Morgunblaðið - 10.08.2015, Síða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. ÁGÚST 2015
✝ Björn Vagns-son fæddist í
Reykjavík 3. nóv-
ember 1949. Hann
lést á heimili sínu
31. júlí 2015.
Björn var sonur
hjónanna Vagns
Kristjánssonar, f.
1921, d. 2011 og
Svönu H. Björns-
dóttur, f. 1923.
Hann var næst-
elstur sex bræðra. Þeir eru: 1)
Kristján, f. 1946, kvæntur Hólm-
fríði Ingvarsdóttur, f. 1950. Börn
þeirra eru Álfheiður Svana,
Rannveig, Vagn og Inga Jóna. 2)
Björn, f. 3.11. 1949, d. 31.7. 2015.
3) Stefán, f. 1951, kvæntur Guð-
veigu S. Búadóttur, f. 1952. Börn
þeirra eru Davíð, Árdís Hulda,
Stefán Veigar og Búi. 4) Hreinn,
f. 1953, kvæntur Guðrúnu Sverr-
isdóttur, f. 1955. Börn þeirra eru
Halldór Vagn, Íris Ösp, Svana
Björk og Hermann Elí. 5) Birgir,
f. 1959, kvæntur
Kristínu Kristins-
dóttur, f. 1959. Börn
þeirra eru Linda
Rós, Birgir Örn og
Harpa Dögg.
6) Gunnar, f.
1963, kvæntur El-
ísabetu H. Sigur-
björnsdóttur, f.
1962. Börn þeirra
eru Erna Guðrún,
Sigurbjörn Eðvald
og Hreinn Fannar.
Björn fór að vinna strax að
loknu unglingaprófi í Langholts-
skóla. Hann vann hjá Ölgerð Eg-
ils Skallagrímssonar alla starfs-
ævi sína, eða um 45 ár, er hann
varð að hætta vegna heilsu-
brests. Björn hélt heimili með
foreldrum sínum. Síðast bjó hann
í þjónustuíbúð í Boðaþingi. Hann
var ókvæntur og barnlaus.
Útför Björns fer fram frá
Þórsvogskirkju 10. ágúst 2015,
kl. 13.
Blessaður, hefurðu heyrt í
nokkrum? Nei, viltu brauðsneið
með mér? Nei, ég kom með holl-
ustu. Svona byrjuðu margir
morgnar þegar Bjössi kom í heim-
sókn til mín í vinnuna sem hann
gerði nánast alla virka daga í
mörg undanfarin ár. Bjössi vakn-
aði snemma og oft þegar hann
kom til mín var hann búinn að fara
í sund, koma við í bakaríi, fletta
blöðum og fá sér hollustu með.
Minning um Bjössa mun lifa með
okkur öllum sem hann þekktu
sem ljúfan, hlýjan og góðan mann
sem aldrei sagði eitt styggðaryrði
um nokkurn. En stríðinn var
hann, sérstaklega á árum áður,
um það geta fyrrum vinnufélagar
hjá Ölgerðinni borið vitni, en þar
starfaði Bjössi í 45 ár. Það kom
reyndar fyrir að frændsystkini
eða mágkonur fundu kartöflu í
skó eða kápuvasa, jafnvel óvænt-
ur hnútur á skóreim, þegar heim
skyldi haldið úr heimsókn úr
Fellsmúla. En aldei held ég að
þessi stríðni hafi komið illa við
nokkurn mann. Fyrir nokkrum
árum lenti Bjössi bró í slæmu
slysi sem hann náði því miður
aldrei að jafna sig á og sjálfs-
traustið, sem var ekki mikið fyrir,
minnkaði enn meir þannig að hon-
um leið ekki vel í fjölmenni. Bjössi
bjó alla tíð með foreldrum okkar
og þegar þau fengu heimili hjá
Hrafnistu, Boðaþingi, flutti hann í
góða íbúð í næsta húsi. Það var
mikill missir fyrir okkur öll þegar
pabbi dó en mestur hjá mömmu
og Bjössa því þau þurftu mikið
hvert á öðru að halda. Alltaf þegar
vel viðraði sátu þau úti og nutu
sólar og félagsskapar hvors ann-
ars. Á fimmtudagskvöldinu
hringdi hann í mig þar sem ég var
staddur í sumarbústað okkar til
að vita hvernig við hefðum það og
við spjölluðum saman og það sein-
asta sem ég sagði við hann var ég
þyrfti að klára verkefni sem ég
væri með í næstu viku og svo
skyldum við fara í bústaðinn og
hafa það gott og taka mömmu
með ef hún treysti sér til þess. En
svona fór og við hittumst bara
annars staðar í staðinn. Okkur er
bæði ljúft og skylt að þakka
Bjössa fyrir allt sem hann gerði
fyrir foreldra okkar og umhyggju
fyrir mömmu fram á seinasta dag.
Að lokum viljum við þakka starfs-
fólki í Boðaþingi fyrir frábæra
umhyggju og hjálp undanfarna
daga og ár. Elsku Bjössi okkar,
takk fyrir allt og hvíldu í friði.
Stefán og Gígja.
Í dag fylgjum við til grafar
frænda mínum Birni Vagnssyni.
Hann var næstelstur sex sona
Vagns bróður míns og Svönu
mágkonu minnar. Ég minnist
Bjössa, eins og hann var kallaður,
frá því að hann var lítill, glaðlegur
og hrekkjóttur hnokki, sem öllum
þótti vænt um.
Björn var alinn upp við mikið
ástríki í foreldrahúsum og sam-
band bræðranna var einstakt alla
tíð. Það mátti segja að þar færi
einn fyrir alla og allir fyrir einn.
Bjössi var ókvæntur og barnlaus,
en mikill vinur bræðrabarna sinna
sem fannst hann óborganlega
skemmtilegur og það var hann
vissulega. Ég minnist atviks frá
því fyrir mörgum árum, þar sem
fjölskyldan öll hafði komið saman.
Hann kvaddi mig innilega og
sagði um leið: „Þakka þér fyrir
samfylgdina, Dúdda mín, það er
ekki víst að við sjáumst aftur“. Ég
rak upp stór augu og spurði hann
hvert hann væri að fara. Þá svar-
aði hann. „Bara heim, en mamma
ætlar að keyra.“ Mamma hans var
þá nýbúin að taka bílpróf.
Bjössi keypti íbúð í blokk í
Boðaþingi fyrir nokkrum árum til
að geta verið nálægt foreldrum
sínum sem þá voru flutt á Hrafn-
istu. Hann var afar nátengdur
þeim og tók lát föður síns, sem
andaðist 2011, mjög nærri sér.
Hann reyndist móður sinni líka
góður sonur, leit til hennar oft á
dag og dreif hana út ef vel viðraði.
Elsku Bjössi minn. Nú er kom-
ið að mér að þakka fyrir sam-
fylgdina. Það þarf fólk eins og þig
fyrir fólk eins og mig til að auka
skilning okkar og fordómaleysi.
Það verður vel tekið á móti þér
hinum megin, það er ég viss um.
Svo sendi ég þér, elsku Svana,
strákunum mínum og fjölskyldum
þeirra, innilegar samúðarkveðjur
og bið Guð að blessa ykkur.
Geirþrúður K. Kristjánsdóttir.
Í dag er borinn til hinstu hvílu
kær föðurbróðir okkar, Björn
Vagnsson, sem varð bráðkvaddur
á heimili sínu föstudaginn 31. júlí
síðastliðinn. Við systkinin viljum
gjarnan minnast Bjössa frænda
með nokkrum orðum og þakka
honum fyrir samfylgdina.
Það verður ekki orðað öðruvísi,
en Bjössi frændi var í æsku okkar
alræmdur og skemmtilegur
stríðnispúki og sú arfleifð fylgdi
honum langt inn í fullorðinsárin.
Minningar okkar um ótal heim-
sóknir til ömmu og afa í Fells-
múla, þar sem Bjössi var löngum
búsettur, eru litaðar af návist
Bjössa frænda, sem alltaf kom
töltandi í sínum hæga gangi fram í
eldhúskrókinn þegar hann heyrði
að gestir voru mættir á svæðið.
Bjössi var stríðnispúki við okk-
ur frændsystkini sín en aldrei
kvikindislegur – þetta var hans
leið til að ná sambandi við okkur
og mynda með okkur tengsl.
Fyrst og fremst var hann hæglæt-
ismaður sem lítið fór fyrir. Það
var einna helst að blóðið í Bjössa
færi af stað þegar hann fékkst til
að spila kasínu við gesti við borð-
stofuborðið í Fellsmúlanum. Eins
lengi og við munum eftir vann
Bjössi í Ölgerðinni og var þar lif-
andi goðsögn eftir langan starfs-
aldur sinn og óvenjulegt lundar-
far. Þannig var rútínan sem hélt
honum gangandi; vinna, sund og
heiti potturinn í Laugardalnum,
bíltúr um bæinn, afslöppun
heima.
Bjössi var næstelstur í sam-
hentum sex bræðra hópi og í fé-
lagsskap bræðranna og ömmu og
afa leið honum allra best. Hann
var afar hlýr á sinn sérstaka hátt
og fullur af kærleika í garð ætt-
ingjanna í þessari stóru fjöl-
skyldu; það sást berlega í stórum
fjölskylduboðum. Bjössi frændi
hafði náð 65 ára aldri þegar hann
lést, en á einhvern sérstakan hátt
var hann samt aldurslaus og tíma-
laus; alltaf eins og samur við sig
og óbreytanlegur. Þannig var
hann alltaf og þannig verður hans
alltaf minnst.
Davíð, Árdís Hulda, Stefán
Veigar og Búi Stefánsbörn.
Björn Vagnsson mágur minn
er látinn.
Birni kynntist ég árið 1972 þeg-
ar ég ung kom inn í hans fjöl-
skyldu. Bjössi var einn af þessum
sérstöku einstaklingum sem lita
mannflóruna. Hann vann í Ölgerð
Egils Skallagrímssonar og þar
varði hann sínum starfsvettvangi í
40 ár.
Þar sem Bjössi kvæntist aldrei
og átti ekki börn nutu bræðra-
börnin ástríkis hans og ósjaldan
var aurum laumað í litla lófa. Það
var gaman að sjá hversu liprum
höndum hann meðhöndlaði ung-
börn fjölskyldunnar og þegar þau
stækkuðu hændust þau að hon-
um, þó auðvitað fengju þau sinn
skerf af stríðni hans. Glettin
stríðni var Bjössa eðlislæg og
flestir sem honum kynntust muna
efalaust marga hans hrekki sem
allir voru til gamans gerðir.
Milli Vagnssona hefur ætíð
verið einstakt samband sem ein-
kennist af „einn fyrir alla, allir
fyrir einn“. Samhent stórfjöl-
skyldan ferðaðist mikið saman um
Ísland og Bjössi naut þessara
ferða vel. Sveitasælan heillaði og
ferðir Bjössa í sumarbústaði
bræðra sinna voru ófáar. Þar naut
Bjössi útiverunnar og að aðstoða
við að bera á viðinn, slá og hirða
og ýmislegt viðhald sem til féll. Að
loknu góðu dagsverki var farið í
heita pottinn og ekki þótti Bjössa
verra ef góður baukur var við
höndina. Bjössi var lunkinn í spil-
um og varla leið sá dagur að kas-
ína væri ekki spiluð af mikilli inn-
lifun með tilheyrandi hlátri og
gleði.
Bjössi hafði gaman af dýrum
og átti um tíma kött. Það var
ósjaldan sem heimilisdýr bræðra
hans nutu hans umönnunar um
lengri og skemmri tíma þegar á
þurfti að halda. Dýrin hændust
fljótt að honum, þau fundu hvað
að þeim sneri. Bjössi vaknaði allt-
af snemma og mætti í laugarnar,
ósjaldan fór hann svo í bakarí og
hringdi dyrabjöllunni hjá ein-
hverjum bræðra sinna með ný-
bakaðar brauðbollur og vínar-
brauð. Þegar komið var til dyra
kvað við, hæ, áttu kaffi? Bjössi
heimsótti móður sína daglega og
var henni innan handar eftir bestu
getu sinni.
Komin var sú venja á að Bjössi
var með okkur fjölskyldunni á að-
fangadagskvöldi. Kirkjuferðin
var ómissandi hluti af jólunum
hans og hátíðarstemningunni og
mun hans verða saknað við hátíð-
arborðið.
Bjössi tók þátt í gleði og sorg-
um ástvina sinna en var dulur um
eigin tilfinningar og líðan. Öllum
sem hann þekktu var þó ljóst að
þar fór drengur góður.
Fyrir allmörgum árum lenti
Bjössi í alvarlegu slysi sem hafði
mikil áhrif á heilsu hans sem
hrakaði mikið síðustu árin. For-
eldrar hans, bræður þeirra og
fjölskyldur, studdu vel við hann
og léttu honum lífið af fremsta
megni.
Með fráfalli Bjössa myndast
stórt skarð og með hlýhug og
kærleika mun minning þessa góða
drengs lifa.
Guðrún Sverrisdóttir.
Björn Vagnsson
✝ Jón ArnfinnurÞórarinsson
fæddist 28. desem-
ber 1926 á Eyri í
Gufudalssveit í nú-
verandi Reykhóla-
hreppi. Hann lést
30. júlí 2015 á
hjúkrunarheimili
Hrafnistu í Kópa-
vogi.
Foreldrar hans
voru hjónin Guðný
Jónsdóttir, f. 4. apríl 1896 í
Kálfadal í Gufudalshreppi, d.
12. september 1986 og Þór-
arinn J. Einarsson, f. 3. sept-
ember 1897 á Haukabergi á
Barðaströnd, d. 23. maí 1989.
Systkini Jóns: Gyða Sigurveig,
f. 1923, Elín Helga, f. 1925, d.
2013 og Jarþrúður Ragnhild-
ur, f. 1934. Jón kvæntist þann
17. mars 1951 Guðlaugu Ólafs-
dóttur frá Efri-Brúnavöllum á
Skeiðum, f. 9. febrúar 1928, d.
8. febrúar 2011. Foreldrar
hennar voru hjónin Sigríður
Jónsdóttir, f. 1893 , d. 1969 og
Ólafur Gestsson, f. 1888, d.
1968. Börn Jóns og Guðlaugar
eru Guðný Rut, leikskólakenn-
ari, f. 15. desember 1950,
Ólafur Haukur, landfræð-
ingur, f. 20. apríl 1953 og
Arnfinnur Sævar, fram-
kvæmdastjóri, f. 22. júlí 1958.
aðist úr Íþróttakennaraskól-
anum á Laugarvatni undir lok
fimmta áratugarins. Þar
kynntist hann verðandi eigin-
konu sinni og hófu þau búskap
sinn á Egilsgötunni. Jón starf-
aði um nokkurra ára skeið í
matvöruverslunum, fyrst í
Varmá á Hverfisgötu og síðar
í Vísi, Laugavegi 1. Árið 1959
opnaði hann eigin matvöru-
verslun, Vörðufell, sem var til
húsa í Hamrahlíð 25 í Reykja-
vík fram til ársins 1970. Þá
var verslunarreksturinn fluttt-
ur í Þverbrekku 8 í Kópavogi
þar sem þau hjón versluðu
fram á níunda áratuginn. Um
tíma sat Jón í stjórn Kaup-
mannasamtaka Íslands. Ungur
maður gekk hann í hús og
seldi Íslendingasögur og aðra
eftirsótta bókaflokka og í lok
starfsferilsins annaðist hann
innheimtustörf fyrir ýmis líkn-
arfélög, sem m.a. fólst í því að
sækja heim fjölmörg fyrirtæki
á höfuðborgarsvæðinu og ná-
grenni. Jón var ávallt einlæg-
ur Valsmaður og spilaði sjálf-
ur marga meistaraflokksleiki í
handbolta og knattspyrnu með
félaginu og var hann duglegur
að sækja leiki félagsins langt
fram eftir aldri. Hann sat í
stjórn Vals 1949-1951. Þá var
hann virkur í starfi Lions-
klúbbi Kópavogs í hartnær 50
ár.
Útför Jóns Arnfinns verður
gerð frá Kópavogskirkju í
dag, 10. ágúst 2015, kl. 15.
Jarðsett verður í Kópavogs-
kirkjugarði.
Eiginmaður Guð-
nýjar Rutar er
Lárus Valberg. f.
26. desember
1951. Börn: 1) Al-
dís, f. 1968, eigin-
maður Ívar Braga-
son. 2) Guðjón, f.
1974, eiginkona
Valgerður Ósk
Ómarsdóttir. 3)
Snorri, f. 1978. 4)
Eiríkur, f. 1981,
eiginkona Elín Njálsdóttir.
Eiginkona Ólafs Hauks er
Inga Lára Helgadóttir, f. 1.
júlí 1954. Börn: 1) Helgi Már,
f. 1977, sambýliskona Árný
Ösp Sigurðardóttir. 2) Jón
Örn, f. 1981, sambýliskona
Edda Guðríður Ævarsdóttir.
3) Hrafnhildur, f. 1983, sam-
býlismaður Kristinn Már Ingi-
marsson. Eiginkona Arnfinns
Sævars er Helga Daníels-
dóttir, f. 10. apríl 1966. Börn:
1) Andri Pétur, f. 1983, sam-
býliskona Þóra Björg
Sigurðardóttir. 2) Ísabella
Erna, f. 1994. 3) Gabriela Rut,
f. 1996. 4) Daníela Sara, f.
1997. Barnabarnabörn Jóns og
Guðlaugar eru sautján.
Fjögurra ára flutti Jón með
foreldrum sínum í höfuðborg-
ina og varð æskuheimili hans
á Egilsgötu 26. Hann útskrif-
Við fráfall föður míns er
margs að minnast og margs að
sakna. Margar ljúfar minningar
hafa skapast á lífsgöngu okkar
saman. Minningar æskuáranna
mótast af mikilli vinnusemi og
elju foreldra minna við að
skapa fjölskyldunni sem best
viðurværi en alltaf var þó tími
til að gera eitthvað skemmti-
legt saman eins og að fara í
Heiðmörk á sunnudögum, í
sparifötunum, með nesti og oft-
ar en ekki með góðu frænd-
fólki. Sunnudagarnir voru líka
gjarnan notaðir til heimsókna
til ættingja og vina.
Foreldrar mínir áttu trygga
vinahópa bæði frá æskuárum
og vini sem þau eignuðust síðar
á lífsleiðinni og oft var farið
með fjölskyldurnar í útilegur
og ýmsar ferðir og allir
skemmtu sér saman. Mörgum
sumrum var líka varið á Efri-
Brúnavöllum á Skeiðum hjá
ömmu okkar og afa í móðurætt.
Síðar þegar tók að hægjast
um var ráðist í að byggja sum-
arbústaðinn Dalbæ í Grímsnes-
inu og þar undu þau sér vel og
dvöldu þar oft heilu sumrin,
mikið var gróðursett og sífellt
bætt og lagað. Þar komu leynd-
ir hæfileikar pabba í ljós, hann
gat gert miklu meira í hönd-
unum en hann hafði ætlað,
smíðað, málað og ýmislegt ann-
að sem þurfti að dytta að. Fjöl-
skyldan átti þar margar
ánægjustundir saman og
barnabörnin nutu þess að fá að
fara og dvelja þar með afa og
ömmu og eiga þaðan margar
góðar minningar.
Við systkinin áttum svo
sannarlega hauk í horni þar
sem mamma og pabbi voru,
alltaf boðin og búin að aðstoða
okkur börnin og okkar fjöl-
skyldur hvort sem það var við
standsetningu nýs húsnæðis,
búslóðaflutninga, barnapössun
og hvað annað sem til féll.
Einnig nutu foreldrar mínir
þess að ferðast og fóru meðal
annars í heimsreisur og nokkr-
um sinnum til Kanarí.
Hann hafði samkennd með
fólkinu í kringum sig og ég veit
að hann aðstoðaði marga í erf-
iðleikum en aldrei talaði hann
um það við aðra.
Pabbi saknaði mömmu mikið
en hún lést fyrir rúmum fjórum
árum og hann var stundum ein-
mana eftir það enda höfðu þau
leiðst hönd í hönd í 63 ár. Hann
hélt þó ótrauður áfram á meðan
heilsan leyfði var iðinn við að
fara út og hreyfa sig, hitta
gamla félaga í Múlakaffi, á
Lionsfundum, fara í golfpútt og
að horfa á Val spila fótbolta,
enda sannur Valsmaður alla tíð.
Pabbi hafði góða nærveru,
var ljúfur og skemmtilegur og
hafði góða kímnigáfu og grín-
aðist við samferðafólk sitt til
síðasta dags, sagði að það auð-
veldaði lífið að hafa gaman.
Nú er komið að ferðalokum,
hann var ferðbúinn og þakk-
látur fyrir hvað hann hafði átt
góða ævi í leik og starfi alla tíð.
Ég kveð elskulegan föður
minn með virðingu og hjartans
þökk fyrir allt.
Guðný Rut.
Elsku afi.
Þá höfum við þráttað í síð-
asta sinn. Við gátum þráttað
um allt milli himins og jarðar,
en alltaf í mestu vinsemd og
með mestu virðingu. Ég hallast
að því að ég hafi haft rétt fyrir
mér í yfirgnæfandi fjölda til-
fella, líklega yrðir þú ekki sam-
mála um það.
Stundirnar sem ég átti með
ykkur ömmu, bæði á Þinghóls-
brautinni og í Vaðnesinu,
reyndust ungum dreng ómet-
anlegar og mikill lærdómurinn
sem fylgdi út í alvöru lífsins.
Ég minnist þessara stunda með
gleði en um leið með söknuði.
Ég er þó fyrst og fremst þakk-
látur fyrir þær, enda mikil for-
réttindi að eiga slíka ömmu og
afa sem þið voruð.
Davíð Stefánsson sagði að
það væri löng leiðin frá Íslandi
til himnaríkis. Síðustu árin
reyndust þér erfið á tímum. En
nú er þinni löngu leið frá Ís-
landi til himnaríkis lokið. Ég
kveð þig nú í síðasta sinn, elsku
afi minn. Kveð þig með söknuði
en fyrst og fremst með gnótt
góðra minninga.
Þinn,
Eiríkur.
Jón Þórarinsson hefur nú
kvatt þetta jarðlíf.
Kynni okkar Jóns tókust fyr-
ir 30 árum þegar við vorum
kosnir í stjórn Hitaveitu Vað-
ness.
Jón var ritari félagsins fram
til ársins 2009. Nokkrum árum
áður höfðum við báðir byggt
sumarhús okkar í landi Vað-
ness í Grímsnesi. Ekki er hægt
að minnast á Jón nema minnast
á Guðlaugu eiginkonu hans eða
Gullu eins og hún var jafnan
kölluð. Eftir að þau hjónin
hættu störfum dvöldu þau oft
langdvölum í sumarhúsi sínu.
Það var gott að koma til þeirra
í kaffisopa og ræða hin ýmsu
mál. Við stjórnarmenn í hita-
veitunni og makar fórum ár-
visst í ferðir saman innanlands
og héldum í mörg ár þorrablót í
sveitinni okkar hjá hvort öðru.
Þetta var samstilltur hópur og
þau Jón og Gulla voru ætíð
hress og kát á meðan heilsan
leyfði. Jón var drengur góður í
orðsins fyllstu merkingu, hjálp-
fús og bóngóður er til hans var
leitað. Afburða snyrtimennska
og reglusemi einkenndi hann
einnig. Fyrir hönd okkar félaga
og maka í Hitaveitu Vaðness og
Hvítárbrautarveitu vil ég
þakka Jóni fyrir það fórnfúsa
starf sem hann vann þar og
þær skemmtilegu stundir sem
við áttum saman.
Að leiðarlokum þökkum við
Jóni fyrir allan þann trúnað,
hlýju og traust sem hann ætíð
sýndi okkur og aldrei brást.
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við öllum aðstandend-
um.
Magnús Tryggvason.
Jón Arnfinnur
Þórarinsson
HINSTA KVEÐJA
Ég kveð í hinsta sinn
elsku afa minn sem mér
þótti svo vænt um.
Nú er hann kominn á
góðan stað og fær loksins
að hitta elsku ömmu sem
hann saknaði mikið.
Minnist hans með hlýju
og þakklæti en hann og
amma voru miklir vinir
mínir og átti ég alltaf góðar
og hlýjar stundir með þeim
frá því ég var barn.
Elsku afi, takk fyrir allt.
Ég var rík að eiga þig og
ömmu að í hjartanu.
Þín,
Aldís.
 Fleiri minningargreinar
um Jón Arnfinn Þórarins-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.