Glóðafeykir - 01.12.1969, Side 32

32
GLÓÐAFF.YKIR
hugur hennar stóð til þess. Mannýgi notaði ég venjulega fyrir kodda,
þegar ég lagði mig í hjásetunni. Líklega hef ég sofnað stundarkorn,
en það gerði ég stundum. Það kom ekki að sök ef ég hafði Mannýgi
undir höfðinu, þá vaknaði ég alltaf þegar lnin stóð upp. Þegar ærn-
ar fóru aftur á kreik rak ég þær suður í Skipin, sem svo eru nefnd,
en þau eru í Blængshólslandi. En samningar voru um það milli
pabba og bóndans á Blængshóli, að æmar þaðan mættu ganga úti
í Hnjúksfjalli gegn því, að sitja mætti kvíaærnar frá Hnjúki í Blængs-
hólslandi. I Skipunum var kjarnaland og oft meira í ánum þegar
þær gengu þar. Þarna var líka gott aðliald af klettabeltum og því
lítil hætta á, að ærnar rásuðu langt. í Skipunum sat ég jafnan undir
stórum steini, sem var í laginu eins og skemma. Undir honurn var
alltaf logn, af hvaða átt, sem hann blés. Sagt var, að í steininum
byggi huldufólk, en ég hræddist það ekkert og varð þess heldur
aldrei var. Þessa nótt háttaði veðri svo, að blæjalogn var og heiður
himinn, en dalurinn fullur af þoku, sem þó lá ekki hærra en svo,
að þegar sólin kom undan Múlanum, var hún ofan þokunnar. Skein
þá umhverfið allt og glitraði, en þokan í dalnum leit út eins og gull-
ið eldhaf. Svo komu fuglarnir í flokkum, settust á steinana og sungu,
og steinarnir sungu, klettarnir sungu, öll náttúran söng einn dýr-
legan lofsöng. Aldrei hef ég orðið hrifnari né glaðari af nokkurri
sýn og það segi ég satt, að ég hágrét af hrifningu og óskaði þess, að
í þessu umhverfi, við þessa sýn, rnætti ég lifa og deyja. F.kki veit ég
hvað þetta varaði lengi, því að ég gleymdi öllu nema umhverfinu.
En þegar ég rankaði við mér, óttaðist ég að hafa tapað ánum. Svo
var þó ekki, þær voru allar kyrrar í Skipunum. Þegar bjart var sá
ég á reyknum á bæjunum, hvenær mál væri komið til að halda heim
á leið. En þegar ekki sást til bæja fyrir þoku, eins og nú, þá gat ég
áttað mig á júgrum ánna. Þegar þær voru orðnar troðjúgra, var
óhætt að síga af stað. Og á því glöggvaði ég mig nú. En um það bil
er ærnar hurfu mér inu í þokuna, þá bar fyrir mig aðra dýrðarsýn.
Það voru þrír friðarboðar, hver yfir öðrum, og á þeim sá ég hvorki
upphaf né endi. Sá innsti var lang-minnstur og mér faunst hann eins
og lokast um mig. Ég átti erfitt með að slíta mig frá þessu, en þó
varð svo að vera. Ég liélt á eftir ánum inn í þokuna og kom með
þær heim á réttum tíma. Og hver heldurðu að trúi svo þessari frásögn?
Já, þessi þrjú sumur, sem ég stundaði hjásetuna, eru einhver bjart-
asti 02; skemmtileo-asti tími ævi minnar. Mér leið aldrei illa af ktdda
eða öðrum orsökum. Hafði líka smákofa til að skríða inn í, þótt
hann væri nú raunar ekki annað en skorningur, sem ég refti ylii