Skagfirðingabók - 01.01.1975, Qupperneq 96

SKAGFIRÐINGABÓK
Hálfgerður vandræðasvipur virtist vera á þeim yfir skyrdiskunum,
þótt þeir létu lítt á bera. Enda mun þeim ekki hafa verið borið
slcyr oftar en einu sinni.
Flestir voru skipverjar fremur fátækiega búnir, en þó yfirleitt
þrifalegir. Að undanteknum skipstjóra og stýrimanni gengu þeir
allir á þungum tréklossum. I klossunum voru þeir allir með bera
fætur, svarta af kolum og öðrum óhreinindum. Fannst mér þetta
stinga mjög í stúf við það, sem landafræði Þóru Melsteð hafði
kennt mér um hinn mikla þrifnað Hollendinga. Yngstur skip-
verja var sonur stýrimannsins, aðeins 12 ára gamall, og því einu
ári eldri en ég. Var hann fallegur piltur, grannvaxinn, skolhærður
með dimmblá augu. Urðum við strax fyrsta daginn miklir mátar
og lékum okkur saman. Stóð það lítt í vegi þótt við gætum ekki
talað saman nema með látbragði og bendingum. Mikinn auga-
stað hafði hann á sauðskinnsskónum, sem ég hafði á fótum. Fékk
hann þá lánaða og hljóp á þeim, léttur og glaður, langa spretti
á túninu heima. Runnu mér svo til rifja þungu tréklossarnir hans,
að ég bað móður mína að gera sauðskinnsskó og gefa mér honum
til handa. Varð hún þegar næsta kvöld við beiðni minni. Morg-
uninn eftir, er pilturinn birtist, færði ég honum skóna að gjöf.
Varð hann himinlifandi glaður við og hellti yfir mig þakkarorð-
um á hollenzkri tungu. Jafnframt fékk ég eina þrjá kossa á kinn-
ina í þakkarskyni. En þessi litla gjöf dró nokkurn dilk á eftir sér.
Seinna sama dag kom pilturinn aftur ásamt eldri félaga sínum.
Hafði sá meðferðis kex og kartöflur í poka. Gekk hann með það
fyrir Maríu móður mína og gerði henni skiljanlegt með miklu
málæði og handapati, að hann vildi fá fyrir það samskonar skó
og drengurinn hafði fengið. Varð móðir mín einnig við þessari
bón. En daginn, sem þeir komu að kveðja, voru þeir báðir á tré-
hnöllunum sínum og nokkru daprari í bragði. Höfðu þá báðir
gatgengið annan skó sinn og sýndu hryggir vegsummerkin. Munu
þeir hafa orðið um of léttfættir og hraðgengir á eggjagrjótinu
umhverfis Kelduvík. Lét móðir mín þá hafa skinnbætur og sýndi
um leið, hvernig þær skyldu festar í skóna. Kvöddu þeir mjög
vinsamlega og, að því er virtist, sæmilega ánægðir eftir ástæðum.
94