Morgunblaðið - 09.07.2016, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. JÚLÍ 2016
Síðastliðinn laugardag lést
mágkona mín, Kristín Þorbjörg
Ólafsdóttir, eða Stína í Ferjunesi
eins og hún var ávallt nefnd. Þrátt
fyrir margra ára afar erfið veik-
indi sem að lokum urðu henni of-
viða var hún haldin endalausri og
takmarkalausri vissu um að úr
myndi rætast. Bjartsýni og bar-
áttuvilji einkenndi hana í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur, hvort
sem það beindist að henni sjálfri
eða öðrum. Hún var eins og
traustur bíll með alla gíra áfram
en engan afturábak.
Ég kynntist Stínu fyrst er ég
kom á heimili Ragnheiðar þá
verðandi konu minnar. Strax
mátti sjá að þar var mikill fjör-
kálfur á ferð. Síðan þegar við
Ragnheiður hófum búskap á Eyr-
arbakka kom hún oft í heimsókn,
sem kom sér líka vel, þar sem ég
var langdvölum fjarri heimilinu
við sjómennsku. Alltaf færandi
glaðværð og kátínu í bæinn.
Það kom stundum fyrir að við
Ragnheiður komumst í heyhir-
ðingu í Ferjunesi á þeim tíma sem
vélbundnir baggar voru við lýði.
Það var talsvert erfiði að tína
saman bagga á vagn úti á túni og
síðan aftur inni í hlöðu. Þegar
Stína tók þar til hendi var eins
gott að vera ekki mikið að þvælast
fyrir, því baggarnir flugu eins og
fis inn að hlöðustafni. Þetta er að-
eins ein af mörgum minningum
um Stínu. Ég gæti rifjað þær upp,
margar og góðar en það yrði langt
mál, slíkur er forðinn. Ég læt því
nægja að sameina þær allar eina,
sem er að í Stínu fólst eitt órofa
traust og trúverðugleiki. Hún var
öllu sínu fólki og sveitungum vel-
viljuð og bar með sér hvert sem
hún fór glaðværð og bjartsýni á
lífið og tilveruna. Drenglyndi
hennar var viðbrugðið. Fyrir
kynni mín af Stínu er ég ævinlega
þakklátur og mun minning henn-
ar lifa með okkur.
Ingjaldi og börnum þeirra og
fjölskyldu allri sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Þórarinn Th. Ólafsson.
Ástkær móðursystir okkar er
látin.
Stínu frænku fylgdi ætíð mikil
gleði og stutt var í grínið með til-
heyrandi smitandi hlátrasköllum.
Stína var frekar hvatvís mann-
eskja og frjálsleg í fasi. Við dáð-
umst að þessari konu sem virtist
geta allt. Við systurnar á Eyrar-
bakka minnumst yndislegs tíma í
Ferjunesi hjá Stínu og fjölskyldu,
en þar fengum við stundum að
vera á meðan foreldrar okkar
voru erlendis. Stína setti það ekk-
ert fyrir sig að bæta við börnum
inn á heimilið. Mikið gekk á í
sveitinni á sumrin og mörg verk
þurfti að inna af hendi, til dæmis
að gæta heimalningana sem við
fengum yfirumsjón með og leidd-
ist okkur ekki það verk. Við syst-
ur erum henni ævinlega þakklát-
ar fyrir að fá að upplifa sveitalífið
í allri sinni dýrð.
Síðustu allmörg ár í hennar lífi
einkenndust að veikindum. Stína
tók veikindum sínum með miklu
æðruleysi og lét líkamlegar
hindranir ekki stöðva sig. Stína
kenndi okkur margt um viðhorf
til lífsins, að halda áfram að lifa
lífinu og alltaf að halda í vonina.
Elsku Stína, þín verður sárt
saknað. Dreymi þig ljósið, sofðu
rótt.
Þínar systradætur,
Ágústa, Ólöf og Kristín.
Það var ekki margt sem hún
Kristín frænka mín nennti ekki að
gera, nema kannski að gera ekki
neitt. Það varð þó hennar hlut-
skipti, að verða svo fjötruð í eigin
líkama að hún gat ekki gert neitt.
Það er nánast óbærileg staða að
komast í fyrir hvern sem er en
Kristín tók því með jafnaðargeði,
eins og öllu öðru sem að henni var
rétt.
Mínar fyrstu minningar um
Kristínu eru frá því að hún var
smábarn og ég nokkrum árum
eldri. Hún var sérlega fallegt
barn, með ljóst krullað hár og
brún augu, alltaf brosandi eða
hlæjandi og alltaf í góðu skapi.
Mér fannst hún vera íslenska út-
gáfan af bandarísku barnastjörn-
unni Shirley Temple. Þegar hún
fullorðnaðist fannst mér hún oft
líkjast ömmu okkar að svo mörgu
leyti, en það var ekki leiðum að
líkjast, því amma var alltaf mín
uppáhalds manneskja.
Fjölskyldur okkar hittust nán-
ast alla sunnudaga hjá ömmu og
afa í Nökkvavoginum alla barn-
æsku okkar og fram á unglingsár
og það var eiginlega ekki í boði að
mæta ekki. Þannig kynntumst við
systkinabörnin mjög vel. Amma
varð ekkja árið 1981, Nökkvavog-
urinn hélt áfram að vera staður-
inn sem við hittumst á, en bara
ekki á einhverjum fyrirfram
ákveðnum tíma og yfirleitt ekki
öll í einu. Það gat því liðið langur
tími á milli þess að ég hitti Krist-
ínu, en þegar það gerðist var allt-
af eins og við hefðum hist í gær.
Það var alltaf gaman að hitta
Kristínu og það var mikið fjör í
kringum hana. Hún var full af lífs-
gleði og alltaf á fleygiferð út og
suður og m.a. skrapp hún austur
fyrir fjall og fann hann Ingjald,
sem síðar varð eiginmaður henn-
ar. Þau stofnuðu heimili, byggðu
sér hús, eignuðust fjögur mann-
vænleg börn og líf þeirra gekk
sinn vanagang, eins og hjá okkur
flestum. Kristín var alltaf tilbúin
að hjálpa öðrum, gekk glöð til
allra verka og féll aldrei verk úr
hendi. Líf hennar tók þó óvænta
stefnu og fótunum var kippt und-
an henni, í orðsins fyllstu merk-
ingu, fyrstu árin hægt og bítandi,
en svo af meiri hörku og engin
grið voru gefin. Hvert áfallið á
fætur öðru dundi yfir.
Síðustu árin hafa verið Krist-
ínu og fjölskyldu hennar þung-
bær. Hvar og hvernig er það
ákveðið hverjir eigi að takast á við
stóru áföllin, eins og þau sem
Kristín þurfti að takast á við? Ég
veit það ekki – en sumum virðist
ætlað að taka á sig meiri byrðar
en öðrum. Baráttu- og viljastyrk-
ur Kristínar, sem og góðmennska
hennar skerpir sýn mína á hvað
skiptir mestu máli í lífinu. Allir
hennar góðu kostir fleyttu henni
lengi áfram en ég get mér þess þó
til að hún sé nú frelsinu fegin.
Eiginmanni, börnum, barna-
börnum og systkinum Kristínar
votta ég samúð mína, sem og hon-
um Óla, mínum kæra móðurbróð-
ur, sem nú syrgir dóttur sína.
Hugur minn og fjölskyldu minnar
er hjá þeim öllum.
Margrét Kristinsdóttir.
Kær vinkona, Kristín Þorbjörg
Ólafsdóttir, hefur kvatt langt um
aldur fram. Eftir að hafa þekkst í
nokkurn tíma kom í ljós að við
vorum nöfnur. Hún hafði reynt
eftir fremsta megni að fela seinna
nafnið sitt sem henni fannst for-
ljótt og líklega þess vegna varð
það oft tilefni skemmtilegra um-
ræðna og hláturs.
Stína í Ferjunesi fór aldrei dult
með skoðanir sína á mönnum og
málefnum. „Maður á að segja það
sem manni finnst,“ var oft við-
kvæðið þegar fólki fannst hún
fara of geyst. Hún vildi ekki held-
ur „umgangast leiðinlegt fólk“.
Það var nákvæmlega þetta sem
var svo einstakt við Stínu, hún var
hreinskiptin, ákveðin, þrjósk og
algjörlega ófeimin. Hún var líka
skemmtileg, fyndin, hláturmild,
hjálpsöm og einstaklega orðhepp-
in sem kom vel í ljós hvort heldur
var í samræðum eða þegar hún
hélt tölu við ýmis tækifæri. Stína
var ævintýramanneskja og til í
nánast hvað sem var. Hún fékk
mig til að fara á fjórhjól í fyrsta
skipti og þegar við fórum saman í
ferð á Norðurlandið vildi hún ólm
fara snarbrattan veg upp á topp
Húsavíkurfjalls. Henni varð
reyndar ekki um sel þegar ofar
dró á fjallið en það þýddi ekkert
að snúa við og ekki ætlaði hún að
labba niður með tvær hækjur.
Eftir að sjúkdómurinn ágerðist
þurfti hún æ oftar að nota hjóla-
stól og að sjálfsögðu urðu ýmsar
uppákomur varðandi það tæki.
Í Kraká í Póllandi reyndi á þol-
inmæði hennar með misgóða
stjórnendur stólsins. Eitt sinn var
henni nóg boðið þegar sú sem
stýrði stólnum kom honum ekki
upp á gangstétt, þá einfaldlega
stóð Stína upp, skipaði henni að
setjast í stólinn, tók sjálf við
stjórninni og fór létt með að klára
dæmið. Á einni ferð okkar um
Selfoss gekk erfiðlega að koma
stólnum niður af lélegri gang-
stéttarbrún. Það endaði með því
að eitt dekkið gaf sig og þá voru
góð ráð dýr. Eftir að lögreglan
gat ekki lagað dekkið – Stínu
fannst reyndar mjög fúlt að þurfa
að blanda löggunni í málið –
skröltum við með „þrjú hjól undir
bílnum“ á áfangastað og hefur
það eflaust verið skondin sjón fyr-
ir aðra vegfarendur en mikið
hlógum við á leiðinni. Sérríklúbb-
urinn var sérstakt fyrirbæri en
þar var aldursbilið tæp 50 ár og
það sem klúbbmeðlimirnir fjórir
áttu helst sameiginlegt var að
finnast sérrí einstaklega vont en
það var félagsskapurinn sem
skipti máli og Stína hafði enda-
laust gaman af að rifja upp gömlu
dagana í Villingaholtshreppi með
elsta meðlimi klúbbsins.
Í veikindum Stínu kom í ljós
hversu einstaka fjölskyldu hún og
Ingjaldur höfðu skapað, sam-
heldni og tryggð einkenndu sam-
skiptin allan tímann. Ingjaldur
var henni algjör klettur sem hún
treysti allra manna best enda stóð
hann heldur betur undir því
trausti.
Börnin fjögur ásamt sínum
fjölskyldum sýndu henni ómetan-
lega umhyggju um leið og þau sáu
til þess að andrúmsloftið síðustu
dagana væri eins og Stína vildi
hafa það, þ.e. sannkölluð Ferju-
nesstemning.
Elsku Ingjaldur, Magga, Óli,
Oddný Ása, Ásmundur og fjöl-
skyldur. Megi minningar um lit-
ríkan og yndislegan gleðigjafa
ylja ykkur í sorginni.
Blessuð sé minning elskulegr-
ar vinkonu.
Þorbjörg Vilhjálmsdóttir.
Nú er komið að kveðjustund.
Eitthvað sem ég á mjög erfitt
með að sætta mig við. Það eru
ekki mörg ár síðan ég kynntist
Stínu en það var svo skrýtið að
þegar við hittumst í fyrsta sinn þá
fannst mér eins og ég hefði þekkt
hana alla tíð.
Ég hafði ekki hugsað mér að
skrifa einhverja væmna minning-
argrein um Stínu, það var bara
ekki í hennar anda. Ég tel mig
vera með frekar svartan húmor
og það áttum við svo sannarlega
sameiginlegt. Ég kom reglulega í
Ferjunes og mikið þótti mér vænt
um að fá að fylgjast með hversu
vel Ingjaldur hugsaði um konuna
sína í veikindum hennar. Sam-
band þeirra var einstaklega
fallegt og alltaf stutt í húmorinn
hjá þeim báðum. Stundum kallaði
hann hana „frú Þorbjörgu“ en það
kunni hún ekki vel við og það vissi
hann líka. Börnin þeirra Stínu og
Ingjalds eru líka alveg einstök,
þau gerðu allt fyrir mömmu sína
og ég veit að hún kunni svo vel að
meta það.
Stína var alveg ótrúleg mann-
eskja og ég kýs að kalla hana of-
urkonu. Stundum skildi ég ekki
hvernig hún fór að því að vera
alltaf svona hress og kát þrátt
fyrir allt sem hún gekk í gegnum.
Aldrei nokkurn tímann kvartaði
hún yfir örlögum sínum og alltaf
var svo stutt í brosið hjá henni.
Ég sagði líka stundum við hana,
að ef að hún væri hross þá fengi
hún sko alveg 9,8 fyrir geðslag og
það fannst henni fyndið. Í Ferj-
unes er alltaf gott að koma, húm-
orinn og gleðin sem þar ríkir er
engu lík. Fyrir mér eru það algjör
forréttindi að hafa fengið að
kynnast Stínu ásamt hennar ynd-
islegu fjölskyldu.
Ég þakka Guði löngu liðinn dag
sem lét mig eignast þig að ævivin.
Og öll þau blóm sem uxu á þinni leið
með ilm og fegurð hresstu og glöddu
mig.
Og birtan sem þú breiddir yfir allt
sló bjarma á lífið allt í kringum þig.
Svo líða dagar, ár og ævitíð
og ýmsum blikum slær á loftin blá.
Í sorg og gleði alltaf varstu eins
og enginn skuggi féll á þína brá.
Svo brast á élið, langt og kólgukalt
og krafan mikla um allt sem gjalda má.
Og fljótið niðar enn sem áður fyrr
og ennþá flúðin strýkur næman streng.
Við blæþýtt ljóð, um blóm og sumaryl
og bjarta kyrrð – í minningu um þig.
(Oddný Kristjánsdóttir.)
Hún Stína mín hefur alltaf átt
og mun alltaf eiga sérstakan stað í
hjarta mínu og ég mun sakna
hennar sárt.
Inga Dóra Sverrisdóttir.
Ég kynntist nöfnu minni Stínu
í Ferjunesi á þeim árum sem við
störfuðum saman við Flóaskóla.
Þetta var stuttur tími, en þó nógu
langur til að kynnast því hvað
Stína var sterkur og skemmtileg-
ur karakter.
Fyrstu ár mín í Flóaskóla
starfaði Stína í mötuneytinu þar
sem nemendur og starfsmenn
skólans fengu að njóta krafta
hennar og heillandi nærveru. Sá
tími sem er þó ekki síður dýrmæt-
ur er tíminn sem hún gaf skól-
anum eftir að hún hætti að vinna.
Þá kom hún við hjá okkur í skól-
anum nokkra daga í mánuði og
lagði sitt af mörkum til skóla-
starfsins í sjálfboðavinnu; með því
að hlusta á nemendur lesa, vinna
á bókasafninu og fylgjast með við-
burðum í skólastarfinu. Seinna
kom hún að skólastarfinu í gegn-
um ömmustelpuna sína en í spjalli
við Stínu skein alltaf í gegn hvað
hún var stolt af börnunum sínum
og barnabörnum. Ég kunni alltaf
að meta það við Stínu hvað hún
var ófeimin við að gefa mér góð
ráð í störfum mínum í skólanum
og hvað hún var dugleg að hrósa
fyrir það sem henni fannst vel
gert.
Ég þakka Stínu nöfnu minni
fyrir skemmtilega og litríka sam-
veru okkar í Flóanum um leið og
ég sendi fjölskyldu hennar og vin-
um innilegar samúðarkveðjur.
Kristín Sigurðardóttir,
fyrrv. skólastjóri Flóaskóla.
HINSTA KVEÐJA
Nú kveð ég elsku ömmu
mína í síðasta sinn. Ég á
margar góðar minningar af
henni. Við amma vorum oft
að passa hvor aðra þegar
afi skaust frá. Það gekk oft
brösulega, í eitt skipti velti
amma hjólastólnum úti á
hlaði, en alltaf fór allt vel að
lokum. Það var ekkert
betra en að liggja uppi í
rúmi með ömmu og horfa á
Mamma Mia bíómyndina.
Hún amma var alltaf
með húmorinn í lagi og var
alltaf hress og kát.
Hvíl í friði
Þín nafna til fóta,
Freyja Kristín.
Elsku amma. Ég keypti
bláa lukt í Ikea og kveikti á
kerti fyrir þig. Dreymi þig
ljósið, sofðu rótt.
Egill Ingi.
Nú kveð ég hana ömmu
mína í síðasta skipti. Hún
var mjög góð amma, ég
keyrði hana oft í hjólastóln-
um. Það var mjög skemmti-
legt að vera hjá ömmu.
Sólin sem skín
hvern morgun og dag.
Sólin í hjarta ömmu Stínu
finnst mér best.
Sofðu rótt.
Hugrún Svala.
„Það er eitthvað svo fallegt við
þetta allt saman,“ er ég búin að
heyra ansi oft frá fólki síðan þið,
yndislegu amma og afi, skilduð við.
Er svo sammála því en fyrir
okkur hin sem eftir sitjum er mik-
ill söknuður en líka þakklæti yfir
að þið fenguð að fara saman.
Ég á ekkert nema yndislegar
minningar af ykkur. Amma Rósa,
þú varst þessi ofurkona sem lét
engan bilbug á sér finna. Gast allt,
gerðir allt og hélst hlutunum gang-
andi. Svo var ekki verra að þú gast
samið tónlist, spilað á gítar og
sungið. Svo ég tali nú ekki um
hlaðborðin, þó maður ætlaði bara
rétt að droppa í heimsókn þá þýddi
sko ekkert að vera nýbúin að
borða, nei, það var alltaf pláss fyrir
kökur og vöfflur með rjóma. Svo
var svo stutt í hláturinn. Þessi dill-
andi hlátur, honum mun ég aldrei
gleyma, elsku amma.
Svo var það afi, þú þessi frekar
feimni en góði maður. Þú varst
alltaf svo iðinn við vöfflubakstur-
inn þegar við komum til þín og
ömmu. Ég kynntist þér best á
þessum síðustu mánuðum og er sá
tími mér dýrmætur. Það að koma
til þín í heimsókn á spítalann og sjá
fallega brosið þitt þegar þú sást
mig koma var mér ómetanlegt.
Spánarferðirnar okkar þegar
ég var yngri sitja mér ofarlega í
huga núna. Ykkur fannst svo gam-
an að ferðast og að fylgjast með
ferðalögum okkar Balla.
Við töluðum um hve frábært
það væri að ferðast saman og sjá
heiminn – hvort sem það var frí
eða bisness, eins og amma sagði.
Þakklát var ég að koma á 17.
júní sl. til ykkar og spjalla við þig,
amma mín. Þá sá ég að það var af-
þér dregið en ekki grunaði mig að
þú myndir svo skilja við tveimur
dögum seinna.
Kvöldið áður en þú skildir við þá
sat ég hjá þér í smá tíma. Þú hafðir
ekki vaknað neitt yfir daginn en
opnaðir augun og varst með smá
meðvitund akkúrat þegar ég sat
hjá þér. Þú gast hvíslað já og nei til
mín. Sá klukkutími er eitthvað
sem ég mun aldrei gleyma.
Ég sagði þér að ég væri að fara
til London, að ég ætlaði að halda
áfram að læra að spila á gítarinn
hjá Balla, að ég hlakkaði til að
segja börnunum mínum frá ömmu
Rósu og að við myndum passa upp
á Óla þinn en síðast en ekki síst
náði ég að segja við þig að ég elsk-
aði þig. Ég sá í fallegu augunum
þínum að þú skildir mig og heyrðir
í mér. Seinna um nóttina kvaddir
þú.
Afa hríðversnaði eftir að þú
kvaddir. Fjórum dögum seinna
kvaddi hann líka. Ég var hjá hon-
um þegar hann skildi við og sá um
leið að hann var kominn til Rósu
sinnar því friður færðist yfir hann.
Þegar kom að því að kveðja
þennan heim og afi sá í hvað
✝ Rósa FjólaGuðjónsdóttir
fæddist 23. maí
1927. Hún andaðist
19. júní 2016.
Ólafur Karlsson
fæddist 28. maí
1927. Hann and-
aðist 23. júní 2016.
Útför þeirra
hjóna fór fram 30.
júní 2016.
stefndi hjá Rósu sinni þá settist
hann hjá henni við rúmið kvöldinu
áður en hún dó og hélt í höndina á
henni og sagði: „Hæ Rósa, þetta er
Óli þinn, við verðum alltaf saman,
elsku Rósa mín.“
Ég mun segja mínum afkom-
endum frá fallegu sögunni af
ömmu minni og afa sem fóru yfir
móðuna miklu saman eftir 70 ára
samveru og sem núna vaka yfir
okkur hinum.
Vona að þið séuð að taka dans-
spor þarna uppi við eitt af ykkar
uppáhaldslögum, Dagný.
Elska ykkur, takk fyrir allt og
ég mun aldrei gleyma ykkur.
Ykkar barnabarn,
Sonja Maggý.
„Ég er miklu betri,“ sagði
amma við mig fyrir þremur vikum.
Þessi setning lýsir henni mikið.
Hún var orðin fársjúk. Amma
Rósa var engu lík, spilaði á gítar,
söng og samdi. Féll aldrei verk úr
hendi, var af þeirri kynslóð.
Amma var fagurkeri, alltaf
fyrsta flokks. Hvikaði aldrei eða
kvartaði. En hafði sínar skoðanir.
Það var alltaf mjög spennandi að
heimsækja ömmu og afa í Laug-
arnesið þegar ég var barn. Amma
lumaði alltaf á einhverju góðgæti
og oft fékk maður litla kók í flösku.
Hún var saumakona af bestu gerð.
Amma saumaði brúnan frakka á
mig þegar ég var lítill og öll fimm
börnin mín klæddust þessum
frakka þegar þau voru lítil.
Amma Rósa kvaddi sunnudag-
inn 19. júní og Óli afi skildi við fjór-
um dögum síðar. Þau voru 89 ára,
fæddust með fimm daga millibili
árið 1927. Það var erfiðara að
kynnast afa. Hann var alvörugef-
inn en góður maður. Afi var af-
burða bridsspilari og mikill veiði-
maður. Hann kenndi mér
vínarkerfið svokallaða og ég spil-
aði aðeins í menntaskóla.
Ég fékk að fara með nokkrum
sinnum í laxveiði á yngri árum. Við
ræddum stundum pólitík á seinni
árum og fótbolta. Við vorum oft
sammála. Aðdáun hans á Halldóri
Laxness fór síðan ekki fram hjá
neinum.
Minningarnar eru margar og
þær lifa með og í okkur. Ég á
margar sterkar minningar sem ég
mun geyma og deila. Þau ferðuð-
ust mikið og bjuggu sér einstak-
lega falleg heimili. Þá var prent-
smiðjan sem þau ráku á
Seltjarnarnesi í mörg ár líkari
skurðstofu, þökk sé snyrti-
mennsku þeirra.
Þið voruð alltaf svo góð við
börnin mín í gegnum tíðina.
Yngstu drengirnir mínir nutu svo
sannarlega góðs af því á síðustu
árunum. Þeir komust alltaf í eitt-
hvað gott hjá ykkur. Elsku amma
og afi, hvílið í friði. Þið voruð
ógleymanleg.
Hörður Magnússon.
Rósa Fjóla Guð-
jónsdóttir og
Ólafur Karlsson
Davíð
útfararstjóri
551 3485 - www.udo.is
Óli Pétur
útfararstjóri