Glóðafeykir - 01.11.1971, Blaðsíða 31

GLÓÐAFEYKIR
31
en þá, að mér fannst ég vera búinn að standa forsvaranlega lengi á
teignum.
— Mér heyrist á þér að þú viljir fara að slá botninn í þetta spjall
okkar. Viltu kannski segja eitthvað sérstakt að síðustu?
— Nú, ég veit ekki hvort ástæða er til þess, nema ég vil þakka
öllum samstarfsmönnum mínum, yfirboðurum og þeim ciðrum, sem
ég hef átt skipti við, fyrir góða kynningu og samstarf, þótt þeir séu
nú ekki allir í kallfæri lengur. Ég hef verið ánægður með mitt hlut-
skipti í lífinu, þó að verksviðið hafi orðið annað, en ég átti von á.
Það er erfitt að meta hvað mikið ríkjandi ástand hefur á æskuár
manns. Ég minnist þess sem barn, hve ánægður ég var með tilveruna.
En svo langaði mig til að læra, mig langaði til að ferðast og mig
langaði til þess að fást við ýmis viðfangsefni, sem þá blöstu við sjón-
um. En möguleikarnir til þess að fullnægja þessum þrám á þann hátt,
sem ég óskaði, voru ekki fyrir hendi, og þá greip ég það eina tæki-
færi til menntunar, sem mér bauðst: að fara í búnaðarskólann á Hól-
um. Ekki svo sem mér væri vandara um en öðrum. Og frá Hólum á
é"' mamar róðar endurminningar.
Þessi aðstaða á æskuárunum hefur vafalaust mótað mikið líf mitt.
En hvernig hefði það orðið, ef önnur skilyrði hefðu verið fyrir
hendi? Við vitum það ekki og við því fæst ekki svar, hvernig sem
spurt er. Við vitum bara að jarðarkrílið þýtur með okkur um ómæl-
isgeiminn og við reynum að gera okkar bezta, meðan staðið er þar
við.
Magnús H. Gíslason.