Glóðafeykir - 01.12.1969, Qupperneq 36

36
GLÓÐAFEYKIR
— Já. Uppeldið á okkur krökkunum fannst mér og finnst raunar
enn hafa verið nokkuð hart. F.n þó tel ég það hafa verið miklu betra
en afskiptaleysið af börnum núna. Ef við hefðum heyrzt blóta, liefði
pabbi slegið okkur. Þó kom það fyrir, að hann tók sjálfur upp í sig.
Ég man ekki til þess að marnrna legði til okkar. En hún talaði alltaf
við okkur ef eitthvað fór úrskeiðis. Hún lét mig stundum lofa því
að svara ekki pabba. En ég gat ekki alltaf efnt það. Mér var það stund-
um alveg ómögulegt, þegar mér fannst hann skamma mig að ósekju.
Ég hef líklega verið 12 ára, þegar pabbi fór eitt sinn eitthvað að
Iieiman og sagði mér hvað ég ætti að gera meðan hann væri í burtu.
,,Og heyrirðu nú þetta?“ sagði hann svo dálítið byrstur. Hefur lík-
lega sýnzt, að ég hlustaði ekki á sig. „Heldurðu að ég sé heyrnar-
laus?“ svaraði ég snúðugt. Svona voru nú svörin. Pabbi var stór-
lyndur. En mér fannst hann mannkostamaður að mörgu leyti. Hann
var einn af þessum mönnum, — sem of mikið er af, — sem eru stirð-
astir við sína nánustu. Pabbi tók barn af sveitinni. Kannski hefur
hann fengið eitthvað með því fyrstu árin, ég veit það ekki. En hann
var betri við það en sín eigin börn. Samt er ég ekki viss um að upp-
eldið á því hafi verið betra en á okkur. Hann heimtaði mikla vinnu af
okkur, en kannski þó einkum vandvirkni. Ef strá sást í kró, eftir að
við vorum búin að raka þær, þá gekk hann um króna og tíndi upp
stráin.
Auðvitað gerðum við stundum skammir af okkur. Ekki ætla ég nú
að fara að tíunda þær, en ég held ég verði samt að segja þér frá einu
skammarstriki, úr því að ég er að rugla þetta, og vel þá ekki af betri
endanum, enda finnst mér skugginn af því jafnan liafa fylgt mér
síðan. Það var snemma vors að ég var sendur einhverra erinda yfir
á Þverárdalinn. í klettagilinu, sem er að ánni, verptu að jafnaði
hrafnshjón. Nú voru ungarnir komnir úr hreiðrinu og sátu á kletta-
snösum í gilinu. Mér datt í hug að reyna að hitta hrafnsunga með
steini. Það tókst og unginn steyptist niður í gilið. En hrafnshjónun-
um varð svo við, að þau fylgdu mér eftir argandi langt fram á dal.
Ésr hef naumast séð eftir öðrum verknaði meir. Við strákarnir vor-
o
um alltaf að æfa okkur í því að hitta í mark með steinum. Var ég
orðinn svo hæfinn, að varla kom fyrir, að ég missti marks. Ég drap
rjúpur með steinkasti. En þetta athæfi var okkur ekki bannað. Ég
hefði sannarlega tekið í mína krakka, ef þau hefðu tamið sér svona
leik. Þegar ég svo seinna las söguna um Davíð og Golíat, þá var ég
ekkert hissa á því, þó að Davíð gæti hitt hausinn á Golíat. Ég liefði
sennilega hitt hann líka, þ(>tt sjálfsagt hefði ég ekki kastað eins fast