Morgunblaðið - 27.08.2016, Blaðsíða 62

62 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. ÁGÚST 2016
✝ Hrefna Finn-bogadóttir
fæddist 22. apríl
1932. Hún lést á
heimili sínu aðfara-
nótt 11. ágúst 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Finnbogi
Einarsson, f. 28.12.
1889, d. 17.2. 1985,
og Kristín Einars-
dóttir, f. 20.4. 1888,
d. 7.3. 1986. Systk-
ini Hrefnu: Sigríður, Guðrún,
Matthildur, Vilborg, Magnús,
Þóranna, Þorgerður og Einar
Reynir.
Þann 19. desember 1953 gift-
ist Hrefna, Einari Kr. Klem-
enzsyni, f. 4.11. 1930, d. 12.1.
2013. Börn Hrefnu og Einars
eru: 1) Kristín, f. 22.6. 1953, gift
Sigurjóni Rútssyni. Börn þeirra
eru: a) Einar Kr., unnusta
Ragnh. Jónsd, dóttir þeirra er
Matthildur. b) Hrefna, gift Þor-
geiri Ragnarss., börn: Áslaug
Lilja og Sigurjón Kári, c) Rútur
Skæringur, d) Viktor Smári, e)
Ríkharður. 2) Viggó Rúnar, f.
22.9. 1955, d. 19.8. 2004, eftirlif-
andi eiginkona hans er Elísa B.
Adolfsd. Börn: a) Jón Ingi, börn
3.4. 1965, giftur Sóleyju R. Ís-
leifsd. Börn: a) Ársæll, samb.k.
Þorgerður Guðmundsd., börn:
Saga, Bjarni og Guðmundur, b)
Erpur Snær, samb.k. Þórey Þor-
kelsd., börn: Jón Haukur, Guð-
rún Sif og Sóley Magnea, c)
Elma Reyr, d) Irpa Þöll.
Hrefna var næstyngst systk-
ina sinna, hún fæddist og ólst
upp í Neðri-Presthúsum. Hún
lauk hefðbundnu námi þess
tíma. Árið 1953 tóku þau Einar
við búi foreldra Hrefnu og
keyptu jörðina Reynisdal.
Hrefna helgaði sig búskap alla
sína ævi og hennar uppáhalds-
staður var Mýrdalurinn. Á
haustin samhliða bústörfum
vann hún í sláturhúsinu og eftir
að um hægðist starfaði hún
einnig í nokkur ár, eða þar til
hún hætti sökum aldurs, á dval-
ar- og hjúkrunarheimilinu Hjal-
latúni. Hún hafði einlægan
áhuga á öllu sem viðkom hrossa-
rækt og átti og ræktaði góð
hross. Einnig var hún virkur fé-
lagsmaður í hestamannafélag-
inu Sindra og gegndi þar ýms-
um trúnaðarstörfum. Hún var
alla tíð áhugasöm og virk í sínu
litla samfélagi, söng í kirkjukór
Reyniskirkju í áraraðir, var
stofnfélagi kvenfélagsins Ljós-
brár og ötull félagsmaður einn-
ig í Félagi eldri borgara.
Útför Hrefnu fer fram frá
Reyniskirkju í dag, 27. ágúst
2016, klukkan 14.
hans eru: Daníel
Ingi og Ingibjörg
Karitas, b) Róbert
Birkir (d. 2003), c)
Lovísa Dögg,
samb.m. Guðmund-
ur Magnúss., börn:
Viggó Rúnar, Elísa
Sigurrós og Sandra
Kristín, d) Hlynur
Freyr, samb.k.
Silvía S. Snæ-
björnsdóttir 3)
Klemens Árni, f. 25.1. 1958.
Börn hans eru: a) Jón Þór, giftur
Söru Pálsd., börn: Breki Páll og
Stefanía, b) Sunna Dís, samb.m.
Gunnlaugur U. Höskuldss., c)
Birta Mjöll, samb.m. Árni Fr.
Ársælss., barn: Logi Þór. 4)
Finnbogi, f. 8.5. 1960, d. 7.9.
2013. 5) Heiða Dís, f. 21.9. 1963,
gift Snorra Snorras. Börn: a)
Elvar, samb.k. Kathryn Lynn, b)
Sævar, samb.k. Þórdís Ívarsd.,
c) Hafþór. 6) Signý, f. 3.4. 1965,
samb.m. Flosi Arnórss. Börn: a)
Guðrún Hildur, gift Jóni S.
Níelss., börn: Samúel Einar og
Ágúst Pálmi, b) Freyja Huld,
samb.m. Einar Þ. Hreinss., börn:
Hrólfur Vilhelm og Guðjón Ósk-
ar, c) Guðjón Alex. 7) Haukur, f.
Að skrifa um þig gæti ég gert
endalaust en í þessum minning-
argreinum eru manni takmörk
sett hversu mörg orð eru notuð
og mun ég reyna að tileinka mér
einn af þínum höfuðkostum að
segja mikið í fáum orðum en
orðsnilli þína og fallegt tungu-
tak verður erfitt að leika eftir.
Þú ert einhver sú magnaðasta
manneskja sem ég hef kynnst
og minningarnar skemmtilegar
og litskrúðugar. Sem barn man
ég þig sem sívinnandi hér og
þar; inni í dalnum í fjárhúsun-
um, úti í fjósi, girðandi, mokandi
skít drullug upp fyrir haus, svo
þurftir þú af bæ ýmissa erinda
og þá gerðust töfrar: Þú þvegin
og strokin, ljósa fallega síða
hárið tekið upp með spennu og
þú breyttist í skvísu og það ekki
lítið flotta eða þegar þið pabbi
fóruð á ball, þú í heimasaum-
uðum kjól sem þú barst eins og
fegurðardís sem þú og varst.
Þú varst ávallt fljót að öllu
sem þú gerðir og gast búið til
mikið úr nánast engu, t.a.m.
þegar gestir komu óvænt og þú
töfraðir fram nýja rétti úr því
sem til var hverju sinni og allt
smakkaðist þetta vel en þú varst
ekki bara góður bóndi heldur
frábær gestgjafi og ekki síst
hversu skemmtileg þú varst og
hafðir gaman af að hlusta á
aðra. Þú áttir auðvelt með að
setja þig í spor annarra, áttir
vini á öllum aldri af öllum gerð-
um, þú varst ung í anda alveg til
loka og áhugasöm um allt sem
lífsandann dró. Þú varst nátt-
úrubarn með fallega vitund um
umhverfi þitt. Þú veittir mér
alltaf innblástur óafvitandi í frá-
sögnum þínum af því sem þú
varðst vör við í þínu nærum-
hverfi og lést mann íhuga af
hverju maður ferðast óravegu
eftir þessu og hinu þegar slíkar
gersemar eru fyrir utan dyrnar
hjá manni. Að hlusta á náttúr-
una, heyra muninn á hljóðum
hennar eftir árstíðum, hlusta
þegar allt er í hámarki og í lág-
marki, þú varst jógi fremur en
ég.
Nýleg minning, þú á góðri
stundu, lífsglöð yfir áttrætt, há-
syngjandi, skellihlæjandi með
hóp af ekki síst ungu fólki í
kringum þig, dansandi á þorra-
blóti og koma alsæl heim kallar
fram gleðibros og aðdáun. Þú
tókst veikindum þínum af mikilli
reisn, tókst þínar ákvarðanir og
gerðir það besta úr því sem
dagsformið bauð hverju sinni.
Þar speglaðist áfram seigla þín
og kjarkur. Þú þakkaðir fyrir
vorið að geta farið í fjárhúsin og
þegar enginn sá stalst þú til að
hjálpa við burð og marka lömb
og varðst sposk á svip þegar þú
varst ávítt fyrir athæfið. Sum-
arið fallega sem þú naust þótt
mikið veik værir orðin nýttir þú
til að gróðursetja og hlúa að fal-
legu blómunum þínum sem
skörtuðu sínu fegursta líkt og í
þakklætisskyni fyrir ást þína og
umhyggju síðustu dagana áður
en þú kvaddir svo fallega í her-
berginu austur í þar sem þú
fæddist en það var þín ósk sem
við erum öll svo þakklát fyrir að
hafa getað uppfyllt. Þessi grein
hefur mörg þú-orð en það verð-
ur líka bara ein þú og þú varst
stór lítil og nett kona sem hefur
gert mig meiri. Ég vildi að ég
væri eins og þú.
Ástarþakkir fyrir allt.
Þín
Signý.
Í dag verður tengdamóðir
mín, Hrefna, lögð til hinstu
hvílu. Með nokkrum fátækleg-
um orðum langar mig að minn-
ast hennar. Hrefna var lítil, nett
og falleg kona en samt svo stór
og sterk. Það var fyrir rúmum
32 árum sem ég kom inn í þessa
fjölskyldu, þá nýorðin 18 ára, ég
er afskaplega þakklát fyrir
þennan tíma. Við Haukur bjugg-
um í Vík fyrstu búskaparár okk-
ar og vorum við þá tíðir gestir í
Presthúsum. Drengirnir okkar
nutu þeirra forréttinda að hafa
ömmu og afa innan seilingar og
mynduðust þar órjúfanleg
tengsl. Hrefna elskaði börnin
sín og fjölskyldur þeirra skil-
yrðislaust, hún var umvefjandi
og hlý en jafnframt ákveðin og
hreinskiptin og sagði sínar
skoðanir umbúðalaust. Hrefna
átti marga vini, bæði stóra og
smáa, og fólk laðaðist að henni,
húmorinn hennar var skemmti-
legur og gestrisni hennar ein-
stök. Hrefna greindist með
krabbamein síðasta haust og fór
í geisla- og lyfjameðferð í fram-
haldinu. Hún dvaldi hjá okkur
Hauki þann tíma og það var
okkur mikils virði að geta verið
henni innan handar og átt dýr-
mætar stundir með henni þó að
tilefnið væri ekki gott. Ferðirn-
ar austur í Presthús urðu þétt-
ari eftir áramót og áttum við
ljúfar stundir í sveitinni. Hrefna
var með einstaklega græna fing-
ur og allt óx og dafnaði sem hún
snerti, garðurinn hennar og
gróðurhús báru þess glöggt
vitni. Í sumar var hann fallegur
sem aldrei fyrr. Hrefna átti þá
ósk að fá að vera heima fram á
síðasta dag og var sú ósk upp-
fyllt og Hrefna andaðist, umvaf-
in ástvinum sínum, í sama her-
bergi og hún fæddist í, 11. ágúst
2016.
Ef sérð þú gamla konu, þá minnstu
móður þinnar,
sem mildast átti hjartað og þyngstu
störfin vann
og fórnaði þér kröftum og fegurð
æsku sinnar
og fræddi þig um lífið og gerði úr þér
mann.
Þú veizt, að gömul kona var ung og
fögur forðum,
og fátækasta ekkjan gaf drottni
sínum mest.
Ó, sýndu henni vinsemd í verki og í
orðum.
Sú virðing sæmir henni og móður
þinni bezt.
Því aðeins færð þú heiðrað og metið
þína móður,
að minning hennar verði þér alltaf
hrein og skír,
og veki hjá þér löngun til að vera
öðrum góður
og vaxa inn í himin þar sem
kærleikurinn býr.
(Davíð Stefánsson)
Elsku Kristín, Klemens,
Heiða Dís, Signý, Haukur, Elísa
og fjölskyldur, megi guð gefa
ykkur styrk í sorginni.
Elsku Hrefna, hafðu þakkir
fyrir allt og allt Guð geymi þig.
Megi minningin um einstaka
konu lifa með okkur öllum um
ókomna tíð.
Þín tengdadóttir,
Sóley Rut.
Það var í febrúar árið 1985
sem ég fór fyrstu ferð mína í
Mýrdalinn. Þetta var síðasta
helgin í þorra og Heiða Dís bauð
mér á þorrablót á Eyrarlandi.
Þarna kynnti hún Hrefna mig
hressilega fyrir sveitungum sín-
um sem tengdaslápinn í Prest-
húsum, væri að norðan en ekki
mikill hestamaður. Já, Hrefna
var afar orðheppin, sagði
skemmtilega frá og orðaði hlut-
ina umbúðalaust. Vinátta okkar
og virðing jókst með hverri
heimsókn og ég fann fljótt að ég
var velkominn á heimili þeirra
Einars og Hrefnu.
Fyrstu árin bjuggum við
Heiða Dís í Reykjavík og marg-
ar ferðir voru farnar austur og
dvalið um lengri eða skemmri
tíma. Eftir að við fluttum á Höfn
voru Presthús undantekninga-
lítið viðkomustaður og dreng-
irnir okkar áttu þar vísan sama-
stað hjá ömmu sinni og afa. Þar
fengu þeir að taka þátt í hefð-
bundnum sveitastörfum ásamt
fýla- og silungsveiði. Rætt var
við þá eins og fullorðna menn þó
að þeir rétt næðu upp fyrir
borðbrúnina á eldhúsborðinu
þar sem þeir sátu á bekknum.
Allt byrjaði og endaði við eld-
húsborðið, þar voru heimsmálin
rædd, ákvarðanir teknar um
heimilishaldið, búskapinn og allt
það sem fór fram í Presthúsum.
Hrefna var glöggur bóndi og
þekkti sitt fé en hestarnir voru
uppáhald hennar. Í gegnum árin
ræktaði hún og átti góða hesta
og ófáar sögur sagði hún af
hestaferðum t.d. inn á heiðar.
Það voru bestu stundir hennar.
Öll folöld hennar í seinni tíð
fengu nöfn sem byrjuðu á v og
valdi hún nöfnin af kostgæfni
eftir að hafa skoðað fas og hegð-
un þeirra fyrstu dagana. Einar
vann jafnan líka utan heimilis og
færðust þá bústörfin meira yfir
á Hrefnu, sem þrátt fyrir stórt
heimili gaf sér tíma til að vera í
kvenfélaginu, kirkjukórnum og
hestamannafélaginu svo eitt-
hvað sé nefnt.
Eftir að börnin voru farin að
heiman og hestaferðum fækkaði
varð garðræktin áhugamál
hennar og fljótt varð lóðin við
húsið að glæsilegum garði. Þá
fyrst lauk uppbyggingunni í
Neðri-Presthúsum, en Einar og
Hrefna reistu allar þær bygg-
ingar sem nú standa að undan-
skildum elsta hluta íbúðarhúss-
ins. Ekki var Hrefna hrifin af
því að vera lengi að heiman að
ástæðulausu en nokkur góð
ferðalög fórum við þó í saman,
t.d. yfir Kjöl, norður í land, til
Hríseyjar, í Ásbyrgi og fleira.
Margar minningar koma upp í
hugann þegar þessar línur eru
settar á blað og ekki hægt að
gera þeim öllum skil en þær
munu ávallt rifjast upp þegar
ekið verður niður í Reynis-
hverfi, út á mýrar og fram í
fjöru.
Ég sá þegar sumarið kvaddi,
það sveipaði þokuhjúp
um háreista borg og hlíðar
og hvarf – út í hafsins djúp.
Ég innti þess árla morguns
hvort ei myndi von um frest;
ég mætti’ ekki missa blómin
sem mér væru’ í hjarta fest.
Þá andaði svalt frá sænum
– á svari varð enginn bið:
sú rót sem á reit þér í hjarta
ei raskast þótt skiljum við.
Svo hvelfdist hinn ljósi hjúpur
um hverfið mitt döggum vætt.
Ég fann að ég missti mikið
en meira’ er þó stöðugt grætt.
(Jakobína Johnson.)
Elsku Hrefna, þakka þér fyr-
ir samfylgdina.
Þinn tengdasonur
Snorri Snorrason.
Elsku amma, mér finnst svo
ótrúlegt að þú sért farin frá okk-
ur. Þú sem varst alltaf svo sterk
og kraftmikil kona, en sjúkdóm-
urinn náði yfirhöndinni að lok-
um. Ég upplifi mikinn tómleika
og tilhugsunin um að geta ekki
skroppið í Presthús að hitta
ykkur er ekki þægileg. Ég á svo
margar góðar minningar um þig
og afa frá þeim skiptum sem ég
dvaldi hjá ykkur í Presthúsum.
Það var alltaf gott að koma til
ykkar og í seinni tíð að spjalla í
eldhúsinu yfir kaffibolla. Þú
varst svo hrein og bein og eins
og þú sagðir sjálf: „Ef fólki líkar
ekki það sem ég segi getur það
bara farið, svona er ég bara.“
Þessi orð finnst mér lýsa þér að
stórum hluta þótt þau endur-
spegli ekki þann gífurlega kær-
leik sem þú hafðir fyrir fjöl-
skyldunni og vinum.
Börnunum mínum fannst svo
gaman að koma í sveitina og
hitta langömmu og Ronju sem
var eins og framlenging af þér
seinustu árin, svo nánar voru
þið. Enda talaði Elísa mín alltaf
um sveitina hjá langömmu og
Ronju. Mér þykir svo óendan-
lega vænt um þig, elsku amma
mín, og vil ég þakka þér fyrir
allt það sem þú hefur gefið mér
og mínum í gegnum árin, þín
verður sárt saknað en minning-
arnar um þig ylja í sorginni. Nú
eruð þið afi saman á ný eða svo
kýs ég að trúa og eins og ég
sagði við þig í seinasta skiptið
sem við hittumst: „Við sjáumst
aftur.“ Við sendum börnum,
tengdabörnum og öðrum afkom-
endum hennar samúðarkveðjur.
Þitt barnabarn,
Lovísa Dögg Viggósdóttir
og fjölskylda.
Stundum er erfitt að ímynda
sér veröldina án tiltekinna ein-
staklinga og amma tilheyrir
sannarlega þeim hópi. En tím-
inn flæðir áfram og ber með sér
sprekin. Allt er breytingum háð.
Eftir sitja minningarnar og þær
eru margar og góðar.
Amma mín og nafna var lítil
kona með stóran persónuleika.
Mikið safn vina á öllum aldri ber
því vitni en amma var ung í
anda. Presthús voru líflegur
staður þar sem margir komu í
kaffi og spjall og ýmis málefni
voru krufin við eldhúsborðið. Afi
ræddi um heima og geima með
blöndu af alvöru og glettni. Allt-
af stutt í brosið. Amma lét ekki
sitt eftir liggja og tjáði sig á
beinskeyttan hátt og skemmti-
legan þar sem hún stússaði í eld-
húsinu eða sat við gluggann með
Camel í annarri. Stundum greip
hún munnhörpuna og tók nokk-
ur hressandi lög eða söng og ef
við krakkarnir vorum óþekk lét
hún glamra í tönnunum. Dugði
það oftast til að beina kröftun-
um annað. Amma og afi voru
skemmtileg hjón. Að mörgu
leyti ólík en áttu vel saman. Á
milli þeirra var stöðugur ástar-
neisti.
Amma kunni að koma fyrir
sig orði og þegar hún hafði talað
voru ekki margir líklegir til and-
mæla. Með leiftrandi húmor
tæklaði hún aðstæður og hreyfði
við fólki. Einnig var hún mikill
viskubrunnur. Amma þekkti
hverja þúfu á okkar ástkæra
landi og var minnug á örnefni.
Hún ferðaðist víða á hestbaki,
naut þess að lesa og fræðast um
landið sitt og þótti vænt um það.
Hún var kunnáttusamur bóndi
og dýravinur, alfræðiorðabók
þegar kom að því að bera kennsl
á hestaliti og kindamörk. Hún
furðaði sig á hve það gat vafist
fyrir fólki hvað blaðstýft, sneitt,
tvístýft og hálftaf þýddi – eins
einfalt og það nú er.
Garðrækt var henni hugleikin
og fyllti hún húsið á ári hverju af
græðlingum sem blómstruðu
síðar í garðinum um sumarið. Í
gróðurhúsinu uxu dýrindis rósir
sem unun var á að líta og er enn
um sinn. Minnismerki um fal-
lega konu með stórbrotna sál
sem fölnar þó á endanum og fell-
ir blöðin líkt og hún gerði. Þá
bindum við vonir við afleggjar-
ana. Amma var með eindæmum
viljasterk og var það ekki síst sá
eiginleiki sem fleytti henni í
gegnum erfiðleika og tafði fyrir
grimmum sjúkdómi. Einnig
naut hún liðsinnis foreldra
minna og ber að þakka þeim.
Hún vildi njóta sumarsins í sinni
fallegu sveit og sjá blómin sín
opnast. Það tókst og fyrir það
erum við þakklát. Hún var það
líka.
Amma og afi eignuðust
marga afkomendur. Þrátt fyrir
fjöldann tókst þeim að eiga gott
samband við alla. Lífið fór ekki
alltaf ljúfum höndum um ömmu
og hún upplifði að sjá á eftir ást-
vinum, barnabarni, tveimur son-
um og eiginmanni. En amma var
nagli. Hún var ákveðin og föst
fyrir, bognaði en brotnaði ekki
og sýndi æðruleysi þegar á
þurfti að halda. Hún sinnti sín-
um störfum af dugnaði, naut
þess að hafa sig til og var virk í
félagsstarfi, s.s. hestamennsku,
kvenfélagsstörfum og kórsöng.
Amma snerti margar sálir um
ævina. Hún var ráðagóð og upp-
örvandi en ávallt hreinskilin.
Hún orðaði hlutina umbúða-
laust, svart og sykurlaust. Hún
var réttsýn, umhyggjusöm og
kærleiksrík og kvaddi alltaf vel
og vandlega því hún vissi að lífið
er fallvalt. Öll hennar faðmlög
og kossar ylja mér um aldur og
ævi. Ömmu verður lengi minnst
fyrir það líf sem hún kveikti í
kringum sig, jafnt gróður sem
góðar stundir. Hvíl í friði, elsku
amma mín, og vonandi samein-
ist þið afi í Sumarlandinu góða.
Gott er að minnsta kosti að trúa
því.
Hrefna Sigurjónsdóttir.
Hrefna
Finnbogadóttir
Elsku amma mín,
mikið er ég ánægð-
ur að þú hafir náð að
hitta nöfnu þína, Vé-
dísi Ólöfu. Ég vona
að hún fái öll þín
persónueinkenni. Hver mann-
eskja ætti að temja sér þraut-
seigju þína og lífsgleði. Ekki má
gleyma matnum þínum, sem er
bara svo miklu betri en hjá öðr-
um! Tengdapabbi sagði að bollur
Ólöf Geirsdóttir
✝ Ólöf fæddist 4.desember
1935. Hún lést 9.
júlí 2016.
Útför Ólafar fór
fram 16. júlí 2016.
í brúnni sósu a la
Lóló væru þær
bestu sem hann
hefði fengið og er
hann matargikkur.
Elsku amma mín,
ég veit að þú munt
lifa í börnum þínum,
barnabörnum og
barnabarnabörnum.
Ég veit að hvert
sem þú ert farin, þá
ef einhver þarfnast
hjálpar munt þú veita aðstoð skil-
yrðislaust. Því þannig ertu bara.
En amma, ég mun sakna þín
og stundanna með þér.
Hvíl í friði. Þinn sonarsonur,
Ingi Valur og fjölskylda.
Harpa Heimisdóttir
Útfararstjóri
Hrafnhildur Scheving
Útfararþjónusta
Kirkjulundur 19  210 Garðabær
sími 842 0204  www.harpautfor.is
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800