Iðjuþjálfinn - 01.12.1998, Blaðsíða 31

Meistararnir sjö ásamt Paulette tölfræöi-
sérfræðingurinn, fyrir miöju í aftari röö.
Hún var í fagnefnd hjá okkur ollum. Án
hennar heföum við ekki komist í gegnum
4. kaflann.
andinn að velta sér svolítið upp úr nið-
urstöðunum, hvort þær séu í takt eða á
skjön við aðrar svipaðar rannsóknir og
hvort rannsóknin hafi eitthvað nýtt
fram að færa. Þarna fær rannsakandinn
líka tækifæri til að iðrast, eða sýna fram
á hann hafi lært af hugsanlegum. mis-
tökum. Einnig getur hann velt fyrir sér
á heimspekilegan máta hvort rann-
sóknin hafi áhrif á samtímann eða
komandi kynslóðir.
Ég var sem sagt komin út og nú
var að duga eða drepast. Ég veit
satt að segja ekki hvaðan ég fékk
þennan ofurkraft af einbeitni á
lokasprettinum. Eilíft kapphlaup
við tímann og setur með sveittan
skallann, þó svo að loftkælingin
virkaði ágætlega. Eftir á að hyggja
finnst mér óraunverulegt hvernig
ég fór að þessu með þrjá fjöruga
stráka tveggja, átta og tíu ára. Ég hef
að sjálfsögðu haft góðan stuðning allan
námstímann, framúrskarandi mann og
einstaka móður. Á meðan á náminu
stóð hef ég komið sjálfri mér að óvart.
Ég hef áorkað því sem ég hélt að væri
bara öðrum fært.Til þeirra sem velta
slíku námi fyrir sér, segi ég - svona nám
er fyrst og fremst vinna og aftur vinna..
Erfiðust er ákvörðunin: Vil ég eða vil ég
ekki?
Þeir nemar sem tóku þátt eru í mörg-
um hlutverkum eins og flestir nú á tím-
um. Kúnstin er að skipta tíma sínum í
bil og nýta hvert bil vel. Það þarf að
gera áætlanir og fylgja þeim og sé kúrs-
inn af einhverjum ástæðum ekki hald-
inn, þarf að fara fljótt inn á hann aftur
og engar afsakanir gilda. Þetta tekur að
sjálfsögðu toll og krefst fórna, þar sem
Margir innfæddir Bandaríkjamenn sem
voru í MS námi á sama tíma, fóru í
beinu framhaldi af BS námi og höfðu því
ekki þessa klínísku reynslu sem við
höfðum. Þar af leiðandi „brilleruðum"
við í þessum áfanga-að sjálfsögðu.
Svona til gamans þá stendur BS nám fyr-
ir „Bull Shit“ og MS námið fyrir „More
Shit“ hjá þeim sem finnst óþarft svona
námsbrölt.
ekki verður jafnvægi milli vinnu, hvíld-
ar, svefns og skemmtunar. Ég hef geng-
ið hálf skökk síðasta árið en vonast til
að það réttist úr mér með tímanum. Ef
löngunin er nógu sterk má einnig finna
leiðir til að gera þetta kleift fjárhags-
lega. Þar sem ég var ekki mæld í bak og
fyrir áður en námið hófst, get ég ekki
sannað hvort og þá hvaða áhrif, þetta
hafði á mig. Eins og í rannsókninni
minni og öðrum svipuðum í Bandaríkj-
unum, þá er t.d. reynt að mæla hvort
aukning verði á birtingu greina í fag-
tímaritum, á fyrirlestrum eða nám-
skeiðahaldi eftir MS nám eða doktors-
nám.
Persónulegir þættir eru erfiðari
viðureignar en eru ekki síður spenn-
andi sem rannsóknarefni. Þegar sigrast
er á hindrun sem oftast er sett upp af
okkar eigin huga, skilar það sér alltaf í
auknu sjálfstrausti og krafti til að takast
á við enn erfiðari verkefni. Þetta vita
iðjuþjálfar því þeir sjá þetta gerast hjá
skjólstæðingum sínum. Það er enginn
efi í mínum huga að mæla eindregið
með framhaldsnámi og ég fagna því að
Háskólinn á Akureyri sé að leita eftir
samstarfi um fjarnám til meistaragráðu
í iðjuþjálfun við Háskólann í Halifax í
Kanada. Ég vona svo sannarlega að ein-
hver hendi sér út í óvissuna eins og
við „More Shit" nemarnir gerðum.
Ég held að ég tali fyrir munn meist-
aranna sjö þegar ég raula eitt lagið
af uppáhaldspólu drengjanna
minna sem þeir horfðu á þegar
ekkert samband náðist við móður
þeirra: „Hakúna Matata - hve þau
orð eru sönn - þau standast tímans
tönn " óþarfa áhyggjur eru þurrk-
aðar út - gleymum sorg og sút og
sinnis stút „Hakúna Matata".
Höfundur er iðjuþjálfi
og starfar við geðdeild
Landspítala
IÐJUÞJÁLFINN 2/98 3