Málfregnir - 01.10.1988, Blaðsíða 22

Málfregnir - 01.10.1988, Blaðsíða 22
DAVÍÐ ERLINGSSON Hvað ógnar tungunni? Við íslenska rómantík og lífsbótahug- sjón spratt hugmyndin um forngöfuga, hreina og fagra íslenska tungu, sem að vísu þyrfti að rækta dönskuslæðinginn úr, en síðan mætti rækta hana sjálfa þannig í eigin tærleika og styrk að hún yrði ungri þjóð leið til sjálfstæðis undan útlendu valdi og á þeirri tungu skyldi lifað fögru mannlífi. íslensk menntamannastétt og háskóli urðu til undir merkjum þessarar stefnu og hugsjónar. í þeim skóla átti einkan- lega að rækta íslensk fræði. Þau áttu að vera kjarni hans og lyftistöng undir aðrar greinar um leið og þau væru að sjálf- sögðu hluti undirstöðunnar undir sjálf- stæðri tilvist þjóðarinnar. Þjóðin átti mál sem var að mörgu leyti fornræktað; á því voru til afrek skáldskapar og lífssann- inda, ekki síst forn, en reyndar líka nýrri og frá líðandi öld. En málið átti í vök að verjast, vök þeirrar aðstöðu að vera sjálft að verða eins konar nýlenda útlendrar hugsunar, því að straumar hugsunar og menningar umheimsins bárust hingað bornir af nýlenduveldinu, í túlkun þess, á tungu þess og með lit þess og blæ. Það sem hverri nýgræðingssál bauðst ferskast til þess að lifa við og miða viðleitni sína við var til hennar komið í danskri mat- reiðslu. Þetta er allt kunnara en um þurfi að tala. Móti gagntækri, seytlandi mengun útlendu áhrifanna skyldi setja það sterka í innlendri menningu. Menn fundu að það var til, ekki aðeins á gam- alli bók, heldur einnig í samtímaveröld þjóðlífsins sjálfs, á þeim stöðvum þar sem útlenskan hafði mengað það minnst, í sveitum þar sem lífshættir höfðu ekki rótast burt í byltingum, en innlenda menningin hafði fengið að rækta sig sjálfa áfram án þess að útlendu áhrifin yrðu yfirþyrmandi eða ríkjandi. Útlendir þjóðmenningarfræðingar myndu eiga það til í slíku tilviki að tala um poka eða vasa heimamenningar, staðbundna hirslu þess sem var áður en flóðaldan féll eða seig utan að og gerbreytti öllu þar sem hún náði að setjast. Það sem ræður því, hvort aldan nær að setjast og gagntaka lífið, hlýtur að vera innri styrkur sam- félagsins sem líklega er fólginn í getu mannanna til þess að nema án þess að vera af því orðnir annað fólk en þeir voru áður, sjálfstæði. Næmi og námgirni eru ekki síður forsenda þessa sjálfstæðis en það innra traust sem gerir það að sjálf- sögðum hlut að maðurinn sé ekki að leit- ast við að verða einhver annar en hann er, jafnvel þótt hann finni til smæðar sinnar í heiminum. Það sem gefur samfélagi menningar- legan styrk er menntir þess, það hversu megnugar þær eru að fylla námsþörfina og halda henni við. Þegar um leifarsam- félög er að ræða gegna munnmenntir eða talmálsmenntir oft lykilhlutverki, því að það er eðli málsins að ekki er um háborgir eða höfuðborgir menningar að ræða. í leifarmenningu er því ekki að tala um kröftuga bókaútgáfu, listsýningar, tón- leikahald eða þvíumlíkt andlegt fóður til verulegra áhrifa. ísland átti ekki þéttbýli til slíkra hluta; hljóðfæri voru t.a.m. fá. Þeim mun meira af hlutverki menntanna lenti hjá list orðsins. Til þess að slík menning gæti fyllt þarfirnar, dafnað og haldið sér við með endurnýjun hjá bók- menntaðri þjóð, eins og íslendingar hafa verið, hlaut að þurfa að vera fyrir hendi 22

x

Málfregnir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Málfregnir
https://timarit.is/publication/1146

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.