Morgunblaðið - 19.05.2016, Síða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. MAÍ 2016
Látinn er frændi
minn, Gunnar B.
H. Sigurðsson.
Fyrstu kynni mín
af frænda mínum og vini voru
þegar ég var ungur drengur í
heimsókn hjá Kristbjörgu, föð-
ursystur minn. Hóf hann mig
þá jafnan á loft og jafnhattaði
mér með miklum tilþrifum og
hló mikið.
Þetta þótti mér spennandi og
hafði mikið dálæti á honum æ
síðan.
Gunnar vann sem ungur
maður við byggingu Áburðar-
verksmiðjunnar í Gufunesi.
Eftir bygginguna hóf Gunnar
að vinna í verksmiðjunni og
Gunnar Björn
Henry Sigurðsson
✝ Gunnar BjörnHenry Sigurðs-
son fæddist 20. apr-
íl 1928. Hann lést 3.
maí 2016.
Útför Gunnars
fór fram 11. maí
2016.
starfaði þar á vökt-
um alla sína starfs-
ævi.
Eftir að ég flutti
til Reykjavíkur
sem unglingur út-
vegaði frændi mér
vinnu á vorin við
áburðarafgreiðslu.
Þá vann ég síðar á
vöktum í ammoní-
akhúsinu um
nokkurt skeið og
lagði frændi áherslu á að alltaf
væri opin hurð svo loftaði vel
út, ef vetni læki frá pressunum
við framleiðsluna. Búnaðurinn
var orðinn hálfslitinn sem svo
sem kom á daginn, en þetta
svæði eyðilagðist í sprengingu
árið 2001.
Þessi varúð lýsir Gunnari
vel, ábyrgðarkennd, skynsemi
og röggsemi var áberandi í
hans fari en jafnframt góð-
mennska og léttleiki.
Dengsi var ökukennari og
var það starf ef til vill svar við
einhæfu starfi í verksmiðjunni.
Bræður Kristbjargar móður
hans voru báðir tengdir bifreið-
um, Gunnar, faðir minn, var
vörubílstjóri og einn af fyrstu
vagnstjórum SVR 1934 en
Bergur, sem kallaður var Bíla-
Bergur, var bifreiðaeftirlits-
maður. Gunnar átti því ekki
langt að sækja áhuga sinn á bíl-
um.
Margir í fjölskyldunni lærðu
hjá Dengsa, í mörgum tilfellum
tvær til þrjár kynslóðir.
Frændi var og ritari Ökukenn-
arafélags Íslands. Var hann
sjálfkjörinn til þess, en hann
skrifaði fallega og skýra rit-
hönd og var minnisgóður því
þótt margt væri að gerast í
fundarsal náði hann ætíð öllum
þráðum.
Dengsi var félagi í Málfunda-
félaginu Óðni og varð síðar
stjórnarmaður þar.
Hann var sjálfstæðismaður,
sem var nú ekki móðins í minni
fjölskyldu. En menn fyrirgáfu
honum það því þótt frændi væri
gallharður sjalli voru miklir fé-
lagslegir póstar í honum.
Hann var framkvæmdamað-
ur og stofnaði hann með fé-
lögum sínum í Áburðarverk-
smiðjunni pöntunarfélag með
nauðsynjavörur þar sem starfs-
menn gátu verslað sér til hag-
ræðis. Ég held ég megi fullyrða
að þar hafi hann verið prímus
mótor. Félagið var lengi starf-
andi og naut alla tíð velvildar
yfirmanna verksmiðjunnar.
Auk þess starfaði hann ásamt
félögum sínum við uppbygg-
ingu á orlofshúsum starfs-
manna. Hann var kvæntur
mætri konu, Þórdísi, og áttu
þau sjö mannvænleg börn.
Gunnar er kynsæll maður,
með um 60-70 afkomendur og
trompar okkur öll systkina-
börnin. Hann var mikill fjöl-
skyldumaður og hugsaði vel um
sitt fólk og ekki aðeins sína
nánustu því hann og Þórdís
reyndust föður mínum afar vel
og opnuðu heimili sitt fyrir
honum á erfiðu tímabili í ævi
hans og fyrir það ber að þakka.
Birgir sonur hans var sem
stráklingur eitt sumar í sveit
hjá mér og vakti það góðar til-
finningar og tengdi fjölskyldur
okkar betur saman.
Við Inga Þórunn kona mín
þökkum samfylgdina og send-
um fjölskyldu hans samúðar-
kveðjur.
Þorsteinn H.
Gunnarsson.
Við mamma ætl-
uðum að gera svo
margt saman þeg-
ar heilsan væri orðin góð. Hún
var harðákveðin í að sigrast á
veikindunum og njóta lífsins á
ný, ekkert annað kom til
greina þegar við fórum í til
New York í nóvember síðast-
liðinn og hún fór í stóra að-
gerð.
Ekki fer allt eins og áætlað
er, nú er hún komin til pabba
sem fór einnig frá okkur allt of
fljótt fyrir rétt um sjö vikum
síðan. Það veit ég að hann tek-
ur vel á móti elskunni sinni til
hartnær fimmtíu ára með sínu
bjarta brosi.
Mamma mín var yndisleg og
góð kona. Hún var rólyndis-
manneskja sem vildi lítið láta
fyrir sér hafa. Við systkinin
Ólafía Gunnlaug
Guðmundsdóttir
✝ Ólafía Gunn-laug Guð-
mundsdóttir,
Stella, fæddist 23.
mars 1943. Hún lést
24. apríl 2016.
Útför hennar fór
fram 29. apríl 2016.
fengum gott atlæti
og var hún mjög
heimakær. Á með-
an við systkinin
vorum ung var hún
heimavinnandi og
tók á móti okkur
úr skólanum.
Mömmu var mikið
í mun að heimilið
okkar væri fallegt
og má með sanni
segja að svo hafi
verið. Hún var mjög fær í
höndunum og saumaði í mörg
ár jólaföt af einstakri snilld á
okkur systkinin.
Margar ferðir voru farnar í
Dalina á sumrin til að hitta þau
sem þar bjuggu, ömmu, afa og
systur hennar. Við systkinin og
pabbi vorum alltaf jafn spennt
að leggja í hann en hún var var
nú ekki alltaf jafn spennt og
við, því heima var best.
Ég man svo vel eftir hversu
vel hún treysti mér á unglings-
árum mínum. Mér þótti vænt
um það og reyndi ég að standa
undir traustinu eftir bestu
getu.
Hún hjálpaði mér og studdi í
hvívetna þegar ég eignast síð-
an mína fjölskyldu. Pabbi og
hún voru alltaf glöð að fá að
passa barnabörnin, skemmti-
legast fannst þeim að flytja
heim til okkar í nokkra daga
og fá að dekra við krakkana
þegar þau komu úr skólanum
og keyra og sækja á æfingar
eða í tónlistarskólann.
Þrátt fyrir að vera heima-
kær elskaði hún að vera þar
sem hún gat notið sólar og hita
og urðu ferðirnar þeirra pabba
yfir vetrarmánuðina margar og
góðar. Dýrmætar minningar
eigum við stórfjölskyldan þeg-
ar við fórum öll saman til Mal-
lorca árið 2008.
Mamma hafði þann einstaka
mannkost að tala ekki illa um
nokkurn mann, hún sá alltaf
gott í öllum.
Mikill gestagangur var oft á
tíðum hjá þeim pabba og allir
voru velkomnir. Það skein í
gegn í veikindum hennar
hversu mörgum þótti vænt um
hana og heimsóttu og fyrir það
er ég þakklát.
Guð geymi þig, elsku
mamma mín, ég geymi í hjarta
mínu allar góðu minningarnar
okkar. Þín dóttir,
Anna Bára.
Elsku amma okkar, núna
eru þið afi sameinuð á ný og
sitjið saman upp á himni og
horfið niður á okkur fjölskyld-
una. Við munum ennþá eftir
þeim stundum þegar við
kynntumst ykkur í fyrsta
skiptið, þegar Svavar kynnti
okkur fyrir ykkur. Það tók
okkur smá tíma að kynnast
ykkur en svo nokkrum mán-
uðum seinna var maður farinn
að leita til ykkar. Að geta labb-
að til ykkar í heitan hádeg-
ismat eða smurt brauð og skyr
í hádeginu var yndislegt og
alltaf hugsuðuð þið svo vel til
manns. Þið tókuð okkur að
ykkur sem ykkar eigin barna-
börn og gerðuð allt sem þið
gátuð fyrir okkur og Nadíu,
þið dýrkuðuð Nadíu svo alltof
mikið. Við munum að eilífu
eiga góðar minningar um þig
og hversu yndisleg þú varst
öllum stundum. Við munum
sakna þín að eilífu og höldum
uppi minningum af þér í dag-
legu lífi. Þú varst svo yndisleg
að hjálpa mér, Lenu, þegar ég
þurfti á hjálp að halda með
prjónadótið mitt og stundum
hlógum við að klaufavillunum
sem voru margar.
Nadía var svo heppin að
eiga þig sem langömmu og allt-
af fannst henni jafn gaman að
koma í heimsókn til ykkar.
Takk fyrir að skapa þessar
minningar með okkur, elskum
þig að eilífu amma, þínar
ömmustelpur,
Lena, Lilja og Nadía
langömmubarn.
Elsku Hilli afi
minn.
Ég mun alltaf
muna eftir afa með
fullt hjartað af væntumþykju
og ást.
Ég hef aldrei hitt neinn sem
hefur getað gefið og gert svona
mikið algjörlega áreynslulaust.
Bæði andlega og líkamlega. Ef-
laust var þetta ekki alveg
áreynslulaust hjá honum, en
það sást nú aldrei á honum.
Betri og hógværari mann
væri erfitt að finna, þó víða
væri leitað.
Þegar ég hugsa um samtölin
okkar þá eru þau svona í minn-
ingunni:
Afi smíðaðir þú þetta hús?
Jaaa, þetta smíðaði sig nú
næstum sjálft.
Afi, bjóst þú til allan þennan
garð? Jaa, þetta er nú svona
eitthvað sem ég hef tínt til með
tímanum.
Afi, þetta er ekkert smá flott
hjá þér. Thja… jú jú, þetta er
svo sem allt í lagi, það var nú
hugsunin að gera svona og
svona en þetta dugar.
Ég á margar góðar minn-
ingar með elsku Hilla afa mín-
um.
Ein af mínum uppáhalds
minningum með afa er þegar
hann tók að sér að passa mig
eftir skóla. Það var svo gott að
koma heim til hans í rólegheit-
in, setjast við eldhúsborðið og
fá, að mér fannst, alveg ekta
Hilla afa mat.
Spjalla og þegja saman. Við
gerðum ekki mikið, en samt
gerðum alveg fullt á meðan við
sátum þarna saman.
Þegar ég hugsa til hans finn
ég hlýju, sé brosið og heyri
hann syngja. Ég gæti ekki
hugsað mér betri minningu.
Það er gaman að tala við
strákana mína um afa, þeir
virðast hafa nákvæmlega sömu
mynd af honum og ég. Afi get-
ur gert og búið til allt.
Það hafa flestir heyrt þetta,
pabbi minn er sterkari en pabbi
þinn.
Það vill svo til að afi minn
var klárasti, úrræðabesti, hand-
lagnasti og besti maður í að
Ólafur Hilmar
Ingólfsson
✝ Ólafur HilmarIngólfsson
fæddist 20. maí
1925. Hann lést 10.
apríl 2016.
Útför Hilmars
fór fram 22. apríl
2016.
rækta plöntur í öll-
um heiminum. Og
það er engu logið
um það. Þannig er
það bara.
Ég á eftir að
sakna hans alveg
óskaplega, en á
sama tíma hlakka
ég til að hitta hann
aftur seinna.
Bless í bili, elsku
Hilli afi minn.
Magnús Guðmundsson.
Elsku afi minn.
Um fjögurra ára aldur varð
ég svo heppin að eignast þig
sem afa, það eru ekki allir svo
heppnir.
Þú varst svo góður afi og þín
verður sárt saknað.
Ég á svo margar góðar
minningar að austan sem ég
mun geyma í hjartanu, en efst í
huga er minningin fráþví þegar
mamma og pabbi fóru til Ítalíu
í fyrra.
Á meðan þau voru úti kom
ég að heimsækja þig tvisvar. Í
bæði skiptin sátum við á gang-
inum hjá þér, ég í símastólnum
og þú í sófanum á móti mér.
Þarna sátum við og spjölluðum
sem var æðislegt.
Þegar við höfðum ekkert um-
ræðuefni sátum við bara og
þögðum, sem var ekkert verra
því nærvera þín var svo góð,
það þurfti engin orð. Það sama
gerðist um daginn þegar ég
kom með pabba að heimsækja
þig á spítalann, þú varst svo
þreyttur og hafðir litla orku í
samræður. Það skipti þó engu
máli því þú þurftir ekki að gera
annað en að opna augun og
brosa til mín og mér hlýnaði í
hjartanu. Takk fyrir allar góðu
stundirnar, elsku afi minn. Þín,
Helena.
Hjartahlýi og fallegi afi
minn.
Þegar ég hugsa til hans kem-
ur yfir mig ró, minningar um
fallega hluti sem hann hefur
smíðað og fallega garða. Það
var svo gaman að leika í garð-
inum þeirra á Hraunbrautinni,
mér fannst hann eins og eitt
stórt ævintýri með gosbrunn og
ótal draumkenndra steina, felu-
staði og álfaholum. Ég fékk að
fara nokkrum sinnum inn í bíl-
skúr til afa, ég man eftir lykt-
inni af kartöflum og þarna var
hellingur af allskonar dóti,
hann var alltaf að smíða eitt-
hvað fallegt.
Eftir að sonur minn fæddist
fórum við að fara reglulega á
mánudögum með Þóru ömmu í
heimsókn til Hilla afa (langafa),
þá fengum við kleinur, púsl-
uðum og undir það síðasta tók
hann upp á því að syngja fyrir
langafa sinn hátt og skýrt, þá
sá ég þennan glampa í aug-
unum hans afa sem er svo
sterkur af glettni, gleði og
hlýju.
Ég heyri svo sterkt í þeim
feðgum Hilla afa og Skúla
frænda syngja Krummi svaf í
klettagjá úti í náttúrunni í
Vindheimum.
Þegar ég er að skrifa þetta
og hugsa til baka um afa þá
finn ég hvað ég leita alla leið til
þess tíma sem Palla amma var
þarna líka.
Allar veislurnar þar sem allt-
af voru flatkökur með osti og
hangikjöti, allir að horfa á Hús-
ið á sléttunni og ég fékk að
greiða öllum sem þar voru.
Ég kveð þig í bili, elsku besti
Hilli, afi minn.
Viltu skila kveðju til Pöllu
ömmu.
Elín Björg
Guðmundsdóttir.
Þegar Sigurður
Gíslason er kvadd-
ur, er margs að
minnast um hjálp-
saman og ráðholl-
an mann, sem
mamma mín var svo lánsöm að
kynnast fyrir um 20 árum og
hann varð hluti af fjölskyld-
unni okkar. Hún hafði verið
ekkja í 5 ár og má segja að þau
Sigurður hafi hist á góðum
tíma fyrir bæði.
Þau ferðuðust mikið saman
og áttu saman margar ógleym-
anlegar ánægjustundir. Ég var
svo lánsöm að fá að fylgjast
með ótrúlegum ævintýrum
þeirra og einnig að fá að vera
þátttakandi í svo mörgu.
Sigurður var fæddur og upp-
alinn í Bolungarvík og þegar
Sigurður Gíslason
✝ Sigurður Gísla-son fæddist 12.
ágúst 1922. Hann
lést 25. apríl 2016.
Útförin fór fram
9. maí 2016.
hann hætti störf-
um 70 ára gamall
hjá Kópavogsbæ,
þar sem hann
hafði búið og starf-
að um árabil,
keypti hann sér
reisulegt hús að
Hóli II í Bolung-
arvík og fór að
betrumbæta það
og laga af mikilli
snilld, enda smiður
og mikill hagleiksmaður. Hann
flutti síðan alfarinn þangað og
keypti sér trillu og stundaði
þar veiðar í mörg ár. Það var
eftir því tekið að þegar hann
nálgaðist 80 árin byggði hann
sér stóra skemmu við húsið og
hélt upp á 80 ára afmælið með
skemmtilegu harmónikkuballi í
skemmunni.
Á Hóli var snyrtimennskan í
hávegum höfð og alltaf hafði
hann eitthvað fyrir stafni.
Hann hirti vel um alla hluti og
sem dæmi um það mátti spegla
sig í vél rauða jeppans, sem
var nokkuð kominn til ára
sinna, svo vel var hún pússuð.
Hann byggði sólskála við húsið
og gróðurhús byggði hann þeg-
ar hann var um 90 ára og náði
þar mikilli peru- og jarðar-
berjauppskeru. Í skemmunni
var rennibekkur og þar renndi
hann og útbjó alls konar staup
og skálar, sem voru vinsælar
gjafir til vina og vandamanna.
Ég var svo lánsöm að fara í
eftirminnilega sjóferð með Sig-
urði og mömmu og þá sá ég
hvað hann naut þess að vera
úti á sjó, gleðiglampinn í aug-
unum þegar hann dró upp
þorskinn og henti innvolsinu til
múkkanna, það var ógleyman-
legt. Ferðirnar til Aðalvíkur
voru mömmu líka ógleyman-
legar og aðalbláberjaferðirnar
í Jökulfirði með honum voru
ævintýri líkastar fyrir hana.
Þá er í frásögur færandi að
á tíræðisaldri ók hann marg-
sinnis og áfallalaust hina löngu
og seigdrepandi leið milli Bol-
ungarvíkur og Reykjavíkur
með einu stuttu stoppi.
Við systkinin vorum því oft
mjög áhyggjufull þegar Sig-
urður var væntanlegur í bæinn
eða á leið vestur í rauða jepp-
anum, oft með mömmu innan-
borðs og vefmyndavélarnar
sýndu bæði Þröskulda og
Steingrímsfjarðarheiði í hríð-
arkófi, en hann sagði okkur
brosandi að hafa ekki áhyggj-
ur, hann fylgdist alltaf með
veðurspánni og færi ekki nein-
ar háskafarir. Ótrúlega seiglu
sýndi hann svo í lokin þegar
hann fyrir stuttu, sárþjáður af
veikindum sínum, lét smyrja
og skoða rauða jeppann sinn.
Eftir stendur minning um
góðan og traustan mann sem
öll systkini mín og fjölskyldur
sakna mikið.
Hann reyndist mömmu okk-
ar sannur vinur og félagi og
fallegt var að fylgjast með
innilegu sambandi þeirra.
Hann sannaði líka fyrir okkur
samferðafólkinu hvað hægt er
að eiga gott ævikvöld, þó að
aldurinn færist yfir.
Innilegar samúðarkveðjur til
allra aðstandenda.
Guðrún Kristjónsdóttir
Hrjúfur eins og vestfirsku
fjöllin en blíður eins og sum-
arblærinn, þannig var vinur
okkar Sigurður á Hóli. Hann
elskaði firðina fyrir vestan og
fólkið sem þar bjó. Á hvítu
frussandi hafinu sigldi hann
með okkur á Hesteyri og sagði
okkur sögur af mönnum sem
höfðu lent í sjávarháska. Hann
sagði okkur sögur af lífinu í
Bolungarvík þegar hann var
þar að alast upp og fólkinu
sem þá byggði þorpið. Hann
horfði yfir bæinn frá Hólnum
sínum og renndi fallegar skál-
ar í skemmunni sem hann hafði
sjálfur byggt. Hann tók á móti
gestum af höfðingsskap, og í
80 ára og 90 ára afmælinu var
hvergi til sparað.
Þá var okkar maður glað-
astur, að taka á móti gestum í
víkinni og það var fjöldi fólks
sem kom og fagnaði með hon-
um.
Þannig munum við minnast
hann, á Hólnum, þar sem best
var að vera, með mömmu á fal-
legum sumardegi .
Takk fyrir samfylgdina kæri
vinur, við sjáumst í blóma-
brekkunni.
Anna, Gunnar og
Vilmundur.