Glóðafeykir - 01.11.1971, Blaðsíða 25

GLÓÐAFEYKIR
25
Þessi árin var ég til heimilis hjá foreldrum mínum, þótt ekki væri
ég að staðaldri þar heima. Mig langaði alltaf til að menntast eitt-
hvað. En það var hægar sagt en gert. Sjálfur var ég eignalaus og for-
eldrar mínir fátækir. Fyrir ferminguna fékk ég sem svarar hálfs-
mánaðar kennslu og svo lítils háttar viðbót hjá heimiliskennara. En
það var sárt að hafa skóla á næsta leiti, Hólum, og geta ekki notið
hans. Vorið 1910 fékk ég vinnu á Hólum við að byggja fjós og hlöðu.
Um sumarið var ég svo hér og þar í vinnu. Og um haustið taldi ég
mig hafa þau auraráð, að ég sótti um skólann og fékk inngöngu.
í skólanum dvaldist ég svo tvo næstu vetur og brautskráðist þaðan
vorið 1912. En sumarið milli námsvetranna vann ég í gróðrarstöð-
inni á Hólum, sem eins og kunnugir vita er norðan við gamla túnið.
Setti þarna niður trjáplöntur, rófur, kartöflur og ýmislegt grænmeti.
— Hver var skólastjóri á Hólum um þetta leyti?
— Það var Sigurður Sigurðsson frá Draflastöðum, síðar búnaðar-
málastjóri.
— Einhverjar sérstakar minningar frá skólaárunum, sem þú vildir
segja frá og þér eru minnisstæðar?
—- Éa: á mars;ar ráðar minninsíar frá Hóladvölinni 02: held, að
allir hafi getað haft mikil not af kennslunni þar. Sigurður skólastjóri
var frekar skapstór maður, en á hinn bóginn mjög fljótur til sátta.
Hann var mikill áhugamaður og duglegur. Stjórnsamur var hann
og kennari í búfræði, að mér fannst, með afbrigðum góður. Hann
var vel undir starfið búinn, hafði numið við landbúnaðarháskóla í
Danmörku og kynnt sér vel þróun dansks landbúnaðar. Þá voru
Danir að græða upp jótlandsheiðarnar. Sigurður dáðist mjög að
þeim framkvæmdum, sem þar áttu sér stað, og áleit vandalaust að
rækta íslenzkan jarðveg, svo miklu betri væri hann en jarðvegur
józku heiðanna.
És; minnist verunnar á Hólum sem skemmtilegasta tímabils ævi
minnar. Skólafélagar mínir voru prýðispiltar, ungir, léttir í lund
og stundum til í að gera smá „hasar“. Get ég nefnt hér eitt af uppá-
tækjum okkar. Við sváfum 13 eða 14 í stóru svefnlofti, og þar var
margt brallað. Rúmin, sem við sváfum í, voru járnrúm, á háum fót-
um. Ljós máttum við hafa í herbergjunum til kl. 9—10 á kvöldin.
Xemendur áttu að sjá um það til skiptis, að öllum settum reglum
væri fylgt. Eitt sinn tóku fjórir piltar sig til og skriðu undir sitt rúm-
ið hver, áður en í þau var háttað. Biðu þeir undir rúmunum þar til
þeir bjuggust við að þeir, sem í þeim lágu, væru sofnaðir. Risu þá