Morgunblaðið - 09.07.2016, Síða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. JÚLÍ 2016
sem ég heyrði þau taka lagið sam-
an.
Hildur Einarsdóttir, Hidda
frænka, hefur nú kvatt okkur og
Víkina sína kæru. Hidda var
fjórða í röðinni af átta börnum El-
ísabetar ömmu og Einars afa sem
komust til fullorðinsára. Annríki á
gestkvæmu og fjölmenni heimili
og í atvinnurekstri afa hafði mót-
andi áhrif á þau systkinin. Þau
voru snemma gerð ábyrg og þeim
var innrætt vinnusemi, dugnaður
og virðing fyrir samfélaginu sem
þau tilheyrðu. En þau voru líka
glaðvær, vinamörg, barngóð og
sérlega umtalsgóð.
Sem ung kona hélt Hidda utan
til Danmerkur í skóla og lærði síð-
ar vefnað í húsmæðraskólunum á
Blönduósi og á Ísafirði. En Bol-
ungarvík var þorpið og síðar bær-
inn hennar Hiddu. Þar setti hún
sannarlega svip á mannlífið.
Hidda hlaut fjölbreytta hæfi-
leika í vöggugjöf. Hún hafði fal-
lega söngrödd, góða leiklistar-
hæfileika, var áræðin, félagslynd
og opin. Ótal myndir sækja á hug-
ann. Hidda að flytja morgunorðin
í útvarpinu, vinna leiksigra í fé-
lagsheimilinu, syngjandi einsöng
eða í kór, taka sæti um stund á Al-
þingi. Félagsmál voru henni afar
hugleikin og hún var öflugur liðs-
maður í mörgum félögum og for-
maður í nokkrum þeirra. Hún átti
gott með að taka til máls og stýrði
af fagmennsku og metnaði. Hún
naut þess að lesa og kunni mikið af
ljóðum.
Hús okkar og þeira Hildar og
Benedikts stóðu hlið við hlið og
samgangur var mikill. Við Dóra
vorum afar góðar vinkonur og
leikfélagar og bræður okkar einn-
ig. Oft lékum við okkur saman í
margar klukkustundir á dag og
gengum inn og út af báðum heim-
ilunum. Eftir standa hugljúfar og
dýrmætar minningar, trygg og
sönn vinátta.
Hidda var gæfumanneskja í
einkalífi og börnin þeirra Bene-
dikts hafa fært henni marga af-
komendur og fjölmennar og
mannvænlegar fjölskyldur. Hild-
ur frænka mín var einstaklega
lífsglöð og gefandi og naut þess að
syngja og gleðjast í góðum hópi.
Þau Benedikt ferðuðust víða, náðu
að heimsækja flestar álfur heims
og áttu þess kost að sjá sýningar í
helstu óperuhúsum veraldar.
Að leiðarlokum færi ég einlæg-
ar þakkir fyrir einstaka velvild og
tryggð, ræktarsemi við okkur
Guðmund og dætur okkar og ótal
gefandi gleðistundir. Frænd-
systkinum mínum og fjölskyldum
þeirra færum við systkinin öll,
makar okkar og Sigrún einlægar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning kærrar
frænku.
Ester Jónatansdóttir.
Hidda var frænkan mín. Í þess-
um stóra hópi sem Einarsættin er,
voru ekki margar frænkur til að
byrja með. Í átta systkina hópi
voru þær tvær systurnar, Dódó
frænka sem bjó í Reykjavík og
Hidda frænka sem bjó í næstu
götu. Í næsta ættlegg var líka ver-
ið að spara kvenfólk og kynjahlut-
fallið mjög skakkt. En það kom
ekki að sök því hún Hidda frænka
stóð sko sína plikt í frænkuhlut-
verkinu.
En Hidda frænka var ekki bara
föðursystir mín heldur bárum við
sama nafn og þótti okkur báðum
einlæglega vænt um þá tengingu.
Eflaust hef ég líka fengið að njóta
þess að ekkert af hennar barna-
börnum ólst upp hér fyrir vestan.
Í gegnum tíðina hafa því margir
haldið að hún væri amma mín,
heppin ég.
Í barnæskunni man ég ekki til
þess að hafa farið út úr Bjarnabúð
án þess að hafa eitthvert smá-
nammi í kramarhúsi búið til úr
pappír sem Hidda frænka laumaði
að mér yfir búðarborðið. Langt
fram á þrítugsaldur sendi hún
mér afmælisgjafir og aldrei mun
ég gleyma jólaskrautinu sem hún
sendi mér til Frakklands jólin
1991 þar sem við Svavar vorum í
námi. Jólasveinaparið sem mér
þykir svo vænt um hefur setið
saman hjá mér öll jól síðan og mun
gera áfram.
Húsið hennar Hiddu frænku er
stórt og fallegt en uppáhaldsstað-
urinn minn var baðstofan hennar
uppi. Þar hafði hún safnað saman
ótal munum frá forfeðrum sínum
og Benedikts og gátum við gleymt
okkur þar í heimi sagna um gamla
tíma og fólk sem henni hafði verið
kært. Hún mundi sögu hvers ein-
asta hlutar, hvaðan hann kom og
hver hafði átt hann. Hún skynjaði
vel hversu mikilvægt það er að
halda í söguna og fræða okkur
yngra fólkið.
Eins og allir sem þekktu Hiddu
frænku vita, var hún mikil fé-
lagsvera, elskaði að vera innan um
fólk og mátti helst ekki missa af
neinu. Strax á unglingsárum mín-
um fór að bera á þessum einkenn-
um hjá mér og heyrðist þá iðulega,
með stríðnistón, frá bræðrum
mínum og frændum „þú ert að
verða alveg eins og Hidda
frænka“. Ég man að fyrst í stað
fannst mér erfitt þegar mér var
líkt við miðaldra konu en lærði
fljótt að svara „það er þá ekki leið-
um að líkjast“ og hef svo sannar-
lega haft þá skoðun síðan. Það er
mikill heiður að vera líkt við hana
Hiddu frænku.
Þrátt fyrir að síðustu ár hafði
Hidda frænka horfið æ lengra inn
í heim heilabilunar var söngurinn
hennar leið til tjáningar, hún hafði
yndi af söngnum og glampinn í
augunum sagði allt sem segja
þurfti. Hidda var síðust Einars-
systkinanna að kveðja og þegar ég
loka augunum get ég séð Hiddu
frænku með gleðiblik í augum
syngja með sinni fallegu sópran-
rödd „Hvað er svo glatt sem góðra
vina fundur‘‘ og allir sem farnir
eru á undan taka undir, nema
pabbi, hann flautar.
Elsku Hidda frænka, lífið verð-
ur svo sannarlega litlausara án
þín. Ef ég verð eins brosmild og
lífsglöð og þú í gegnum lífið þá er
tilganginum náð. Takk fyrir allt.
Þín nafna,
Hildur Elísabet Pétursdóttir.
Hildur Einarsdóttir, föðursyst-
ir mín, er látin. Hún Hidda frænka
var félagslynd, kát, skemmtileg og
söngelsk kona. Þegar ég var 9 ára
var móðir mín, Ásgerður Hauks-
dóttir, lögð inn á spítala í Kaup-
mannahöfn. Hidda frænka bauð
mér að vera hjá þeim á meðan en
veikindi mömmu drógust á lang-
inn og var ég þess vegna næstum
ár í fóstri hjá frænku minni og svo
aftur einn vetur seinna. Þá var
gott að eiga samhenta og góða
fjölskyldu að. Ég gleymi aldrei
Hiddu þegar hún var að æfa hlut-
verk í leikriti sem átti að setja upp
í Félagsheimilinu. Hidda fór í kjól-
föt, setti upp pípuhatt og söng
gamanvísur fyrir okkur krakkana.
Á þessum tíma var ekkert sjón-
varp en við krakkarnir fundum
okkur alltaf eitthvað að gera. Oft
var spilaður rakki, eða farið í
matador. Ómar vann oftast.
Stundum lékum við okkur með
tindáta á ganginum, eða við Dóra
hekluðum eða prjónuðum á meðan
við hlustuðum á útvarpsleikritið.
Bjarni átti kanínur á þessum tíma,
og var mikið fjör þegar hann
missti kanínuunga inn í húsið og
við leituðum lengi að honum,
Hiddu til lítillar gleði, þó að hún
hafi nú brosað út í annað. Einar
elsti sonurinn var á leið til Reykja-
víkur í Verslunarskólann, vatns-
greiddur rokkari sem kenndi mér
að hlusta á Bítlana og Hey Jude
þegar hann kom vestur í jólafrí
með nýja Bítlaplötu. Já, ég á
margar góðar minningar frá þess-
um tíma sem ég er mjög þakklát
fyrir.
Hidda og Benedikt voru ein-
staklega samstiga hjón, þau ferð-
uðust mikið og fóru jafnvel til fjar-
lægra landa eins og Ástralíu,
Brasilíu o.fl. Við höfðum gaman af
að ræða þetta sameiginlega
áhugamál okkar og þau sögðu mér
margar skemmtilegar sögur af
sínum ferðum. Þau reyndust mér
alltaf vel og mikil hlýja og kær-
leikur okkar á milli. Ég gleymi
ekki hvað þau voru trygg, þau
komu suður og glöddust með mér,
t.d. þegar ég gifti mig og þá söng
Hidda gamanvísur og eins þegar
synir mínir Sigurður Magnús og
Jón Friðgeir voru fermdir. Alltaf
sungu þau með okkur frændfólk-
inu, þeim fylgdi gleði og styrkur.
Þegar ég heimsótti Hiddu
frænku síðustu árin var hún glöð
og við áttum góðar stundir við
söng, lestur og að skoða myndir af
fjölskyldunni hennar sem hún var
svo stolt af.
Elsku Einar, Dóra, Bjarni, Óm-
ar og fjölskyldur. Um leið og ég
kveð elskulega frænku mína,
sendi ég innilegar samúðarkveðj-
ur, með þakklæti fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning Hiddu
frænku.
Margrét Jónsdóttir.
Á heimili þeirra Hildar Einars-
dóttur og Benedikts Bjarnasonar,
Völusteinsstræti, Bolungarvík var
oft glatt á hjalla og mikið sungið
við ólíklegustu tækifæri. Ljóð
Jóns frá Ljárskógum við lag
Stephens C. Foster, Húmar að
kveldi, var m.a. í miklu uppáhaldi
hjá fjölskyldunni og stórum vina-
hóp þeirra hjóna. Nú hefur hljóðn-
að dagsins ys og ljúfur blær og
Draumgyðjan sungið Hildi inn í
svefninn langa. Eflaust hefur
Hidda verið orðin þreytt og farin
að þrá svefninn og njóta friðar
með fangið fullt af friði og ró, eins
og svo fallega er komist að orði hjá
ljóðskáldinu góða frá Ljárskóg-
um. Við Lillý nutum þeirrar gæfu
að hafa átt þau hjónin að vinum og
þökkum fyrir þá vináttu. Við
þessu fátæklegu kveðjuorð vakna
ótal margar minningar frá sam-
verustundum okkar. Hidda var
einstaklega félagslynd, skemmti-
leg og ljúf í framkomu, hafði gam-
an af því að koma fram og
skemmta fólki bæði heima og utan
byggðar. Margoft lék undirritað-
ur undir hjá henni þegar hún söng
og flutti gamanvísur um dægur-
mál og atburði líðandi stundar þar
sem puntað var þá á jafnt háa sem
lága við góðar undirtektir áheyr-
enda. Aðkoma hennar að félags-
og menningarmálum var mikil og
henni er hér með þakkað fyrir
mikið framlag sem auðgaði mann-
lífið í Bolungarvík. Með Hildi er
fallin frá mæt, ljúf og elskuleg
kona, góður samborgari, sem
ávallt hafði að leiðarljósi hags-
muni byggðarlagsins og samborg-
ara sinna. Um leið og við þökkum
Hildi samfylgdina og biðjum
henni blessunar á ókomnum slóð-
um sendum við ástvinum hennar
innilegar samúðar kveðjur.
Herdís (Lillý) og
Ólafur Kristjánsson.
Ekkert er jafn afstætt og tím-
inn. Hann berst innan úr framtíð-
inni, líður ótrauður hjá og verður
að missárum og misljúfum minn-
ingum. Eftir því sem á ævina líður
flýgur hann æ hraðar líkt og
hringekja, sem tilgangslaust snýst
um sjálfa sig.
Þessi orðræða kemur í huga
minn, þegar ég minnist látinnar
kærrar vinkonu okkar Katrínar,
Hildar Einarsdóttur, sem nú er
látin í hárri elli.
Hildur var eiginkona Benedikts
Bjarnasonar, míns besta vinar, og
áttu þau Hildur heima alla tíð í
Bolungarvík. Hildur var einstök
sómakona. Hún var glaðsinna og
bjó yfir hógværð og sérstökum
persónuleika og ótaldar eru þær
gleði- og ánægjustundir, sem við
Katrín áttum með þeim hjónum.
Enda þótt vík væri milli vina
eftir að samskiptum okkar Bene-
dikts lauk í skóla átti hann og þau
hjónin bæði tíðar ferðir til Reykja-
víkur og þannig efldist vinskapur
okkar og samskipti, sem aldrei
bar skugga á.
Fyrir nokkrum árum áttum við
Katrín ásamt vinum okkar leið til
Bolungarvíkur. Þá höfðu þau
hjónin bæði sest að á hjúkrunar-
heimilinu í Bolungarvík vegna
sjúkleika. Engu að síður var það
mikil gleðistund að hitta þau og
rifja upp liðna tíð. Íbúðarhús
þeirra var skammt undan og
þangað var okkur boðið í kaffi og
veitingar og þar áttum við indæla
og ógleymanlega samverustund.
Mikil mannkostakona er geng-
in. Ég og synir mínir biðjum henni
blessunar um leið og við sendum
fjórum börnum þeirra hjóna
ásamt öðrum ástvinum innilegar
samúðarkveðjur.
Þórhallur Arason.
Hildur Einarsdóttir, föðursyst-
ir mín, bjó alla sína ævidaga í Bol-
ungarvík og setti mikinn svip á
Víkina. Þegar hún nú kveður, síð-
ust úr hópi átta systkina sem kom-
ust til fullorðinsára, verða óneit-
anlega tímamót. Ekki bara í
hennar stóru og góðu fjölskyldu,
heldur í byggðarlaginu sem fóstr-
aði hana og mótaði; rétt eins og
hún mótaði samfélagið með fjöl-
þættum hætti.
Stundum hefur mér fundist að
Hildur hafi í raun verið kvenrétt-
indakona í nútímamerkingu þess
hugtaks, án þess að hafa endilega
alltaf gert sér grein fyrir því.
Þessari kraftmiklu konu var það
eiginlegt að láta drauma sína ræt-
ast, taka þátt í samfélaginu með
fjölþættum hætti án þess endilega
að hyggja alltaf að þeim viðteknu
hefðum sem ríktu fram eftir allri
ævi hennar, hvað varðaði hlut-
verkaskipan kynjanna. Þess
vegna var hún sjálfstæð í andan-
um og tókst óhikað á við það sem
hugur hennar stóð til, vopnuð kyn-
fylgjunni sem hún hlaut í móður-
og föðurarf; dugnaði, glaðværð og
ótakmarkaðri umhyggju fyrir
samfélaginu sínu.
Þetta kom fram í fjölþættum fé-
lagsstörfum hennar, þar sem hún
kom mjög og víða við sögu. Í póli-
tíkinni var hún virk. Einlæg sjálf-
stæðiskona sem trúði á mátt ein-
staklingsins, sat á framboðslistum
til alþingiskosninga og tók sæti á
Alþingi sem varamaður. Ég naut
þessa einnig í mínu pólitíska
vafstri, þar sem hún studdi mig og
hvatti með ráðum og dáð.
En í Bolungarvík birtist hún
sennilega flestum sem áhugasöm
og dugmikil félagsmálamann-
eskja, sem beitti sér á fjölmörgum
sviðum. Hún var lengi í forystu
kvenfélagsins. En á félagsmála-
sviðinu er hún þó ekki síst minn-
isstæðust okkur flestum vegna
þátttöku sinnar í leiklistarstarfi,
sem lengi stóð með miklum blóma
í Bolungarvík og leikrit sett upp
árlega. Heita má að áratugum
saman hafi varla verið leikið það
leikrit í Bolungarvík að hún
frænka mín hafi ekki farið þar
með stóra rullu.
Í fjölskyldu minni hefur
löngum ríkt sá góði siður að við
tökum lagið þegar við komum
saman. Ég minnist Hiddu frænku
minnar í þeim hópi. Sönggleðin
leyndi sér ekki og textana hafði
hún alla á reiðum höndum og
kenndi okkur hinum yngri.
Við hlið Hiddu frænku í lífinu
stóð hennar góði eiginmaður,
Benedikt Bjarnason. Það var
gaman og þroskandi að fylgjast
með hinu elskuríka sambandi
þeirra þar sem bæði gættu þess að
skapa hvoru öðru svigrúm í leik og
starfi. Í rauninni voru þau þó
býsna ólík á margan hátt. Hann
lét jafnan ekki mikið fyrir sér fara
á mannamótum. Þar átti hún
frænka mín hins vegar létt með að
fara á kostum; og með himin-
skautum þegar henni bauð svo við
að horfa.
Álengdar fylgdist Benedikt
með, fullur aðdáunar á sinni hæfi-
leikaríku og glaðsinna eiginkonu.
Þau voru samferða í ýmsu fé-
lagsstarfi, ekki síst í kirkjukórn-
um, þar sem þau sungu í marga
áratugi.
Hildur frænka mín markaði
sannarlega spor á sinni tíð í Bol-
ungarvík. Nú þegar hún kveður
verða því umskipti. Frændsystk-
inum mínum, mökum þeirra og af-
komendum, sendum við Sigrún og
fjölskyldur okkar innilegar sam-
úðarkveðjur. Guð blessi minningu
minnar kæru frænku.
Einar Kristinn Guðfinnsson.
Kær bróðir okkar,
ÞORGEIR MIKAEL SVEINSSON,
(Doddi),
frá Tjörn á Skaga,
sem andaðist á Hrafnistu í Reykjavík 29.
júní, verður jarðsunginn frá Áskirkju
þriðjudaginn 12. júlí kl. 13.
.
Sigurlaug Sveinsdóttir,
Steinn M. Sveinsson, Sveinn Sveinsson.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ERLA KRISTÓLÍNA SIGURÐARDÓTTIR,
Kirkjuvegi 5, Ólafsfirði,
verður jarðsungin frá Ólafsfjarðarkirkju
miðvikudaginn 13. júlí klukkan 14. Blóm og
kransar afþökkuð. Þeim sem vilja minnast hennar er bent á að
láta Ólafsfjarðarkirkju njóta þess.
.
Aðalbjörg Þórey Ólafsdóttir, Gísli Þórður Elíasson,
Ragnar Sigurður Ólafsson, Svandís Júlíusdóttir,
Guðmundur Ólafsson, Hafdís Elísabet Jónsdóttir,
Margrét Sigrún Ólafsdóttir, Sigurður Pétur Ingólfsson,
Gunnlaug Jóna Ólafsdóttir,
Sigfús Ólafsson,
barnabörn og langömmubörn.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
BRAGI ÞORSTEINSSON
verkfræðingur,
lést laugardaginn 25. júní. Útför hans fer
fram frá Neskirkju þriðjudaginn 12. júlí
klukkan 15.
.
Helga Bragadóttir, Jóhann Sigurjónsson,
Halldóra Bragadóttir, Árni B. Björnsson,
Sveinn Bragason, Unnur Styrkársdóttir,
barnabörn og langafadrengur.
Sonur okkar, faðir, bróðir og afi,
ÓMAR ÖRN GRÍMSSON,
Kjarrmóum 19, Garðabæ,
lést á heimili sínu 4. júlí.
.
Svava Axelsdóttir, Grímur Haraldsson,
Guðrún Rakel, Sylvía Rún,
Aníta Rún, Svava Líf, Helga Margrét,
Helga Grímsdóttir,
Harpa Grímsdóttir
og barnabörn.
Yndisleg móðir mín, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÚN LAXDAL
málvísindamaður,
lést á dvalarheimilinu Grund mánudaginn
5. júlí. Útförin verður auglýst síðar.
.
Sigrún Ása Sturludóttir Þór Gunnarsson
Embla Þórsdóttir Klaus Andreasson
Sturla Þórsson
Guðlaug Ýr Þórsdóttir
Askur, Ísabella Ýr og Baldur Klausbörn
Bróðir okkar,
GUÐMUNDUR BJARNASON
bóndi, Brennistöðum,
andaðist miðvikudaginn 6. júlí á
Sjúkrahúsinu á Akranesi.
.
Sveinn Bjarnason,
Helga Sólveig Bjarnadóttir,
Eysteinn Bjarnason.