Glóðafeykir - 01.12.1969, Blaðsíða 28

28
GLÓÐAFEYKIR
Oft var kalt við ósinn mikla.
— Enga þurfti galdralykla
að komast með í kofann hans.
Er hann kom svo klakabarinn
kveiktur var hinn hlýi arinn:
Hjartaylnr mikils manns.
Rúgbrauð, hákarl, rikling bauð hann,
reyktan lax, á meðan sauð hann
silung veiddan sama dao'.
Aldrei betri át ég krásir,
ungan sel og feitar gásir.
Veitt var 2,est með gleðibrag.
Hygg ég að hans heillastundir
hafi verið slíkir fundir
er þítt hann hafði hélað brjóst.
O2 allmöi'2 af hans orðagnóttum,
ekki úr neinum bókum sóttum,
man ég enn, og ætíð Ijóst.
Þessi tími er löngu liðinn.
Langt er síðan góða friðinn
fékk ltans þreytta, sjúka sál.
En engan, sem hann eitt sinn þekkti
einlægnin hans, lireina, blekkti:
Það var hjartans þögla mál.
Stælt og há úr stáli og viði
stórbrú ofar vatnaniði
sameinar nú strönd við strönd.
í hvammi sé ég hruninn ranninn.
Hér þarf engan ferjumanninn
né hans sterku hetjuhönd.
Þórir Bergsson.