allir gera honum eitthvað til geðs, og fyrir
ferðamanninn, sem kom af Sauðárkróki, varð ferðapelinn nærtæk-
astur. Varð því úr þessu dagleg vínnautn, og suma daga urðu ferða-
pelarnir margir á boðstólum. En aldrei neytti hann svo mikils víns,
að hann gerði ekki öll sín verk í bezta lagi.
Gjafmildi Jóns var takmarkalaus. Hann var sérstakur veiðimað-
ur, aflaði því feikn af silungi, fiski og sel. Margoft gaf hann alla dags-
veiðina. Því sagði Rögnvaldur í Réttarholti:
Alla Maddi, öllurn o-af
o O 7
eins þeim hærri og lægri.
Vinstri höndin vissi ei af
verkum þeirrar hægri.
Guðmundur Ólafsson
frá Ási.