Glóðafeykir - 01.12.1969, Side 52

52
GLÓÐAFEYKIR
Pálmi Hannesson:
„ . . . Menn hljóta að undrast það, að þjóðin skyldi afbera þessar
hörmungar með ófrelsi og arðráni. Hún bjargaðist að vísu, en kjör-
in voru kröpp. Hún bjargaðist nteð því einu að leggja alla krafta
sína fram. Hún bjargaðist með ótrúlegri iðjusemi og ráðdeild. Og
þó hygg ég, að lnin hefði tortímzt, ef hún hefði ekki trúað á tilveru-
rétt sinn og nærzt við óminnis- og ódáinsveig sögu sinnar og bók-
mennta. Eg hygg, að enn kenni þjóðin sviða og eymsla í sál sinni
eftir hina hörðu raun. \h'st er, að okkur eru ekki lengur lagnar þess-
ar dyggðir, sem dugðu feðrum okkar bezt, hvorki iðjusemi né ráð-
deild, og er hinu líkara, að við forðumst þær, eins og óæðra eða eldra
þróunarstig. Þeir eru ekki ýkjamargir, að ég hygg, sem þekkja vinnu-
gleði nú á tímum, sem vilja vinna vegna starfsins sjálfs, vinna af
trúmennsku og dyggð til þess að sjá verkunum þoka fram. Menn
vinna vegna kaupsins, peninganna, sem eru í aðra hönd, mikilla
peninga, sem þó verða furðu mörgum lausir við hendur. Þetta er
illa farið, því að ekkert starf er eins þreytandi og það, sem unnið
er af litlum áhuga eða engum. Það slítur manninum, drepur huga
hans á dreif, því að iðjuleysið er hugsjón þrælsins. F.n frjálsum manni
er það nautn og nauðsyn að neyta orku sinnar og áhuga við skapandi
starf.“ — (Trúin á landið).
Pálmi Einarsson:
,,.. . Þjóðfélag, sem þekkir kosti lands síns, viðheldur þeim og hag-
nýtir þá, fær laun verka sinna í vitund þess, að það skilar óbornum
kynslóðunr varanlegum verðmætum, sem grundvalla bætt lífskjör
þjóðarinnar í heild á komandi árum.“ — (Bættir eru bænda hættir).