Jökull - 01.12.1978, Side 74

Mynd 5. Með 10 km hraða á
klukkustund.
ganga upp á Hofsjökul til þess að njóta útsýnis
af honum sunnanverðum í þessu yndislega
veðri. Lék okkur einkum hugur á að horfa yfir
slétturnar suður af Arnarfelli hinu mikla.
Hafði okkur verið spáð, að árnar, sem renna
þar undan Hofsjökli, væru auðar, og að þar
væri svo veðrasamt, að aldrei festi snjó. Við
bjuggumst því hálfvegis við að verða að snúa
aftur og fara yfir Þjórsá á sama stað sem um
morguninn, og halda síðan niður með henni
að austanverðu til Sóleyjarhöfða. Þar gætum
við svo annað hvort vaðið ána eða gert okkur
segldúksbát úr tjaldinu og sleðunum og ferjað
okkur sjálfir. En allir þeir spádómar og spek-
innar orð, sem við höfðum verið nestaðir með
áður en við lögðum af stað, reyndust helber
hégómi og staðlausir stafir, enda hafði ég látið
allt slíkt sem vind um eyrun þjóta. Nú sáum
við ofan af jöklinum, að engar torfærur voru á
leiðinni.
Eg vildi gefa mikið til, að ég gæti lýst út-
sýninu ofan af jöklinum og allri þeirri dýrð,
sem fyrir augun bar, en til þess á ég engin orð.
Það var blæjalogn og sólskin. Jöklar, fjalla-
tindar og hin endalausa flatneskja tindruðu
eins og milljónum demanta hefði verið dreift
út svo vítt sem augað eygði. Náttúran var í
drifhvítu hátíðarskrúði, sem ekkert mannlegt
auga hafði áður séð. Við horfðum hugfangnir
yfir þessa mjallhvítu ábreiðu, sem enginn
fótur hafði troðið. Dagurinn varð að hátíðis-
degi, sem ég veit að enginn okkar gleymir
nokkru sinni. Nú voru okkur goldin að fullu
launin fyrir það erfiði, sem við höfðum á okkur
lagt. Þreytan eftir gönguna upp jökulinn hvarf
á svipstundu, við urðum nýir menn! Slíkar
sýnir og slíkar stundir kveikja eirðarlausan
óróa, sem aldrei slökknar, í blóði þess manns,
sem eitt sinn hefir legið úti.
Nú þutum við á rjúkandi ferð niður jök-
ulinn til Arnarfells hins mikla. Aldrei á ævi
minni hefi ég vitað slíkt skíðafæri! Og aldrei
hef ég séð land betur fallið til skíðaferða
helduren kringum Arnarfell.
Það þótti okkur illa, er vér hittum enga úti-
legumenn né heldur neinar menjar þeirra.
Mundum við hafa fagnað þeim hið besta og
veitt þeim vel, ef einhverjir hefðu orðið á leið
okkar.
Frá Arnarfelli fórum við yfir Arnarfells-
kvíslar, sem kvað vera mjög vatnsmiklar á
sumrin, en nú voru þær undir fönn, og slíkt hið
sama Múlakvísl og Miklakvísl. Landið var þar
líkast miklu stöðuvatni með mjallbreiðu yfir.
Við héldum áfram meðfram landsuðurbrún
Hofsjökuls. Þar sáum við þess merki, að
jökulhlaup hefði orðið einum tveim dögum
áður, og þótti okkur þó kynlegt, að slíkt gæti
að borið um hávetur. [Hér mun átt við fram-
hlaup (surge) í Múlajökli. Aths. ritstj.]. Við
höfðum hvergi séð rifu eða sprungu í jöklinum
áður, en vestur af Arnarfelli var hann sprung-
inn þvert og endilangt á 5 km svæði. Sprung-
urnar voru 2—3 m að dýpt. En því hygg ég að
jökullinn hafi hlaupið þá alveg nýlega, að ekki
var minnsta ögn af snjó á honum, en sprung-
72 JÖKULL 28. ÁR