Félagsbréf - 01.03.1963, Síða 79

gómlegan. Leikur Jóns var jafn og
áferðargóður, hvergi veruleg tilþrif
nema kannski helzt á háu nótunum,
þegar til átaka kom.
Nína Sveinsdóttir var Iitrík móðir,
sérvitur og sínöldrandi, góðhjörtuð og
skilningsrík þegar til kastanna kom.
Ekki ýkjafrumleg manngerð, en
skemmtilega lifandi og hugtæk.
Brynja Benediktsdóttir var mun
skárri í hlutverki Bubbu i þessu leik-
riti en í hlutverki Gloríu í „Frænk-
unni“, en þó fór því fjarri að hún næði
valdi á túlkun sinni, og háir henni
mest hve framsögn hennar er slæm.
Gunnar Eyjólfsson kom fram í litlu
hlutverki, dró upp smámynd sem varð
áhorfendum minnisstæð.
Baldvin Halldórsson setti leikinn á
svið og fórst það vel úr hendi. Yfir
sýningunni var jafnvægi og samfelld-
ur raunsær blær. Einsog margoft hefur
sýnt sig, tekst íslenzkum leikstjórum
að jafnaði bezt að túlka verk sem eru
innan hins hefðbundna raunsæja
ramma, og er „Sautjánda brúðan“ ein
sönnun þess.
Leiktjöld Gunnars Bjarnasonar voru
gerð af hugkvæmni og vandvirkni, áttu
veigamikinn þátt í að skapa rétt and-
rúmsloft á sviðinu.
Þýðing Ragnars Jóhannessonar hefði
uiátt vera svipmeiri, en var skammlaus.
Sýningin á „Pétri Gaut“ Ibsens í
marglofaðri þýðingu Einars Benedikts-
sonar var sögulegur viðburður í ís-
lenzku leiklistarlífi, bæði vegna þess
að nú var verkið í fyrsta sinn flutt
heillegt á íslenzku sviði og eins sök-
um þess að leikstjórinn var öllum
hnútum nákunnugur og fór á ýmsan
hátt eigin leiðir í sviðsetningu á þessu
margræða verki.
Það sem er kannski merkilegast og
lærdómsríkast við þetta verkefni er,
að „Pétur Gautur“ er fremur „bók-
menntaverk“ en leikhúsverk — var
ekki fyrst og fremst ætlað til leiks í
öndverðu. En slíkur er kyngikraftur
þess og dramatískur áhrifamáttur, að
það hefur orðið vinsæl raun fjölda-
margra leikhúsa víða um heim og
nokkurs konar „þjóðleikur“ Norðmanna
á svipaðan hátt og „Skugga-Sveinn“
hér, þó ólíku sé þar saman að jafna.
Ibsen skeytti Iítt um dramatíska bygg-
ingu eða aðrar kröfur leiksviðsins þeg-
ar hann setti saman „Pétur Gaul“.
Hann var hneykslaður, reiður og um-
fram allt innblásinn. Það er þessi
freyðandi innblástur, mögnuð orð-
kyngi og frumlegar tiltektir sem
halda leikritinu saman og athygli
áhorfenda vakandi frá upphafi til enda.
„Pétur Gautur“ er lífssaga í mynd-
um fremur en dramatískt sviðsverk og
sem slíkt síðra mörgum verkum skálds-
ins, en hugarflugið, leiftrandi kímnin
og skáldleg mögnun hvers einstaks
atriðis gerir það að verkum, að svotil
hvert andartak leiksins lifir sjálfstæðu
lífi um leið og það fellur inn í stærri
heild — og væri þó synd að segja að
„Pétur Gautur“ sé heilsteypt verk í
þrengsta skilningi. En það er tvímæla-
FÉLAGSBRÉF 43