Morgunblaðið - 07.11.2015, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 2015
ég að hafa átt afa sem kenndi mér á
lífið, þurrkaði tárin og var alltaf
skammt frá þegar á þurfti að halda.
Þú dróst mig á fætur þegar slys
urðu og varðst ein stærsta fyrir-
myndin í mínu lífi..
Þú varst alltaf stórkostlegur
vinur og eru tímarnir sem við
eyddum saman, frá mínum fyrstu
árum og allt fram á þína síðustu
daga, ljóslifandi við hverja hugsun
til þín. Er ég þér ævinlega þakk-
látur fyrir þann tíma sem við áttum
saman og hvernig þú lífgaðir uppá
umhverfið í kringum þig. Það sem
er mér efst í huga núna eru allar
gönguferðirnar okkar. Ferðir sem
við gengum Bugsmúlann og hring-
inn í kringum bæinn. Einnig eru
göngurnar okkar yfir Jökul og
Fimmvörðuhálsinn minningar sem
koma alltaf til með að eiga stóran
sess í mínu hjarta.
Þú áttir mikinn þátt í mínu upp-
eldi og hafðir alltaf tíma fyrir mig.
Allar þær stundir sem við unnum í
garðinum í Engihlíðinni, lágum í
sólbaði í sólhúsinu, slógum kirkju-
garðinn með Rótarý, smíðuðum,
eða lásum bækur, alltaf varstu til í
að hafa mig með þér. Einnig er ég
þakklátur fyrir að drengirnir mínir
og Ellý hafi fengið að upplifa þig,
eins hjartagóðan og hlýjan og þú
varst. Þeirri hlýju sem þú gafst frá
þér mun ég aldrei gleyma. Nú ert
þú laus úr þínum átökum sem á
endanum færðu þig inní annan og
betri heim.
Í huga okkar munt þú ávallt lifa
um ókomna tíð og þannig veita
okkur styrk í þínum eilífa svefni.
Guð geymi þig, elsku afi.
Hilmar Sigurjónsson.
Okkur langar að minnast okkar
góða félaga, mágs og svila, Stefáns
Jóhanns. Okkar vinskapur nær til
bernskuára þegar ungir drengir
fylgdust að í leik og síðar í starfi á
unglingsárum á Hellissandi. Oft
voru þeir gömlu, góðu dagar rifj-
aðir upp, brennurnar á gamlárs-
kvöld, siglingar í Kofafjörunni,
fyrstu sporin í ungmennafélaginu
og fimmtán ára gamlir landmenn á
Marsinum en þar var formaður
Magnús Arngrímsson, fóstri Stef-
áns Jóhanns. Síðar voru Smári og
Jói saman í trésmíðanámi, þá í
Ólafsvík, en einmitt á þeim árum
urðu kynnin enn nánari er við syst-
ur, Guðrún og Auður, kynntumst
þessum ungu mönnum. Það leiddi
til tvöfalds brúðkaups að Stakk-
hamri þann 11. júlí 1959. Okkar
samfylgd hefur verið mjög náin öll
árin síðan.
Gunna og Jói hófu sinn búskap í
Ólafsvík en við á Hellissandi og síð-
ar Rifi. Í þá daga voru samgöngur
hér á milli staðanna allt aðrar og
erfiðari en nú en þrátt fyrir það
hélst okkar góða fjölskyldusam-
band.
Við minnumst margra góðra
samverustunda, t.d. fyrsta sum-
arfríið saman með tvö börn hvort,
þau með Kristjönu og Magnús en
við með Alexander og Lúðvík. Við
vorum á okkar fyrsta bíl, splunku-
nýjum Moskovíts, og þau á nýjum
Skoda. Við lögðum land undir fót í
vikuferð um Vestfirðina með tjöld í
farteskinu ásamt öðrum nauðsyn-
legum búnaði til útilegu. Síðar
fylgdust dætur okkar að í Mennta-
skólanum á Akureyri og svo voru
það öll fjölskyldumótin. Svona
mætti lengi telja, enda hafa fjöl-
skyldur okkar ætíð haft náin sam-
skipti við ótal tækifæri.
Snemma varð okkur ljóst hve
mikinn kostamann Stefán Jóhann
hafði að geyma, traustur, heiðar-
legur og ósérhlífinn. Hann var mik-
ill félagsmálamaður og kom hann
þar víða við. Hann var gjarnan val-
inn til forystu og má þar t.d. nefna
störf þeirra hjóna við barnastúk-
una í Ólafsvík. Þar stóðu þau sam-
an, eins og í öðru, sem einn maður.
Við minnumst líka margháttaðra
starfa fyrir kirkjuna, bæði í söng
og öðrum störfum. Marga ferðina
átti hann út í Ingjaldshólskirkju,
sína gömlu sóknarkirkju, til að að-
stoða kórinn þegar mikið lá við. En
umfram allt var Jói mikill og góður
fjölskyldufaðir, börnum sínum og
öðrum góð fyrirmynd.
Nú hefur hinn illvígi sjúkdómur
sem hann hefur barist svo hetju-
lega við í um það bil sex ár haft bet-
ur. Við sem höfum fylgst með
þeirri viðureign höfum dáðst að
æðruleysi, jákvæðni og dugnaði
hans í þeirri glímu.
Við kveðjum þig, kæri vinur,
með söknuði og vottum Guðrúnu
og fjölskyldunni allri okkar dýpstu
samúð.
Auður og Smári.
Þegar ég sest til að skrifa minn-
ingar um Jóa mág, eins og við köll-
uðum hann, kemur margt í hug-
ann. Minningar frá sumri þegar ég
er á fermingaraldri og vinirnir, Jói
og Smári, voru að koma um helgar
til að hitta kærusturnar sínar, syst-
ur mínar í sveitinni á Stakkhamri.
Þetta var mjög spennandi fyrir
ungu kynslóðina, mikið líf og fjör
sem fylgdi þeim. Það var ekki verið
að draga neitt á langinn, heldur
giftu þau sig öll saman þetta sumar
heima í stofunni á Stakkhamri, áð-
ur en þeir fluttu brúðir sínar til
heimahaga sinna. Það þætti ekki
stór húsakostur í dag til að gifta
tvenn brúðhjón og halda veislu í,
þessi litla stofa, en þar sem hjarta-
rými er nóg er líka nóg rými. Þetta
er einmitt það sem einkenndi Jóa
og einnig Gunnu, ég get eiginlega
ekki talað bara um annað án þess
að nefna hitt líka, svo samrýmd
voru þau og samhent. Því kynntist
ég er ég bjó hjá þeim um tíma er ég
vann á vertíð í Ólafsvík, þá ung að
árum. Það var yndislegt að dvelja
hjá þeim. Ég hugsa að foreldrum
mínum hafi óað við að láta stelpuna
fara á vertíð svo unga og talið
öruggara að fá gott heimili fyrir
hana. Það var ekki í kot vísað að
dvelja hjá þeim. Þau studdu mig
fyrstu skrefin á vinnumarkaðnum
og var Jói einstakur að leita til ef
vandi var á höndum.
Við Jói gerðum líka ýmislegt
saman. Ofarlega er mér í huga þeg-
ar við steyptum tröppurnar á húsi
þeirra í Engihlíð 8, sem hann var
þá að byggja. Við Jói hrærðum alla
steypu og hjálpuðumst að við að
bera hana upp í tröppurnar í föt-
um. Við rifjuðum þetta oft upp,
þetta var svo skemmtilegt. Einnig
var ég um tíma til aðstoðar á heim-
ilinu er Gunna systir þurfti að vera
fjarri vegna læknishjálpar í
Reykjavík með dóttur sína. Var
Maggi þá á öðru ári, kraftmikill og
fjörugur strákur.
Á þessum árum kynntist ég því
vel að Jói bjó yfir einstökum hæfi-
leikum til mannlegra samskipta.
Hann starfaði um tíma sem lög-
reglumaður, meðfram trésmíðinni,
og voru margar helgar sem vinnu-
tími hans var langur og ekki alltaf
auðveldur, útköllin voru mörg og
margvísleg.
Jói var mikill félagsmálamaður
og lágu leiðir okkar oft saman á
þeim vettvangi. Héraðssamband
Snæfells- og Hnappadalssýslu var
okkur báðum hugleikið og minn-
umst við hjón hans, hve létt hann
fór með að semja tillögur á héraðs-
þingum, það vafðist ekki fyrir hon-
um. Þau voru líka ófá íþróttamótin
þar sem hann var tilbúinn að koma
til aðstoðar, ef á þurfti að halda.
Þau hjón voru líka óþreytandi að
fylgja börnum sínum í íþróttunum.
Ég minnist allra skemmtilegu
stundanna með kórunum okkar,
þegar við höfum sungið saman.
Það var ekki nema um mánuður frá
því að hann dansaði með okkur á
eldriborgaraballi hér í Stykkis-
hólmi þar til hann lést. Þar glödd-
umst við fimm systkin yfir því að
geta verið þar með mökum okkar.
Hann var ákveðinn í að njóta alls
sem samfélagið hafði að bjóða og
gerði það sannarlega meðan stætt
var. Þessi mæti maður er allur.
Við hjónin þökkum Jóa sam-
fylgdina. Elsku Gunna systir og
fjölskylda, ykkar söknuður er mik-
ill, stórt akkeri er farið.
Megi guð vera með ykkur.
Magndís Alexandersdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Stefán Jóhann Sigurðs-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Sigurður GísliLúðvígsson
fæddist í Reykjavík
8. september 1941.
Hann lést á hjarta-
deild Landspítalans
29. október 2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Lúðvíg
Lúter Guðnason, f.
11. maí 1907, d. 11.
júní 1972, og Ást-
ríður Ingibjörg
Sigurðardóttir, f. 22. júlí 1910, d.
16. febrúar 2006. Systir hans er
Margrét Lúðvígsdóttir, f. 2. júní
1937.
Sigurður giftist 1. mars 1969
Ásdísi Skúladóttur leikstjóra, f.
30. júní 1943, þau skildu. Dóttir
skildu. Sigurður giftist 6.
september 1996 Guðríði Völvu
Gísladóttur þverflautuleikara, f.
12. maí 1954. Þau skildu.
Sigurður lauk árið 1961 stúd-
entsprófi frá Menntaskólanum
að Laugarvatni. Hann varð
cand. odont. frá Háskóla Íslands
árið 1972 og hlaut tannlækn-
ingaleyfi 12. mars 1975. Hann
starfaði sem aðstoðartannlæknir
hjá Gunnari Skaptasyni í
Reykjavík 1972-74 og sem skóla-
tannlæknir í Reykjavík frá 1972-
74 og aftur 1981-82. Hann starf-
aði sem tannlæknir á Selfossi frá
1974-81 og á Dalvík 1983-99. Þá
fluttist hann til Noregs og starf-
aði sem tannlæknir í Ørnes til
ársins 2008 er hann lauk störf-
um. Sigurður fluttist til Reykja-
víkur árið 2008 og bjó þar til
dánardags.
Útför Sigurðar fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 7. nóvember
2015, og hefst athöfnin klukkan
15.
þeirra er Móeiður
Anna Sigurðar-
dóttir, víóluleikari
og þjóðfræðingur,
f. 27. júlí 1970. Sam-
býlismaður hennar
var Mark Peter
Bell, f. 22. febrúar
1971, d. 8. október
2014. Synir Móeiðar
og Marks eru Adam
Marksson Bell, f. 7.
júní 2006, og Daníel
Marksson Bell, f. 7. júní 2006.
Sigurður giftist 9. febrúar 1985
Hönnu Sigurbjörgu Kjartans-
dóttur hjúkrunarfræðingi, f. 3.
október 1939. Sonur þeirra er
Kjartan Davíð Sigurðsson, land-
og skipulagsfræðingur. Þau
Langt er um liðið síðan ég
kynntist Sigurði Lúðvígssyni
fyrst sem glæsilegum ungum
manni í blóma lífsins þegar hann
varð eiginmaður systur minnar,
Ásdísar. Síðan hafa árin liðið með
tímans þunga nið og engu eirt.
Röðin kom að Sigurði fyrir nokkr-
um dögum.
Í áranna rás hafa atvikin hagað
því svo að lengst af höfum við Sig-
urður búið fjarri hvor öðrum. En
þegar ég hitti hann, hvort sem var
á heimili systur minnar, í fjöl-
skylduboðum eða á förnum vegi,
þá kunni ég vel við manninn. Hann
var hæverskur, kurteis og við-
ræðugóður og sagði vel frá sem
góðum Íslendingi sæmir.
Nokkur síðustu jól höfum við
hist á aðfangadagskvöld, ýmist á
heimili systur minnar eða Móeiðar
Önnu, systurdóttur minnar og
dóttur hans. Ætíð fékk ég vel við-
eigandi jólaglaðning frá Sigurði
þótt ég tilheyrði ekki allra nánasta
venslafólki og reyndi ég þá að
launa á sama hátt.
Nú er þessi ágæti mágur minn
genginn sinn veg á vit eilífðarinn-
ar þar sem engar sorgir eru til.
Megi hann hvíla í friði.
Ég votta aðstandendum, þar á
meðal Móeiði Önnu og afadrengj-
unum Adam og Daníel, samúð
mína.
Þorsteinn Skúlason.
En fíngerða blómið sig beygði
og burtu var þrotinn kraftur.
Það getur ei nokkur geisli
gefið því lífið aftur.
(Rósa B. Blöndals)
Mikill heiðursmaður og vinur
okkar hjóna er horfinn á braut.
Við kynntumst fyrst Selfyssingn-
um Sigurði Gísla Lúðvígssyni á
Dalvík árið 1982, en hann hafði þá
tekið að sér að gæta tannheilsu
Dalvíkinga eftir að hafa um skeið
verið skólatannlæknir í Reykja-
vík. Vinátta tókst með okkur sem
aldrei brá skugga á þó að við flytt-
um búferlum til Akureyrar og síð-
an Reykjavíkur og Sigurður hafi
síðar flutt til Norður-Noregs. Sig-
urður fór til Þýskalands til náms í
tannlækningum og talaði oft um
þann tíma, sem honum var afar
kær.
Þótt það hljómi kannski ótrú-
lega hófum við saman útgerð á
trillu sem byggt var yfir, var fram-
byggð, og með okkur voru tveir
aðrir félagar. Þetta var ekki út-
gerð samkvæmt nútíma skilgrein-
ingu, enginn var kvótinn, veiðar-
færin voru sjóstangir og nafnið
var ekkert venjulegt fyrir svo lít-
inn bát, hét Sigríður Þórdís Björg,
enda teygðist nafnið yfir allt
framanvert stýrishúsið. Þessi svo-
kallaða útgerð varð auðvitað að
heita eitthvað, og fékk nafnið Mis-
jafna skipafélagið, og fékk meira
að segja sitt einkenni, eða lógó,
sem enn er til, en fleyið Sigríður
Þórdís Björg lauk sinni siglingu á
gamlárskvöldi mörgum árum
seinna á gamlárskvöldsbálkesti
Hríseyinga.
En fyrst og fremst voru þetta
skemmtilegir tímar og samvera
sem vert er að minnast hér með
þakklæti.
Eitt síðsumar lögðum við Sig-
urður í ferðalag upp úr
Eyjafjarðardölum á Volvo-Lappl-
andernum hans, skoðuðum víðátt-
ur hálendisins og nutum náttúru-
fegurðarinnar. Gistingin í
fjallakofa varð einnig minnisstæð
vegna þess að um nóttina varð svo
heitt í kofanum að jafnvel kerti
beygðu höfuð sitt, þó kannski ekki
í hljóðri bæn.
En óskaddaðir komumst við
aftur til Dalvíkur, bæði á sál og
líkama. Sigurður var haldinn
ákveðinni ævintýraþrá, leitaði oft
nýrra tækifæra í lífinu og kynntist
mörgu sem gladdi sál hans og
auðgaði tilveruna. Sigurður var
gull af manni, hann var kannski
ekki allra, var hins vegar trúr vin-
um sínum, það var einn af hans eð-
alkostum. Nú þegar komið er að
kveðjustund sendum við börnum
hans, Móeiði og Kjartani, Mar-
gréti systur hans og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning góðs
drengs.
Geir A. Guðsteinsson.
Einn fagran vordag fyrir rúm-
lega 43 árum útskrifuðumst við
nokkrir ungir menn með tann-
læknapróf frá Háskóla Íslands og
hófum ævistarfið með tilhlökkun
og bjartar vonir í brjósti. Einn
kandídatinn í þessum hópi okkar
var Sigurður Gísli Lúðvígsson
sem í dag er kvaddur hinstu
kveðju. Þegar að þessum lang-
þráða degi var komið höfðum við
kynnst mjög náið eftir sex ára
samveru í skólanum nánast frá
morgni til kvölds, sitjandi heilan
vetur hlið við hlið í verklegu námi í
kjallara Landspítalans og síðan
allir saman á litlu klíníkinni með
fyrstu sjúklingana. Til viðbótar
þeirri mynd sem birtist í skólan-
um og á lesstofunni afhjúpuðust
síðan á skemmtikvöldum og í
ævintýralegum vísindaleiðöngr-
um aðrir eðlisþættir sem full-
komnuðu myndina af hverjum og
einum.
Frá upphafi litum við talsvert
upp til Sigga og sáum í honum
þroskaðan lífskúnstner, heims-
borgaralegan í fasi og útliti. Hann
hafði verið í jarðfræðinámi í út-
löndum og kunni skil á mörgu sem
við hinir höfðum enga nasasjón af.
Áhugamál hans spönnuðu líka
ýmislegt sem hafði ekkert með
tannlækningar að gera, svo sem
bókmenntir, leikhúslíf og aðrar
listir sem áttu alltaf hug hans að
einhverju leyti. Nærvera hans var
alltaf góð og margar góðar stundir
getum við þakkað hans ljúfa skapi,
skemmtisögum og græskulausa
spaugi.
Að námi loknu dreifðist hópur-
inn nokkuð en mjög fljótlega
komst á sú hefð sem staðið hefur
æ síðan; að eiga árlega saman að
minnsta kosti langa helgi með fjöl-
skyldum okkar á ýmsum stöðum
innanlands og utan. Fyrstu árin
fór alltaf fram knattspyrnuleikur
milli tannsa og afkvæma eða milli
Reykvíkinga og dreifbýlinga og
lét þá Sigurður mikið að sér kveða
í markinu. Kappsemin í leiknum
var nokkur en hann tók öllu af
hæfilegri alvöru, brá sér í gervi
ýmissa heimsþekktra markvarða
og sýndi frækileg tilþrif til að
skemmta áhorfendum.
Sigurður stundaði fyrst tann-
lækningar í Reykjavík, síðan á
Selfossi og loks á Dalvík áður en
hann en flutti til Noregs, þar sem
hann lauk starfsferlinum. Hann
var farsæll tannlæknir og áhuga-
samur um starfið, sótti námskeið
og fylgdist með nýjungum í fag-
inu.
Síðustu árin fækkaði samveru-
stundum hans með gömlu félögun-
um, en alltaf var jafn gaman þegar
hópurinn hittist og Siggi fór að
krydda samræðurnar með sínum
hnyttnu orðaleikjum og góða
húmor. Eftir að hann flutti heim
frá Noregi hafa börn hans og
barnabörn átt hug hans og aug-
ljóst var af tali hans hversu mikla
gleði og ánægju þau veittu honum.
Við félagarnir söknum nú vinar
í stað en erum þakklátir fyrir þann
tíma sem við áttum með honum í
leik og starfi. Hugur okkar allra
og fjölskyldna okkar er nú hjá
börnum hans og ástvinum, sem við
vottum okkar dýpstu samúð.
Jón Birgir, Jón Viðar,
Magnús, Páll, Sigurjón Árni,
Sigurjón og Teitur.
Sigurður Gísli
Lúðvígsson
Þökkum auðsýnda samúð og alúð vegna
andláts okkar hjartkæra
GUÐMUNDAR ELVARS EIRÍKSSONAR
vélfræðings.
Sérstakar þakkir til starfsfólks
Taugadeildar B2, LSH í Fossvogi, fyrir
fagmannlega umönnun, hlýju og nærgætni.
Innilegar þakkir til starfsfólks Fella- og Hólakirkju fyrir
ómetanlega aðstoð og umhyggju.
.
Jóna I. Hall,
Ragnheiður K. Guðmundsdóttir, Egill Erlingsson,
Gunnlaugur Þ. Guðmundsson, Berta Hannesdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra er heiðruðu
minningu ástkærrar eiginkonu, móður,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
SIGÞRÚÐAR SIGURÐARDÓTTUR
sjúkraliða,
Kvistahlíð 7, Sauðárkróki,
er lést þann 12. október 2015.
.
Ingvar Gýgjar Jónsson,
Þuríður D. Ingvarsdóttir, Alexander G. Eðvardsson.
Jón O. Ingvarsson. Gígja Rafnsdóttir,
Sigurður H. Ingvarsson, Berglind Ragnarsdóttir,
Magnús Ingvarsson, Aðalheiður Reynisdóttir,
Ingvar P. Ingvarsson.
Þökkum af öllu hjarta fyrir hlýhug, samúð
og vináttu vegna andláts eiginmanns míns,
föður, tengdaföður og afa,
VALDIMARS VALDIMARSSONAR
bifreiðarstjóra,
Grænumýri 13, Akureyri.
Guð blessi ykkur öll.
.
Helga Ingólfsdóttir,
Ingólfur Ómar Valdimarsson, Sigríður Guðmundsdóttir,
Valdimar Geir Valdimarsson,
Guðbjörg Harpa Valdimarsd., Gunnar Þór Stefánsson,
Björgvin Helgi Valdimarsson
og afabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærs
föður míns,
JÓNS LEIFS MAGNÚSSONAR
frá Akbraut.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Linda Ósk Jónsdóttir.