Jökull - 01.12.1978, Síða 68

Skíðaferð suður Sprengisand veturinn 1925
LORENTZ H. MULLER
Veturinn 1923 hafði ég ætlað mér að fara á
skíðum frá Akureyri suður Sprengisand til
Reykjavíkur, en veðrátta var þá svo blíð, að
ekkert varð úr þeirri ráðagerð. Næsta vetur
(1924) var og ferðahugur í mér, en veðrafar
var heldur tvísýnt og settist ég enn aftur. Loks
afréð ég að leggja af stað eftir nýjár 1925, því
að þá leist mér betur á veðráttuna.
Við vorum fjórir i förinni: Reidar Sörensen
skrifstofustjóri, Tryggvi Einarsson frá Miðdal,
Axel Grímsson trésmiður og ég.
Við lögðum af stað frá Reykjavík 10. mars
og fórum á gufuskipinu íslandi til Akureyrar.
Þangað komum við 14. mars. Þá var þar sól-
skin og vorblíða, og kom okkur það illa, því að
við höfðum treyst á, að snjóalög væru mikil og
skíðafæri gott norður þar. En nú var þar auð
jörð. Steingrímur læknir Matthíasson hafði
ætlað sér að slást með í förina, en hafði svo illar
spurnir af færðinni, að hann fór hvergi.
Margir menn á Akureyri löttu okkur farar-
innar og töldu mörg tormerki á því, að við
gætum komið henni fram, en við félagar
vorum allir hinir þverustu og gáfum engan
gaum að slíkum fortölum. Við höfðum búið
okkur hið besta til ferðarinnar og höfðum ekki
beyg af neinum farartálma nema — snjóleysi!
En hver skyldi efast um, að nóg væri af snjó
uppi á öræfum íslands? Fjöllin kringum
Akureyri voru snævi þakin 400—500 m fyrir
ofan sjávarflöt. Og áður en við lögðum af stað
frá Reykjavík, hafði ég grennslast eftir, hversu
háttað væri um snjóalög á Hellisheiði. Hún
var þá öll undir jökulhörðum snjódyngjum, og
er hún þó á Suðurlandi og aðeins 320 m yfir
sjávarfleti. Hinsvegar er t. d. flatneskjan
sunnan undir Arnarfelli 500—600 m yfir
sjávarmáli og virtist mér því engin hætta á, að
við mundum eigi hafa nógan snjó á suður-
leiðinni.
Við lögðum því af stað frá Akureyri sam-
dægurs sem við komum þangað. Farangri
okkar létum við aka á vagni, en sjálfir vorum
við fótgangandi og var förinni heitið að
Saurbæ um kvöldið. Klukkan var orðin 2Vi e.
h., þá er við komumst af stað. Leysing var
mikil og varð því færðin þung bæði okkur og
hestunum, sem vagninn drógu. Þá er við
vorum komnir h. u. b. 15 km áleiðis frá Akur-
eyri gafst einn hesturinn upp og urðum við því
að fá nýjan hest léðan á einum bænum. Eftir
það héldum við áfram, en ferðin sóttist seint
og náðum við ekki háttum að Saurbæ. En séra
Gunnar Benediktsson og kona hans klæddust í
snatri og veittu okkur hinar ágætustu viðtök-
ur.
Þá er við sátum að kvöldverði, gat séra
Gunnar þess, að einmitt þann dag væru liðin
tvö ár síðan Steingrímur læknir Matthiasson
hefði gist þar og hefði hann þá ætlað sér að
fara á skíðum suður til Reykjavíkur, en orðið
að snúa við eftir nokkra daga vegna snjóleysis.
Þetta þótti okkur kynleg tilviljun! Skyldi fara
eins fyrir okkur? Séra Gunnar leit þó á málið
eins og við. Snjóalög hlytu að vera ærin uppi í
óbyggðum, við gætum haldið fram ferðinni
þeirra hluta vegna.
Daginn eftir, sunnudaginn hinn 15. mars,
ætluðum við fram að Tjörnum, en þá var 3°C
hiti, hlákurigning og hvassviðri mikið af út-
suðri. Létum við því fyrirberast þar sem við
vorum komnir, enda var ófærðin nú orðin svo
mikil, að hvorki menn né hestar hefðu komist
langt áleiðis. Við vorum um daginn við kirkju
hjá séra Gunnari og var þar fjöldi fólks þrátt
fyrir ófærðina.
66 JÖKULL 28. ÁR