Glóðafeykir - 01.12.1969, Side 30

30
GLOÐAFEYKIR
in, sem eisa að vera á sandinum í skarðinu, ekki verið honum nein
o
leiðbeining, því að þau eru nú á kafi í korguðu jökulvatninu.
Hesturinn grípur sund strax við suðurbakkann. Ég veit, að Kvísl-
in er þung á þegar liún er í svona miklu flóði, og ég fer að bugsa um
bvort þeir félagar muni ná landi í Eggjamestánni. Ef það tækist
ekki, gæti málið farið að vandast. En bér sýnist engin bætta á ferð-
um. Hesturinn syndir hraustlega, teygir snoppuna frarn yfir vatns-
borðið, hrekur mjög lítið og öðru bvoru gefur liann frá sér snögg
fríshljóð, sem berast til mín gegnum blýja kyrrðina. Það er auðséð
að þarna fara tveir, sem ekki eru óvanir þ\n, að svalka sarnan í Vötn-
unum. Þótt heita megi hrokasund landa á milli, þá þurfa þeir ekki
á þrautalendingu Eggjarnestáarinnar að balda, þeir taka land í
hólmanum austan við Tána. Þegar landi er náð, fer ferðamaðurinn
af baki, strýkur bestinum um báls og bóga, stígur á bak á ný, ríður
yfir stokkinn milli bólmans og Eggjarnessins, sem nú tekur bestin-
um vel á miðjar síður, þótt venjulega sé bann því nær þurr, og
beldur síðan bvatlega út vesturbakkann þar til bann hverfur sjón-
um mínum fyrir Hrossatangann. — Seinna var mér sagt, að þarna
befði farið Sigurður á Egg á LHfi gamla.
Milli þessarar fyrstu minningar minnar um Sigurð og dagsins í
dao' lioour mikið haf margháttaðra, stóiTa og örlagaríkra atburða:
Heimskreppa, beimsstyrjöld, þjóðstjórn, nýsköpunarstjórn, vinstri
stjórn og viðreisnarstjórn, svo getið sé einhverra kennileita þessa
umbrotasama tímabils. Og nú er Úlfur löngu fallinn og Sigurður
níræður orðinn. Og þótt hann sé sennilega bættur að sundríða, þá
er hann samt jafn hressilegur og hispurslaus í tali, jafn áhugasamur
um almenn mál og bvers konar framfarir, jafn vakandi yfir velfam-
aði sjálfs sín og samferðamannanna, bæði þessa beims og annars. og
ætíð áður. Og m. a. af þessum sökum og með því að níræður maður
kann frá mörgu að segja, er ég nú seztur hér andspænis Sigurði til
þess að bripa niður fyrir Glóðafeyki brafl af því, sem á górna ber
eina októberkvöldstund.
— Þú ert Svarfdælingur, Sigurður?
— Já, fæddur að Hnjúki í Svarfaðardal, sonur bjónanna sent þar
bjuggu þá, Þórðar Jónssonar og Halldóru Jónsdóttur.
— Viltu segja mér eitthvað frá uppvaxtarárunum?
— Ég veit nú ekki bvort ástæða er til þess að fjölyrða um þau. Þau
liðu með líkum bætti og þá gerðist bjá börnum og unglingum í
sveit. Einbverjar björtustu minningar mínar frá bernskuárunum eru
tengdar bjásetunni, félagsskapnum við kvíaærnar. Þær voru um 100.