Morgunblaðið - 23.10.2015, Page 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. OKTÓBER 2015
✝ Guðrún Os-valdsdóttir
fæddist á heimili
foreldra sinna á
Laufásvegi 60 í
Reykjavík 11. febr-
úar 1949. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans 18. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhanna
Guðrún Guðmunds-
dóttir húsfreyja, f. 1. mars 1913
í Dalbæ í Hrunamannahreppi, d.
1. desember 2006, og Osvald
Heilmann Eyvindsson forstjóri,
f. 6. janúar 1904 í Reykjavík, d.
12. september 1963.
skólanemi, f. 4. mars 2004.
Guðrún ólst upp í foreldra-
húsum á Laufásveginum en var
sem barn í sveit hjá móð-
ursystur sinni í Hellisholtum í
Hrunamannahreppi.
Hún lauk prófi frá versl-
unardeild Gagnfræðaskóla
Austurbæjar og fór að því loknu
til náms og starfa í Bretlandi.
Hún tók stúdentspróf frá öld-
ungadeild Flensborgarskólans
og próf í rekstrar- og við-
skiptafræði frá Endurmennt-
unardeild Háskóla Íslands. Hún
vann ýmis störf um ævina, en
lengst af vann hún sem eftirlits-
fulltrúi hjá Skattstjóranum í
Hafnarfirði og síðar Ríkisskatt-
stjóra.
Guðrún verður jarðsungin frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 23.
október 2015, og hefst athöfnin
kl. 11.
Jarðsett verður í
Hafnarfjarðarkirkjugarði.
Guðrún var
næstyngst sex
systkina og eru
fjögur þeirra á lífi.
Börn Guðrúnar
eru Sigurður Ingi
Sigurðsson, starfs-
maður hjá Tican í
Danmörku, f. 28.
nóvember 1968, og
Jóhanna Guðrún,
skólaliði í Hafnar-
firði, f. 28. nóv-
ember 1971.
Börn Jóhönnu Guðrúnar eru
Guðrún Helga háskólanemi, f.
5. mars 1995, Þórdís Gyða
framhaldsskólanemi, f. 15. júlí
1998, og Herdís Rut grunn-
Loksins hefur kær móðir mín
fengið friðinn. Í fyrrasumar
greindist hún með krabbamein.
Hún tók því með æðruleysi enda
dugnaðarforkur að eðlisfari og
stóð sig eins og hetja í öllu þessu
sjúkdómsstríði.
Mínar fyrstu minningar um
móður mína eru þegar ég sat uppi
á borði í vaskahúsinu á Engjaveg-
inum og hún var að hreinsa sand
úr augunum á mér eftir að okkur
Óla vini mínum hafði lent saman.
Þetta atvik er lýsandi fyrir alúð
hennar og umhyggju alla tíð og ég
minnist þess að hafa sagt:
„mamma góð“.
Þegar ég hugsa til baka um
æsku mína og uppvöxt minnist ég
móður minnar sem þess aðila sem
var alltaf til staðar, sama á hverju
gekk. Ég veit að hún er nú komin
á stað þar sem henni líður vel og
þjáningum hennar er lokið. Ég
mun ávallt varðveita minningu
hennar í hjarta mínu.
Kærleikurinn er langlyndur, hann er góð-
viljaður. Kærleikurinn öfundar ekki.
Kærleikurinn er ekki raupsamur, hreykir
sér ekki upp. Hann hegðar sér ekki
ósæmilega, leitar ekki síns eigin, hann
reiðist ekki, er ekki langrækinn. Hann
gleðst ekki yfir óréttvísinni, en sam-
gleðst sannleikanum. Hann breiðir yfir
allt, trúir öllu, vonar allt, umber allt.
Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi.
(1. Kor 13.4-8)
Við hittumst þegar minn tími
kemur og ég hlakka til að sjá þig.
Þinn sonur alltaf,
Ingi.
Við Guðrún höfum átt samleið í
lífinu í 37 ár en höfum nú komið að
krossgötum sem verða til þess að
leiðir okkar skilur um sinn. Við,
báðar í stjórnsamara lagi, hittum
þarna ofjarl okkar í ákvörðunum
og þetta er staðan, í dag kveð ég
mína kæru mágkonu hinstu
kveðju. Guðrún hefur undanfarna
mánuði sýnt yfirvegun og mikinn
andlegan styrk í veikindum sínum
og því hélt hún til hinstu stundar.
Sem eiginkona Guðmundar,
litla bróður Guðrúnar, eignaðist
ég Guðrúnu ekki bara sem mág-
konu, heldur sem trúnaðarvin og
við höfum í rúm þrjátíu ár búið
nánast á hlaðinu hvor hjá annarri
hér í Hafnarfirði.
Þegar Guðmundur var að
kynna mér systkini sín í upphafi
lét hann þess getið að yngsta syst-
ir sín væri hálfgerð forstöðukona
Hafnarfjarðar. Ekki veit ég gjörla
hvað við var átt, líklega þá stað-
reynd að henni komu allir íbúar
bæjarins við á einn eða annan hátt
því hún vildi hvers manns vanda
leysa og það sem fyrst. Slík mann-
eskja eignast marga vini og ég veit
að margir sakna vinar í stað í dag.
Eftir að ég flutti í Norðurbæinn
varð nánast daglegur samgangur
milli okkar. Hún hóf skömmu síð-
ar nám í öldungadeild og lagði
mikinn metnað í að fá einungis
toppeinkunnir. Hún treysti mér til
að stuðla að því markmiði og kom
gjarnan með ritgerðir og ýmis
verkefni og bað mig að lesa yfir. Á
meðan vaggaði hún drengjunum í
svefn og lagði gjörva hönd á heim-
ilisverkin. Þessi samvinna varð í
raun upphaf að áratuga samvinnu
þar sem við höfum nýtt okkur sér-
fræðiþekkingu hvor annarrar,
báðum til hagsbóta. Þegar hún svo
hóf nám í rekstrar- og viðskipta-
fræði bárust engar hjálparbeiðnir
því þar þurfti hún engrar aðstoðar
við, enda búin að öðlast það sjálf-
traust sem þurfti. Hún var sérlega
talnaglögg og minnug og var í því
námi komin í hóp með jafningjum.
Guðrún var örlát á tíma sinn til
annarra. Hún stýrði heimili og
börnum af öryggi alla tíð og lagði
allt í sölurnar til að koma börnum
sínum og barnabörnum til manns.
Ég reyndi oft að fá hana til að láta
sjálfa sig og eigið líf ganga fyrir –
en í hennar lífi voru margir sem
þurftu aðstoðar við og það hafði
forgang.
Samverustundir okkar áttu það
til að dragast á langinn því Guðrún
hafði, eins og margir af Laufás-
vegi 60, afar gaman af að segja frá.
Frásagnir voru nákvæmar, ekkert
dregið undan og sagan gat tekið
hliðarspor til allra átta. Ég stríddi
henni á því að sögur hennar úr
samtímanum hæfust gjarnan á
miðöldum – henni þótti það góð
lýsing. Hún var góður ferðafélagi
og minningar um ferðir vestan-
hafs og austan ylja í dag. Sú síð-
asta var til Danmerkur nú í sumar
og þar áttum við góðar stundir
með Sophiu systur hennar, Guð-
mundi og mömmu minni.
Það hefur auðgað líf mitt að
verða vitni að fallegu og nánu
sambandi Guðrúnar og Guðmund-
ar litla bróður – þau áttu ávallt
hvort annars trúnað. Kærleikann
til Guðmundar yfirfærði Guðrún á
mig, börnin mín og alla mína nán-
ustu og var hún lykilpersóna í okk-
ar lífi.
Ég er auðug að hafa átt vináttu
Guðrúnar Osvaldsdóttur og kveð
hana með virðingu og þökk.
Rut Jónsdóttir.
Í dag kveð ég Guðrúnu frænku
mína sem lést eftir snarpa loka-
baráttu við illvígan sjúkdóm alltof
snemma. Minningar mínar um
hana eru framan af aðallega úr
fjölskylduboðum og afmælum í
fjölskyldunni og standa þar mörg
atriði upp úr. Flest þau minnis-
stæðustu snúast um kökubakstur
og matseld að ógleymdum heim-
ilisþrifum en þar var Guðrún í sér-
flokki. Í starfi sínu þurfti hún að
vinna mikið með tölur og stað-
reyndir þar sem smáatriðin voru
aðalatriði og stóra myndin auka-
atriði og í slíkum störfum naut
hún sín öðru fremur. Verst var að
stundum snerist þetta við þegar
verið var að segja frá einhverju
skemmtilegu.
Segja má að ég hafi kynnst
henni Guðrúnu frænku upp á nýtt
þegar ég hóf eigin atvinnurekstur
og naut ég þá góðra leiðbeininga
hennar við bókhald og önnur
skattaleg úrlausnarefni. Ég er
ekki frá því að þar hafi frekar hall-
að á mig umfram skattmann, slík
var nákvæmnin, en auðvitað
kenndi hún manni í leiðinni eitt-
hvað sem hefur æ síðan fylgt
manni á þeim vígvelli sem öðrum
og ætli það hafi nú ekki frekar ver-
ið jákvætt en neikvætt þegar öllu
var á botninn hvolft.
Elsku Guðrún, ekki eru þessi
minningarorð löng en hvað sem
því líður kem ég til með að sakna
þín. Ég veit bara að nú þjáist þú
ekki lengur af verkjum í skrokkn-
um eins og undanfarin ár og lík-
lega ertu komin í góðan selskap
með ömmu Jóhönnu sem hefur
tekið vel á móti þér – hver veit
hvaða skemmtisögur hafa nú þeg-
ar verið sagðar og gullkorn flogið?
Magnús Orri.
Í dag kveðjum við Guðrúnu föð-
ursystur eftir erfið veikindi.
Heimsóknir hennar til okkar á
Breiðvanginn eru fyrstu minning-
arnar um Guðrúnu sem koma upp
í hugann. Þá tók hún í spil eða
tefldi við okkur. Hún hafði mikinn
áhuga á spilum, tölum og ýmiss
konar happdrætti og lottó. Það er
minnisstætt þegar Guðrún var
fengin í heimsókn til að skafa af
happaþrennum sem keyptar
höfðu verið í búntum hjá Happ-
drætti Háskólans. Spenningurinn
var mikill hjá okkur bræðrunum
en ekki minni hjá Guðrúnu. Yfir-
leitt fékk hún fleiri vinninga en við
hin, enda með eindæmum heppin í
spilum.
Guðrún var alúðleg og góð við
litlu frændur sína og hugsaði sér-
lega vel um okkur. Ekki leiddist
okkur bræðrum þegar hún bar í
okkur skinkuhorn og aðrar kræs-
ingar þegar við vorum yngri. Þeg-
ar eitthvað var um að vera í fjöl-
skyldunni var Guðrún alltaf
reiðubúin að hjálpa eða vera með,
enda sérlega ósérhlífin. Hjálp
hennar var vel þegin enda hafði
Guðrún sérstaka hæfileika og stóð
öðrum framar í að baka, elda og
þrífa. Þegar mikið lá við á heim-
ilinu eins og veislur eða sláturgerð
var kallað á töntu Guðrúnu. Guð-
rún var algjörlega ómissandi hluti
af sláturgerðarteyminu í Burkna-
bergi þar sem hún fyllti skarð
ömmu Jóhönnu með sóma. Við
bræðurnir gættum okkar á því að
hafa öðrum hnöppum að hneppa
meðan á sláturgerðinni stóð en
gerðum slátrinu góð skil svo teym-
ið þyrfti að koma saman á hverju
ári.
Guðrún vildi alltaf hafa hreint
og snyrtilegt í kringum sig og
sína. Við bræðurnir höfðum ekki
alltaf sama skilning á þessum þrif-
um, einhver okkar hélt á yngri ár-
um að Guðrún væri fátæk því það
var ekkert dót í geymslunni hjá
henni. Á unglingsárum náðum við
að kynnast Guðrúnu ennþá betur
því á tímabili flutti hún til okkar.
Þá tókum við stundum í spil og
það hreinlega ískraði í Guðrúnu og
pabba þegar þau möluðu okkur
hin í vist.
Við kveðjum töntu Guðrúnu
með söknuði en minnumst hennar
með hlýhug og þakklæti, sem
hjálpsamrar og kærleiksríkrar
frænku sem hugsaði vel um okk-
ur, litlu frændur sína.
Eyvindur, Kolbeinn og Tómas.
Látin er fyrir aldur fram æsku-
vinkona mín Guðrún Osvaldsdótt-
ir. Við ólumst upp á Laufásveg-
inum í Reykjavík, hún á 60 og ég á
57. Á þeim árum áttu mörg börn
heima í næsta nágrenni við okkur
á Laufásveginum og Bergstaða-
stræti og við erum nokkrar vin-
konur sem höfum haldið hópinn
síðan. Svo löng vinátta er dýrmæt
og ómetanleg.
Þegar við vorum að alast upp
var Tívolí í Vatnsmýrinni og þar
voru líka kartöflugarðar og kýr á
beit. Hafnarfjarðarstrætó gekk
eftir Laufásveginum og við enda
hans var Kennaraskólinn. Í hverf-
inu okkar lékum við í parís, snú
snú og æfðum leikni í að kasta á
vegg mörgum boltum í einu. Við
renndum okkur á sleðum á Lauf-
ástúni og í Verónikugarði. Á vorin
fóru krakkarnir í nágrenninu í
leiki saman. Við földum okkur í
görðum og klifruðum yfir veggi.
Við vinkonurnar gengum í Mið-
bæjarskólann og lærðum að synda
í sundlauginni í kjallara Austur-
bæjarskóla. Við renndum okkur á
skautum á Tjörninni og drógum
hver aðra á mikilli ferð með
löngum treflum. Síðan urðum við
unglingar með túberað hár og sif-
fonslæður bundnar um hökuna.
Þá var tvistað og farið í Breiðfirð-
ingabúð og seinna Glaumbæ. Svo
kom að því að við eignuðumst fjöl-
skyldur og þá fóru áhugamálin að
breytast en alltaf fylgdumst við
hver með annarri og tókum þátt í
gleði hinna og sorgum.
Guðrún var mikil húsmóðir og
var annt um börn sín og barna-
börn. Hún var vakin og sofin að
hugsa um hag þeirra. Guðrún var
einnig einstaklega samviskusöm,
nákvæm og dugleg kona. Veikind-
um sínum tók hún með miklu jafn-
aðargeði og skynsemi. Hún sá um
að skipuleggja með mér síðustu
kaffihúsaferð okkar vinkvenn-
anna í ágúst. Þá kom hún gang-
andi frá vinnustað sínum hjá rík-
isskattstjóra á Laugaveginum.
Við rifjuðum upp gamlar endur-
minningar og skiptumst á fréttum
um hagi okkar allra. Stuttu síðar
lagðist Guðrún inn á líknardeild
Landspítalans. Ég er þakklát fyr-
ir að hafa fengið tækifæri til að
eiga þar með henni góða stund.
Þrátt fyrir að vera orðin nær þrot-
in að kröftum vildi hún halda sem
lengst í mig og faðmaði mig að lok-
um með þéttu faðmlagi.
Ég vil votta börnum Guðrúnar,
þeim Sigurði Inga, Jóhönnu og
dætrum hennar mína innilegustu
samúð við fráfall góðrar móður og
ömmu.
Guðrún Þorsteinsdóttir.
Nú er hún Guðrún mín farin.
Lögð af stað til nýrra heima sem
hún hefur án efa verið kölluð til í
þeim tilgangi að verða þeim sem
þar búa til hjálpar og stuðnings.
Rétt eins og hún var til staðar fyr-
ir þá sem henni þótti vænt um hér
í þessum heimi; mig og aðra þá
sem voru svo lánsamir að verða
samferðamenn hennar.
Guðrúnu kynntist ég fyrir
mörgum árum þegar ég hóf störf í
eftirlitsdeild skattstjórans í
Reykjanesumdæmi, með öllu
ókunnug þeirri starfsemi sem þar
fór fram og þeim ströngu laga-
reglum sem gilda um meðferð
mála þar innanbúðar. Ég hef
áreiðanlega verið afar umkomu-
laus að sjá þar sem ég nýbyrjuð
ranglaði rammvillt um flókið völ-
undarhús skattaréttarins og botn-
aði hvorki upp né niður í öllum
þeim tölum sem dönsuðu fyrir
augum mér. Þá settist Guðrún
niður hjá mér, brosti við og sagði:
„Get ég nokkuð hjálpað þér, vina
mín?“ Með þessum orðum, sem í
eyrum mínum hljómuðu eins og
englasöngur, tók Guðrún mig að
sér og hjálpaði mér æ síðan við að
ráða í töluskammirnar sem alltaf
flæktust kirfilega fyrir fótum mér,
en komust ekki upp með neinn
moðreyk í eiturskörpum og ein-
staklega töluglöggum huga henn-
ar. Hún var svo fljót að hugsa,
reikna og tala, að stundum var erf-
itt fyrir þá sem ekki þekktu til
hennar að fylgja henni eftir og í
fyrstu þurfti ég stundum að biðja
hana um að segja mér hlutina oft-
ar en tvisvar, svo einhver von væri
til þess að þeir síuðust inn í minn
ofur venjulega koll sem ekki var
hálfdrættingur á við skarpgreind-
an huga hennar.
Auk hugarskerpu Guðrúnar
var hún óvenjulega minnug og átti
það til að hálfsvæfa mig með því
að þylja upp atburði, nöfn, ártöl og
dagsetningar sem hin gleymna ég
bar ekkert skynbragð á. Sam-
viskusöm og nákvæm var hún
einnig svo af bar, hvort heldur var
í starfi sínu eða einkalífi; iðin,
vinnusöm og hlífði sér í engu – oft-
lega á kostnað eigin heilsu.
Henni féll sjaldan verk úr hendi
við að prjóna, sauma, gera við alls-
kyns plögg, baka, þrífa, pússa og
snurfusa fyrir börnin sín, barna-
börn, vini og vandamenn – og
stundum vini þeirra. Þeyttist um
allan bæ í alls kyns erindrekstri og
aðstoð við þá sem minna máttu sín
og þurftu á hjálp að halda – eða
bara vegna þess að Guðrúnu lang-
aði að hjálpa til og gat með engu
móti setið auðum höndum. En
aldrei hreykti hún sér af hæfileik-
um sínum og mannkostum, heldur
gerði hún þvert á móti lítið úr
þeim.
Þótt mig gruni að tilgangurinn
með því að kalla Guðrúnu í burtu
svona snemma hafi verið sá að ný-
ir samferðamenn í öðrum heimi
gætu orðið aðhlynningar hennar
aðnjótandi, þá vona ég að þeir
muni dekra jafn mikið við hana og
hún við þá. Þessu lífi lifði Guðrún
fyrir aðra og er það von mín að nú
muni hún leyfa að henni sé auð-
sýnd sú umhyggja og væntum-
þykja sem hún einatt hefur um-
vafið aðra.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Guðrúnu fyrir hennar hlýju og
elskuríku samfylgd. Fyrir ára-
langa vináttu og tryggð. Fyrir að
vera til staðar og styðja mig þegar
ég hef mest þurft á að halda, bæði
fyrr og nú. Megi góður Guð leiða
hana í landi ljóss og friðar.
Björg Rúnarsdóttir.
Nú er Guðrún, nafna mín og
vinkona, fallin frá eftir illvígan
sjúkdóm.
Kynni okkar Guðrúna hófust
þegar Flensborgarskólinn bauð
upp á kennslu í öldungadeild
haustið 1982. Mikil aðsókn var að
þessu námi, margir höfðu ekki
haft áhuga á námi eða helst úr
lestinni af ýmsum ástæðum. Nú
vildi fólk leggja mikið á sig, komið
með fjölskyldu, í fullri vinnu, til að
bæta við sig menntun til stúdents-
prófs. Námið var krefjandi, náms-
hraðinn mikill, margir óöruggir
um getu sína eftir margra ára
námshlé. Metnaðurinn var mikill
að standa sig vel hjá þessu full-
orðna fólki. Nýta þurfti hverja
stund og oft var lesið og lært langt
fram eftir kvöldi og að næturlagi.
Þarna lágu leiðir okkar Guðrúnar
saman. Fljótlega tókst vinátta
með okkur, oft hjálpuðumst við að
við heimanám og verkefni. Marg-
ar góðar stundir áttum við saman.
Guðrún hafði mikinn metnað, var
mjög áhugasöm um námið og var
mjög óhrædd að spyrja þegar
enginn þorði. Það var hátíðleg
stund þegar við, fimm konur, út-
skrifuðumst frá Flensborgarskóla
sem stúdentar fyrir jólin 1986.
Dag einn var ég stödd í bank-
anum þegar Guðrún átti leið þang-
að. Ég spyr hana alveg óvænt
hvort hún væri til í að koma til
London. Hún var strax til í það,
hafði verið au-pair þar á yngri ár-
um, og var mjög kunnug í borg-
inni. Hún þekkti nánast öll hús á
Oxfordstræti. Það var gaman að
vera með henni í London. Við
gengum um borgina þvera og
endilanga, komum að kvöldi alveg
uppgefnar upp á hótel. Áhugi okk-
ar fór saman, að skoða áhuga-
verða staði í borginni, fara í leik-
hús og á söfn. Við vorum báðar
mjög neyslugrannar í matarmál-
um og höfðum lítinn áhuga á að
sækja glæsilega veitingastaði.
Eftir þessa ferð ákváðum við að
ferðast aftur saman. Fórum til Or-
lando, gist var í Flórída-mollinu,
fórum í Disney-garð, þaðan í heim-
sókn til Virginíu. Ferðuðumst til
Baltimore, New York, þaðan í
heimsókn til Connecticut. Þar sem
Guðrún var mjög lofthrædd kona
fór hún ekki upp í háar byggingar,
sem urðu á vegi okkar, eins og
Empire State bygginguna og
Frelsisstyttuna. Síðasta ferð okkar
var til Toronto í Kanada að heim-
sækja Stellu frænku Guðrúnar
sem lést á þessu ári.
Betri ferðafélaga en Guðrúnu
var ekki hægt að hugsa sér, hún
var alltaf búin að safna upplýsing-
um um áhugaverða staði áður en
haldið var af stað. Hún var nægju-
söm með sjálfa sig en þeim mun
meiri höfðingi við börnin sín og
barnabörn.
Guðrún nafna mín var ekki allra,
en þeim mun betri var hún við sína
nánustu vini. Hún var mjög greið-
vikin kona, kom óbeðin til hjálpar á
merkum tímamótum hjá fjölskyldu
og vinum. Lífið var henni ekki allt-
af auðvelt, hún var sterk kona,
gekk ekki heil til skógar en kvart-
aði ekki, hún studdi við bakið á
börnum sínum og barnabörnum.
Sérstakt kærleikssamband var á
milli Guðrúnar og Guðmundar
bróður hennar, hún bar mikið
traust til hans. Missir ykkar er
mikill. Ég þakka nöfnu minni fyrir
samveruna og alla hjálpsemina, ég
mun sakna þín.
Elsku Sigurður Ingi, Jóhanna
Guðrún, Guðrún Helga, Þórdís
Gyða og Herdís Rut samúðar-
kveðjur til ykkar,
Guðrún S. Guðmundsdóttir.
Kær samstarfskona okkar er
látin langt fyrir aldur fram eftir
erfið veikindi.
Guðrún starfaði með okkur á
eftirlitssviði ríkisskattstjóra. Hún
var góður og áhugasamur starfs-
maður og félagi sem ávallt var
hægt að leita til hvort sem það
varðaði starfið eða eitthvað annað í
daglegu lífi samstarfsfólks.
Guðrún vann við skatteftirlit í
áratugi. Fyrst hjá skattstjóranum í
Reykjanesumdæmi en frá árinu
2010 hjá sameinuðu embætti rík-
isskattstjóra og skattstjóranna.
Eftirlitsverkefnin áttu mjög vel við
þá eiginleika sem hún hafði til að
bera. Hún var talnaglögg, nákvæm
og hafði ánægju af mannlegum
samskiptum en síðustu árin starf-
aði hún við vettvangseftirlit þar
sem hún naut sín einstaklega vel.
Guðrún var árrisul, vinnusöm og
vildi ávallt hafa hreint og fínt í
kringum sig og nutum við sam-
starfsfólk hennar góðs af því.
Skinkuhornin sem hún bakaði voru
vinsæl og slógu alltaf í gegn í föstu-
dagskaffi deildarinnar. Guðrún
hafði yndi af prjónaskap enda voru
prjónarnir iðulega á lofti í hádeg-
inu og var hún óspör á leiðbein-
ingar ef eftir þeim var leitað.
Fyrir rúmlega ári greindist
Guðrún með krabbamein. Urðum
við samstarfsfólkið þá vitni að ein-
stöku æðruleysi hennar gagnvart
þessum vágesti. Hún barðist hetju-
lega og ákvað að njóta lífsins til
hins ýtrasta þann tíma sem hún
átti eftir. Í sumar sem leið fór hún
til dæmis til Danmerkur með fjöl-
skyldunni og naut hún sín vel í
þeirri ferð. Þrátt fyrir að vera orð-
in mjög veik mætti Guðrún til
vinnu og sinnti starfi sínu eins og
best varð á kosið. Var aðdáunar-
vert að fylgjast með þrautseigju
hennar í þessum efnum.
Við þökkum Guðrúnu fyrir sam-
starfið á liðnum árum og minnumst
hennar með hlýhug. Vottum við
ættingjum hennar innilega samúð
okkar.
Vinakveðja okkar allra
er hér borin fram í dag,
kærleikshlý við hvílu þína,
er klukkur leika sorgarlag.
Fögur samstarfsmanna minning
mestur dýrðarsjóður er.
Blítt á leiði blómum vaggar
blærinn, sem um dalinn fer.
(Höf. ók.)
Samstarfsfólk á eftirlits-
sviði ríkisskattstjóra.
Guðrún
Osvaldsdóttir