Skagfirðingabók - 01.01.1975, Síða 154

SKAGFl RÐIN GA BÓK
langan veg og oft erfiðan. Um tvo verzlunarstaði var að ræða,
Hofsós og Siglufjörð. Sóttu Austurfljótamenn aðallega til Siglu-
fjarðar, en Vesturfljótamenn skiptu jöfnum höndum við Siglu-
fjörð og Hofsós. Fóru sumir sjóveg, en landleiðin var þó oftar
farin.1 Leiðin til Hofsóss var lengri, en þangað var farið með sjó
eftir sléttu landi, en ár hömluðu víða. Til Siglufjarðar varð að fara
um erfiðan fjallveg, en aðalleiðin þangað lá um Siglufjarðarskarð,
nema um tíma „þegar Andinn lá yfir Siglufjarðarskarði og grand-
aði ferðamönnum“,2 þá voru farnar aðrar leiðir yfir fjöllin, til
dæmis Botnaleið eða leiðin um Hrólfsvalladal.
Sýnt er, að „Andinn“ hefur teppt hentugustu leiðina, enda var
heilmargt reynt til þess að bægja honum frá, en lokaúrræðið var
að fá magnaðan prest til þess að vísa honum burt. Þetta gerðist
árið 1734, eins og segir í Sögu frá Skagfirðingum:
„Það má telja meiri tíðindi en sumt af þessu, er til bar,
um Siglufjarðarskarð; þar var stigur einn á veginum, er
mönnum varð að ófarnan mikil, hafði það verið um C
vetur, að menn höfðu séð þar sýn nokkra, líka skýstrokki,
og hafði stundum steypzt á ferðamenn, og eins á degi
sem nóttu, þó ei meir en einn í senn, þó fleiri væru sam-
an, og var það þess manns bani, en þá hér var komið
voru V vetur síðan, að það hafði gjörzt tíðara en fyrri;
bauð þá Steinn biskup Þorleifi prófasti Skaftasyni í Múla,
er haldinn var einna mestur klerkur og andríkastur norð-
an lands í þann tíma, að flytja þar opinbera guðsþjón-
ustugjörð og bænir, var þar þá reist upp altari á stignum
um sumarið og framin guðsþjónusta og bænagjörð, og
er sagt, að síðan hafi ei orðið mein að því.“3
Hvert sem hið andlega afl klerksins var, varð vegurinn um
skarðið aldrei ófær af öndum á 19. öld né síðar, svo að vitað sé.
Fóru menn um skarðið á þeim tíma í verzlunarerindum og af
öðrum þörfum. Á sumardegi var farið fótgangandi og á hestum,
og á síðari hluta aldarinnar voru gerðar miklar vegabæmr á leið
152