Morgunblaðið - 29.03.2016, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. MARS 2016
Er einhver
heima hér? Þetta
voru alltaf fyrstu
orðin sem heimilisfólkið, já og
kindurnar, í Miðengi heyrðu
þegar þú komst í heimsókn.
Þegar þessi orð heyrðust vissu
bæði menn og kindur hver væri
mættur. Heimilisfólkið tók sig
til við kaffikönnuna, fann til
kaffibolla og settist við eldhús-
borðið, en kindurnar komu
hlaupandi og tróðu sér hver
fram fyrir aðra því nú vissu þær
að besti vinur þeirra var kominn
með allskonar brauðmeti úr
bakaríinu til að dekstra þær.
Hver og ein kind bar líka nafn
sem þú hafðir gefið þeim og þú
nefnir þær alltaf sínum réttu
nöfnum þegar þú skammaðir
þær ef þær væru of ágengar og
frekar, þú lagðir nefnilega mikla
áherslu á að allar fengju jafnt.
Þessar stundir þínar með kind-
unum í fjárhúsinu gáfu þér svo
mikið, maður sá hvað þú ljóm-
aðir allur þegar þú varst þar.
Maður hreinlega vissi ekki hvor
naut sín meira í þessum heim-
sóknum, þú eða kindurnar.
Þetta voru svo sannarlega vin-
konur þínar.
En það voru ekki bara kind-
urnar sem fundu fyrir þessari
miklu hlýju frá þér, því mann-
fólkið gerði það svo sannarlega
líka. Já, hlýja var eitthvað sem
fylgdi þér alltaf hvert sem þú
fórst. Ef maður ætti að hugsa
sér ýmis lýsingaroð sem ættu að
lýsa þér kæmu mörg upp í hug-
ann: Góður, félagslyndur, vina-
margur, traustur, einlægur,
jafnvel pínu hrekkjóttur, eða
rollukarl – með derhúfu, svört
gleraugu, í rauðum bol í grárri
flíspeysu með rauðu og dökku
munstri, þá er orðið sem stæði
samt upp úr hlýr. Þú varst sko
hjartahlýr, Gunni, og allir geta
vottað um það að þú gerðir
heimili hlýrra bara með því að
mæta þangað. Hvert sem þú
fórst fann fólk hlýjuna frá þér
og endurgalt hana. Það var nú
eitthvað sem þú naust líka mikið
að gera, að ferðast.
Margar ógleymanlegar ferðir
fórstu um ævidaga þína og núna
síðustu árin fórstu hinar ýmsu
rolluferðir með okkur hér í Mið-
engi. Þú tókst þátt í þessu öllu
með okkur, hvort sem það var
að keyra fé á fjall, sækja það
svo aftur um haustið, smala-
mennskur eða ferðir til að
kaupa sauðfé landshorna á milli.
Öll bæjarnöfn og örnefni varstu
með á hreinu og oftar en ekki
fylgdu með einhverjar sögur
sem þú kunnir af hinum ýmsu
stöðum sem voru á leiðinni.
Sumar sögurnar heyrði maður
kannski oftar en einu sinni og
aðrar kunni maður orðið utan
að, en enginn sagðist hafa heyrt
þær áður því allir vissu hversu
mikið þú naust að segja sög-
urnar og það var bara gaman að
hlusta á fróðleikinn.
Þessar ferðir verða ekki sam-
ar án þín, Gunni, en þú leyfðir
okkur þó að minnast þeirra með
bros á vör og mikilli hlýju.
Elsku hjartans Gunni, nú get-
ur þú haldið áfram þínu ferða-
lagi og komist hraðar yfir en áð-
ur og notið þess til hins ýtrasta,
ferðast um landið – landið sem
þér þótti svo vænt um, og fylgst
loksins með kindunum þínum
inni á afrétt. Njóttu ferðalags-
ins, kæri vinur, og takk fyrir
ómetanlegan tíma þinn sem þú
Páll Gunnar
Haraldsson
✝ Páll GunnarHaraldsson,
Gunni Har, fæddist
3. apríl 1935. Hann
varð bráðkvaddur
11. mars 2016.
Útför Gunnars
fór fram 19. mars
2016.
gafst okkur með
þér. Þegar þú ert
svo á ferðinni, kæri
vinur, þá er svarið
við spurningunni:
Já, það er alltaf
einhver heima,
góða ferð.
Fyrir hönd fjöl-
skyldnanna í
Miðengi,
Sigríður Þor-
björnsdóttir.
Elsku besti Gunni minn. Mik-
ið sakna ég þín alveg óskaplega,
kæri vinur.
Ég man ennþá fyrstu kynni
okkar, þú komst hingað í Mið-
engi til okkar að kvöldi til, sast
við eldhúsborðið og spjallaðir
við mömmu en ég sat bara,
strákpjakkur, í sófanum og
horfði á sjónvarpið. Síðan snérir
þú þér í átt að mér og fórst að
spyrja mig um kindurnar hérna
í Miðengi og við spjölluðum hell-
ing og lengi um kindurnar og
þetta varð upphaf af svo dýr-
mætri vináttu okkar sem ég
verð þér ævinlega þakklátur
fyrir.
Þegar ég hugsa til baka um
allar samverustundir okkar get
ég ekki annað en brosað og ver-
ið þér þakklátur fyrir allt, en
eitt greip mig þó sérstaklega
þegar ég rifjaði upp minningar
okkar, aldrei á þessum 16 árum
sem við þekktumst rifumst við
nokkurn tímann og aldrei urð-
um við ósáttir, það sýnir
kannski hversu góður og dýr-
mætur vinskapur okkar var.
Ég gæti talað um allar ferð-
irnar sem við fórum í saman,
hvort sem það voru smala-
mennskur eða ferðir í aðra
landshluta til að kaupa sauðfé til
lífs, það var virkilega ómetan-
legt að upplifa þessar ferðir með
þér. En fyrir mig persónulega
er sú ferð sem mér finnst ómet-
anlegust ferð sem þú fórst með
mömmu og Brúney vestur á
Snæfellsnes haustið 2014, en ég
fór samt ekki með í þá ferð. Mér
finnst hún ómetanlegust að því
leytinu til að þú snerir til baka
með þessa fallegu gimbur úr
ferðinni sem kom svo í ljós að
þú gafst syni mínum hana í
skírnargjöf seinna um haustið.
Þú veist ekki hversu mikið ég
hef horft á hana síðustu daga í
fjárhúsinu og grátið. Jú kannski
veistu það, ætli þú sért ekki bú-
inn að kíkja eitthvað í fjárhúsið,
því þér leið virkilega vel þar og
núna geturðu stoppað þar í
lengri tíma en þú varst vanur og
notið þess án þess að eitthvað sé
að trufla þig.
Eftir að ég fékk Sigrúnu og
Aron í líf mitt, og síðar Árna
Kristin, varstu duglegur að
heimsæka okkur fjölskylduna í
okkar eigið hús. Sigrún var mik-
il vinkona þín og strákarnir
náðu góðu sambandi við þig.
Líklega eru eftirminnilegustu
heimsóknir þínar til okkar þeg-
ar þú drakkst kaffið þitt úr
græna framsóknarbollanum þín-
um og spjallaðir við strákana.
Aron kallaði þig alltaf „Gunnar
langafi“ og sagði þér brandara
og Árni Kristinn litli sagði líka
alltaf afi þegar hann sá þig og
benti á þig. Við Sigrún munum
sjá til þess að þegar þeir stækka
munu þeir fá að vita allt um
elsku Gunna okkar og hversu
mikilvæg og dýrmæt persóna þú
varst þessari fjölskyldu.
Takk fyrir allt sem þú gafst
mér, Gunni, og hafðu það gott,
það var ómetanlegt að kynnast
þér og mikið á ég eftir að sakna
þín. Góða ferð, félagi, þú hefur
eflaust annan fótinn í sauðburði
og smalamennskum komandi
ára. Þínir vinir,
Guðni og fjölskylda.
Þá er Örn
frændi allur. Það
er í anda Arnar að
hafa ekki rætt sín
veikindi við mig,
enda látlaus maður og æðru-
laus. Örn var tíður gestur á
heimili foreldra minna og
fyrstu minningarnar um Örn
eru hann og faðir minn að taka
skák saman – þar voru ófáar
skákir tefldar og hlátrasköll í
lokin þegar annar hvor var
skák og mát.
Örn var sérlega handlaginn
og fær smiður, alltaf tilbúinn að
rétta hjálparhönd. Þetta nýtti
ég mér og það var Örn sem
rölti með mér um húsið sem við
síðar keyptum, skoðaði í krók
og kima. Örn þétti lekan útvegg
þar sem við bjuggum í Mos-
fellsbænum, eftir að ég hafði
klifrað nokkrum sinnum upp á
þakið, og það var Örn sem
ásamt kollega sínum setti upp
nýja viðarklæðningu á húsið
okkar fyrir nokkrum árum.
Handbragð Arnar og fas allt
var traust í gegn og ekki má
gleyma glettnum húmornum
sem oft læddist í gegn og svona
þétt klapp á bakið í lokin.
Ég kveð góðan frænda með
miklum söknuði en minningin
lifir. Mínar innilegustu samúð-
arkveðjur til fjölskyldunnar.
Guðmundur Karl
Sigurðsson.
Stórvinur okkar, Örn Ing-
ólfsson, kvaddi þennan heim 14.
mars síðastliðinn. Þar er ekki
bara farinn góður vinur heldur
líka frábær spila- og golffélagi
og fráfall hans skilur eftir sig
stórt skarð í hópi okkar félag-
anna. Örn var mikið ljúfmenni,
vildi allt fyrir alla gera en jafn-
framt var ávallt stutt í húm-
orinn hjá honum. Hann var
góður spilamaður og ávallt var
mikið tilhlökkunarefni að heim-
sækja hann og Jóhönnu á spila-
kvöldum í Aratúninu og ekki
spilltu fyrir glæsilegar veiting-
ar. Okkur er alltaf í fersku
minni þegar Örn leit á mótspil-
ara sinn og mælti: „Gulli,“ svo
ekkert meira.
Golfferðirnar okkar eru eft-
irminnilegar og hefðu ekki ver-
ið þær sömu ef Örn hefði ekki
verið partur af hópnum. Örn
var ekki einungis góður vinur,
hann var einnig vinnufélagi
okkar til margra ára. Það ber
merki um heilindi hans hversu
mikillar virðingar hann naut á
vinnustaðnum og allir voru
Örn Haukur
Ingólfsson
✝ Örn HaukurIngólfsson
fæddist 12. október
1939. Hann lést 14.
mars 2016.
Útför Arnar fór
fram 22. mars 2016.
sammála um
hversu gott var að
starfa með honum.
Á þessari stundu
viljum við senda
Jóhönnu og fjöl-
skyldu innilegustu
samúðarkveðjur.
Einar,
Gunnlaugur
og Kristján.
Fallinn er frá heiðursmaður-
inn og vinur minn, Örn Haukur
Ingólfsson.
Fyrst kynntist ég Erni þegar
við fjölskyldan fluttum á Öldu-
götuna upp úr 1980. Ég var
heimalningur á smíðaverkstæði
Landakotsspítala þar sem að
Örn starfaði og hjá honum stór
hluti föðurættar minnar. Þar
fékk ég að leika lausum hala
eftir skóla og ýmist tefla við þá
félaga í kaffitímum eða aðstoða
þá við smíðarnar.
Nokkrum árum síðar kynnti
Örn mig fyrir golfíþróttinni,
fyrstur manna, og það voru
margar ógleymanlegar stund-
irnar sem við áttum saman á
golfvellinum í Öndverðarnesi.
Ekki grunaði mig þá hversu
mikil áhrif það átti eftir að hafa
á líf mitt og starf að kynnast
þessari göfugu íþrótt.
Síðar veitti Örn mér svo mitt
fyrsta alvörustarf sem hand-
langari iðnaðarmanna þegar
breytingar á Landakotsspítala
yfir í öldrunarheimili stóðu yfir.
Enn var Örn mér innan handar
við að útvega mér starf þegar
ég hafði lokið námi í golfvalla-
fræðum frá Skotlandi. Undan-
farin ár hef ég svo starfað við
að fjölga kylfingum og leiðbeina
í starfi mínu sem golfkennari.
Það hefði líklega ekki orðið ef
ekki væri fyrir kynni mín af
Erni og ferðum okkar í Önd-
verðarnesið forðum daga.
Síðast lékum við golf saman
á Nesvellinum fyrir um þremur
árum í góðra vina hópi og er sá
hittingur dýrmætur í minning-
unni þegar upp er staðið.
Einstakur heiðursmaður og
öðlingur hefur lokið leik í þess-
ari tilveru. En ég er þess full-
viss að hann mun gegna mik-
ilvægu hlutverki í himnaríki nú
eftir að hann var kallaður þang-
að.
Endalaust þakklæti er mér
efst í huga þegar ég minnist
Arnar. Ekki eingöngu fyrir vin-
áttu okkar og allt sem hann
gerði fyrir mig, ekki síður fyrir
vináttu hans og föður míns heit-
ins, Gunnars Alberts Hansson-
ar, og hve vel Örn reyndist
honum og fjölskyldu minni allri.
Ég votta aðstandendum Arn-
ar mína dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Arnar
Hauks Ingólfssonar.
Nökkvi Gunnarsson.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÁRNI INGÓLFSSON,
húsasmiður,
frá Flugustöðum í Álftafirði,
Boðaþingi 24, Kópavogi,
lést á Landspítalanum í Fossvogi aðfaranótt
mánudagsins 21.mars. Útför hans fer fram frá Seljakirkju
föstudaginn 1. apríl kl. 15.
.
Ingólfur Árnason, Guðbjörg Lilja Bergsdóttir,
Kristrún Árnadóttir,
Ketill Árni, Tómas Kristinn og Hinrik Ari Ingólfssynir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
INGI EGGERTSSON,
lést föstudaginn 18. mars 2016.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna. Sérstakar þakkir fær starfsfólk
Hrafnistu Nesvöllum fyrir einstaklega góða umönnun og
umhyggju.
.
Ágústa Halla Jónasdóttir,
Hjálmtýr Ingason, Þuríður G. Aradóttir,
Sigurður E. Ingason, Bjarnheiður Þ. Þórðardóttir,
Ásdís Ingadóttir, Sveinbjörn Halldórsson,
Þórarinn I. Ingason, Jóhanna Ó. Jónasdóttir,
Sigríður Ingadóttir, Ólafur J. Ormsson,
Ragnar Ingason, Jessica S. Suber,
Jónas Ingason, Hjördís Ó. Hjartardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug vegna
andláts og útfarar föður míns, tengdaföður
og afa,
SVEINS H. RAGNARSSONAR,
fv. félagsmálastjóra í Reykjavík.
.
Sveinn Andri Sveinsson, Þórunn Grétarsdóttir,
Halldór Fannar Sveinsson,
Guðbjörg Lilja Sveinsdóttir.
Hin langa þraut er liðin
nú loksins fékkstu friðinn
og allt er orðið hljótt.
Brot úr þessum sálmi sem kom
upp í huga minn er ég stóð við
dánarbeð Steina bróður míns
þann 13. febrúar síðastliðinn.
Þrautaganga hans var búin að
standa yfir í mörg ár. Eiginlega
frá árinu 2003 þegar hann fyrst
greindist með krabbamein og síð-
an hvert áfallið ofan á annað, svo
hann gat varla síðustu ár gert sig
skiljanlegan eða hreyft sig. Þvílík
ævi fyrir þennan góða dreng.
Við vorum mjög náin öll okkar
unglingsár en svo eins og gengur
varð það þannig að við bjuggum
hvort á sínu landshorninu og þá
var nú ekki eins og er í dag,
skroppið bara á milli staða, bara
moldarvegir sem ekki voru alltaf
upp á það besta, þannig að það
gátu liðið ár á milli þess að við
hittumst.
Þorsteinn
Hallsson
✝ Þorsteinn Halls-son fæddist 28.
mars 1941. Hann
lést 14. febrúar
2016.
Þorsteinn var
jarðunginn 19. febr-
úar 2016.
Eitt man ég
ætíð, þegar Steini
fór á vertíð til
Grindavíkur og ég
bjó ennþá á Rauf-
arhöfn og var ný-
lega búin að eign-
ast eldri son minn.
Er hann kom heim
um vorið hafði
hann keypt þessi
fallegu útiföt á
drenginn sem var,
að ég held, heldur óvenjulegt af
ungum manni í þá daga. Margt
fleira gæti ég rifjað upp en læt
þar við sitja.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Ég votta sonum hans og öðr-
um ættingjum mína dýpstu sam-
úð.
Þín systir,
Rannveig Ísfjörð
(Lilla).
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru
vinsamlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi lið-
ur, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr. Þar sem pláss er
takmarkað getur birting dreg-
ist, enda þótt grein berist áður
en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar