Málfregnir - 01.10.1988, Blaðsíða 9

þau framburðareinkenni, sem virðast vera
að sækja á í nútímamáli, eru síður en svo
lík enskum framburðareinkennum. Hér
má t.a.m. nefna óraddaða framburðinn í
orðum eins og vanta og heimta.)
Lokaorð
Hér gefst ekki rúm til að fjölyrða frekar
um alla þá hluti sem drepið hefur verið á,
en ég held að óhætt sé að segja að íslenskt
málkerfi beri ekki enn nein áberandi
merki þeirrar samkeppni sem sumir telja
vonlausa og við höfum séð að á sér stað á
öldum ljósvakans (svo ekki sé minnst á
kvikmyndahús). Vandamálið „ensk áhrif
á íslenska tungu og menningu" er því að
mínu mati enn þá á því stigi að hægt er að
sporna við. f>að er enn einungis hin ytri
menning sem orðið hefur fyrir breyting-
um. Þar lætur nærri að tala megi um ensk-
ameríska menningareinokun, sérlega í
lágmenningunni sem nær til flestra.
En ef menn vilja koma í veg fyrir að
tungan, sem menn telja að sé þunga-
miðja íslenskrar menningar, mengist, er
enn ráðrúm til aðgerða og varnarbar-
áttu. Þessi barátta á ekki enn að fara
fram með málvöndunaráminningum,
frekar með menningarlegu átaki þar sem
leitast yrði við eftir megni að efla fram-
leiðslu á innlendu menningarefni sem
veitt geti því ensk-ameríska einhverja
samkeppni. Það mætti jafnvel láta sér
detta í hug að það væri illskárri kostur að
stuðla að áhrifum frá öðrum menningar-
svæðum en því ensk-ameríska til að
draga úr einokun enskunnar.
9