Morgunblaðið - 28.11.2016, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 28. NÓVEMBER 2016
og þeir leiði þig heim, inn í borg-
ina heilögu Jerúsalem. (…)
Já, þú hreifst sál mína frá
dauða, auga mitt frá gráti, fót
minn frá hrösun.
Ég geng frammi fyrir Drottni
á landi lifenda. (Sl. 116.8-9)
Kór englanna taki á móti þér,
og með Lasarusi sem fyrr var fá-
tækur,
gefi þér Guð hinn eilífa frið.
Kristján Valur Ingólfsson,
Skálholti.
Þegar drengskaparmaðurinn
og einn ástsælasti leikari okkar
Íslendingan, Gunnar Eyjólfsson,
er horfinn á braut er margs að
minnast af samskiptum við ein-
stakan mann. Ég var ungur að
árum starfandi innan JC-hreyf-
ingarinnar á Selfossi þegar ég
kynntist Gunnari fyrst, hann var
kominn til okkar til að fara yfir
taltæknina, framsögn og fram-
komu ræðumannsins í ræðustól
og ekki síst beitingu raddarinnar
svo áhrif ræðunnar næðu til
hjartans. Hann kunni þetta allt
úr leiklistinni og af leiksviðinu og
ræðan miðar að því sama, að
hrífa áheyrandann og flytja boð-
skapinn af tilfinningu með
raddblæ og öryggi þess manns
sem er í jafnvægi og vekur traust
fólksins í salnum. Ég gleymi
aldrei einu besta trixinu sem
hann kenndi okkur því flestum
hættir til að þorna í munninum í
ræðustólnum og þurfa þá ótæpi-
lega að dreypa á vatni, en Gunn-
ar sagði: „Bítið í tunguna, hún er
eins og mýri full af vökva, munn-
vatni sem smyr góminn og tal-
færin, því vatnsglasið og þurr
munnur truflar áheyrandann.“
Jafnframt hvernig maður átti að
þylja kínversku orðin ma-nang
og a-nang til að hreinsa röddina
og ennisholurnar, þylja með vax-
andi þunga þar til tárin
streymdu fram. Við urðum vinir
á þessari stundu og hann hnoðaði
mig og mýkti og sneið af mér
stífni og vonda vankanta svo ég
varð aðeins betri á eftir eins og
allir sem nutu handleiðslu hans.
Gunnar var ógleymanlegur leik-
ari og túlkaði hinar ólíku persón-
ur af tilfinningu og einlægni,
aldrei yfirdrifinn, röddin svo
hrífandi og framgangan örugg.
Eins og hann skilaði boðskap sín-
um vel á leiksviðinu þá var hann
alltaf á leiksviði lífsins að minna
okkur á gleðina og hláturinn,
hvað lífið væri dásamlegt eða þá
hvernig ætti að takast á við erf-
iðleika og harm lífsins. Hann var
sannkristinn maður og í boðskap
sínum aldrei með yfirlæti eða
merkilegheit hins þjóðfræga
manns heldur var hann til staðar
fyrir vini sína og kunni að tala af
auðmýkt og reynslu. Oft bauð
hann mér að koma og kynnast
lífsorkuæfingunum í qi-gong, en
því miður þáði ég það ekki. Hann
heimsótti mig og sat með mér
dagpart heima hjá mér, þegar
erfiðleikar sóttu að mér og mín-
um flokki á hinu pólitíska sviði,
ógleymanlegur dagur, vorum við
þó ekki flokksbræður.
Gunnar var hestamaður, ekki
nema von því kaplamjólk kom
lífsandanum í hann og gaf honum
heilsu sem barni en um sveitina
og hesta sína ræddi hann oft við
mig. En fyrst og fremst var hann
lifandi maður sem gaf öðrum at-
hygli, vináttu og bræðralag, hann
andaði að sér lífinu eins og segir í
fræðunum en frá sér lífskrafti og
uppskar lófatak og þakklæti
samferðamannanna.
Blessuð sé minning Gunnars
Eyjólfssonar, megi Ísland eign-
ast sem flesta menn af hans gerð.
Guðni Ágústsson.
Ég var drenghnokki þegar
Gunnar Eyjólfsson gekk á fund
föður míns þeirra erinda að biðja
leyfis að nota drenginn í leiksýn-
ingu („Á ystu nöf“), sem Gunnar
var að leikstýra. Hlutverkið kall-
aði á texta upp á eina og hálfa
blaðsíðu. Faðir minn sá meinbug
á þessari bón og sagði að dreng-
urinn gæti ekki lært skólaljóðin
skammlaust, en viti menn,
drengurinn gat þetta. Hvort
þetta varð kveikjan að því, sem
síðar varð, veit ég ekki en í leik-
listarskóla fór ég þegar ég óx úr
grasi. Einn af kennurum mínum
var Gunnar Eyjólfsson en hann
var einn aðalkennara skólans.
Það fyrsta sem ég merkti í fari
þessa listamanns var hlýtt hand-
tak og þessi athugulu augu.
Hann kenndi mér svo margt um
listir og ekki síður um lífið en það
er eitt og það sama. Einn af kost-
um Gunnars var að hann var
kröfuharður, jafnt við sjálfan sig
sem aðra. Hver blóðdropi í hon-
um var leikhús. Bæði var hann
örlátur á tilfinningar sínar og
hann speglaði manneskjuna svo
vel. Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að leika undir hans
stjórn og verða meðleikari hans í
ýmsum sýningum. Sú sýning
sem mér er minnisstæðust var
„Sölumaður deyr“ þar sem við
lékum feðga. Eftir sýningu vor-
um við iðulega upprifnir og bauð
þá Gunnar oft í kvöldspjall heima
hjá sér, sem gat teygst fram á
nótt. Ég dróst að sterkri réttlæt-
iskennd Gunnars, sem hann stóð
fast á. Þegar stórum hópi lista-
manna var sagt upp hjá leikhús-
inu fór Gunnar ekkert dult með
hvað honum fannst um það. Ég
fullyrði að hann galt fyrir það um
hríð.
Góðmennsku Gunnars voru
engin takmörk sett. Þegar dró
ský fyrir sólu í lífi mínu kom
þessi góði og örláti maður til mín
og rétti mér kerti og sagði:
„Kveiktu á kertinu þegar þér líð-
ur illa, þegar kertið verður
brunnið upp verður sársaukinn
mildari.“
Sviðið verður tómlegt án þín,
Gunnar. Hafðu þökk fyrir allar
ómetanlegu stundirnar.
Katrínu, Karítas, Þorgerði
Katrínu og fjölskyldum þeirra
votta ég innilega samúð.
Hákon J. Waage.
Gunnar var okkur kaþólskum
sem einn af máttarstólpum safn-
aðarins, mætti jafnan í messu og
blandaði geði við marga eftir at-
hafnirnar. Meðal áhugamála
hans var að fá viðurkennda helgi
Jóns biskups Arasonar, forföður
okkar allra, síðustu alda Íslend-
inga. Það gleymist ekki, með hví-
líkum tilþrifum hann flutti tillögu
sína í s.k. akademíu biskups, Al-
freðs Jolson, um að við styddum
það mál af alefli.
Ekki síður má minnast hins, í
pílagrímaferð að Skálholti, er
hann sagði okkur frá útlendri
konu, sem kom þar að aftökustað
og minningarsteini Jóns biskups
og sona hans, kraup þar niður,
baðst fyrir og kyssti steininn,
sem þeir voru höggnir á, „þetta
er helgur staður, hér hefur písl-
arvættisblóð runnið“, sagði hún,
og fóru allir í hópnum að hvöt
Gunnars að krjúpa þar við stein-
inn.
Árum áður höfðu Gunnar og
félagi hans Baldvin Halldórsson
leikari boðið mér þátttöku í nám-
skeiði í Talskólanum, sem þeir
ráku saman, en þar var lærdóms-
rík áherzla á rétta öndun og skel-
eggan framburð og framkomu
þeirra sem þurfa að halda ræður
eða koma fram í fjölmenni.
Svo sannarlega bar ævistarf
Gunnars því vitni, að menntaður
var hann við fyrsta flokks leik-
listarskóla, Royal Acacdemy of
Dramatic Art í Lundúnum, en
aðrir samferðamenn munu minn-
ast hans langa og farsæla ferils í
fjölda leikrita og kvikmynda.
Rödd hans, hljómmikil og hlý, lif-
ir áfram með þjóðinni.
Heilar þakkir, Gunnar! Og
votta vil ég ekkju hans Katrínu,
dætrunum tveimur og barna-
börnum, sem og öðrum ástvin-
um, innilega samúð. Blessuð sé
minning þessa sífellt uppörvandi
málvinar okkar svo margra.
Guðs eilífa ljós lýsi honum.
Jón Valur Jensson.
✝ Margrét Sigríður
Friðriksdóttir
fæddist á Hofsósi
í Skagafirði 4. júlí
1926. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli 14.
nóvember 2016.
Foreldrar Sig-
ríðar voru Friðrik
Jónsson, f. 23.10.
1894, d. 16.7.
1978, og Guðrún
Helga Kristín Sigurðardóttir, f.
17.10. 1902, d. 3.4. 1992.
Systkini Sigríðar: Sigurður
Marteinn, f. 1924, d. 2011, Jón
Friðrik, f. 1929, d. 1959, Haf-
steinn Ásgrímur, f. 1931, d. 1959,
og Snorri, f. 1933.
Sverrir Símonarson fæddist í
Vestmannaeyjum 19. desember
1930. Hann lést á bráðadeild
Landspítala 16. nóvember 2016.
Foreldrar Sverris voru Símon
Guðmundsson, f. 21.5. 1884, d.
2.4. 1955, og Pálína Jóhanna
Pálsdóttir, f. 29.9. 1880, d. 23.11.
1980.
Þau eignuðust 14 börn og
komust 10 þeirra til fullorðins-
ára. Þau voru: Sigríður, fædd
1914, Fjóla, fædd 1918, Einar,
fæddur 1920, Margrét, fædd
1923, Helga, fædd 1925, Karl,
fæddur 1926, Sigríður Svanborg,
fædd 1927 og Magnús, fæddur
1929. Eftirlifandi systir Sverris
Sonur Sverris frá fyrra sam-
bandi er Símon, f. 26.3. 1951.
Börn hans eru: 1) Erna Birna,
maki Jónas Hjálmarsson. Synir
þeirra eru: Jónas Kristófer og
Morgan Símon, hans kona er
Mariette Jonsson, þau eiga eitt
barn. 2) Ægir Símonarson, maki
Oddbjörg Kristjánsdóttir. Börn
þeirra: Hróar Þór, f. 1993, d.
1994, Stefán Kári, Sigurbjörg
Ósk og Guðmundur Örn. 3)
Andrea, maki Gauti Ólafsson.
Börn þeirra: Stefanía og Haf-
steinn Óli. 4) Karín Rós.
Sigríður ólst upp á Hofsósi og
gekk þar í skóla, fór síðan í Hús-
mæðraskólann á Akureyri og
eftir það á Hallormsstað að læra
vefnað. Hún starfaði á sínum
yngri árum m.a. í Kaupfélaginu
á Hofsósi og rak um tíma hótelið
þar en eftir að hún flutti til
Reykjavíkur vann hún við versl-
unar- og skrifstofustörf, síðast
hjá P. Samúelsson hf.
Sverrir gekk í barnaskóla í
Vestmannaeyjum en þegar hann
var á 14. ári flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur. Hans aðalstarf í
gegnum tíðina var sjómennska
og var hann á ýmsum bátum og
togurum, síðustu árin bátsmaður
á togurum Bæjarútgerðar
Reykjavíkur, nú HB Granda.
Útförin verður gerð frá
Lindakirkju í Kópavogi í dag, 28.
nóvember 2016, og hefst athöfn-
in klukkan 15.
er Sveinbjörg Símonardóttir, f.
1934.
Sverrir og Sigríður gengu í
hjónaband 5. október 1961. Þau
bjuggu fyrstu búskaparárin í
Eskihlíð og síðar á Bragagötu og
á Laugarnesvegi. Lengst af eða í
rúm 30 ár bjuggu þau á Kópa-
vogsbraut 68 í Kópavogi en síð-
ustu æviárin voru þau búsett að
Boðaþingi 24.
Þau áttu ekki börn saman en
Sigríður átti dóttur, Guðrúnu
Kristinsdóttur, f. 4.12. 1953, frá
fyrra hjónabandi. Börn hennar
eru: 1) Margrét Hjálmarsdóttir.
Börn hennar: Arnar Þór og Rak-
el Ósk Ásgeirsbörn og Lilja Kar-
en Alexandersdóttir. 2) Haf-
steinn Hjálmarsson, maki
Ann-Charlotte Fernholm. Börn
þeirra: Carl Mikael og Isabella
Ásrún. Börn Hafsteins frá fyrra
sambandi eru Brynjar Freyr og
Bergþór Logi.
Það er ótrúlegt til þess að
hugsa að amma og afi hafi kvatt
okkur með aðeins tveggja daga
millibili, þau sem alltaf hafa leikið
svo stórt hlutverk í lífi okkar.
Þakklæti er okkur efst í huga fyr-
ir allar gleðistundirnar og í sorg-
inni er vissulega notalegt til þess
að hugsa að þau fari saman í þetta
hinsta ferðalag. Hann hefur verið
sterkur strengurinn á milli þeirra
eftir rúmlega 55 ára hjónaband.
Ég sótti frá unga aldri mikið til
ömmu og afa og var víst aðeins
þriggja ára þegar ég rölti ein til
þeirra í heimsókn. Við bróðir
minn, Hafsteinn, vorum yfirleitt
meira hjá þeim en heima hjá okk-
ur og má með sanni segja að þau
hafi lagt sitt af mörkum við að
koma okkur til manns. Amma var
dásamleg kona. Hún var hlý og
elskuleg en jafnframt fylgin sér
og hreinskilin og alltaf var hægt
að leita til hennar og fá góð ráð.
Við vorum góðar vinkonur og
brölluðum ýmislegt saman; fór-
um í leikhús, á tónleika, norður á
Hofsós og til útlanda og að sjálf-
sögðu í búðir, því amma vissi fátt
skemmtilegra en að versla og
vera vel til höfð. Þar sem við
bjuggum yfirleitt aðeins örstutt
frá rölti ég stundum til hennar,
bara til að spjalla eða horfa með
henni á sjónvarpið. Alltaf átti
amma eitthvað gott að maula og
þegar kalt var og ég var orðin
eldri var stundum boðið upp á
„Nóatúnskakó“.
Afi var sjómaður fram í fing-
urgóma enda Eyjapeyi sem
snemma byrjaði að stunda sjóinn.
Ég man enn eftir fiskilyktinni og
kössunum sem hann kom með,
reyrðum saman með grænum
trolltvinna. Það var ýmsu reddað
með honum. Afi var lunkinn við
viðgerðir og í landi átti hann sínar
gæðastundir í bílskúrnum við
ýmislegt dútl, sönglandi „bíbbír-
íbbíbbí“ út í eitt þegar vel lá á
honum. Hann taldi aldrei eftir
sér að þjóna barnabörnunum t.d.
í hjóla- og síðar bílaviðgerðum þá
stuttu stund sem hann stoppaði.
Þá kenndi hann okkur að hjóla
með því einu að styðja einum
fingri á bakið á okkur. Ísbíltúr-
arnir sem við fórum í voru ótelj-
andi og alltaf var ekið niður á
Granda til að athuga með skips-
ferðir og spjalla við menn um
fiskiríið.
Ég bjó hjá ömmu og afa frá 14
ára aldri í rúm sjö ár. Þau komu
mér í gegnum unglingsárin og
kenndu mér svo margt. Reyndar
lærði ég ekki að elda – sem er
ótrúlegt þar sem amma var
snilldarkokkur. Ég var prinsess-
an á bauninni sem átti aðeins að
einbeita mér að náminu og fé-
lagslífinu, sem ég og gerði.
Amma og afi sáu heldur ekki
sólina fyrir barnabarnabörnun-
um og stjönuðu við þau út í eitt á
meðan þau gátu. Börnin hafa því
svipaða sögu að segja af sam-
neyti við þau og meðal þeirra
minninga sem koma upp í huga
þeirra eru súkkulaðikakan
fræga, ísblóm eða krispí eggja-
brauð í eldhúsinu hjá ömmu, dútl
í bílskúrnum með afa, ísbíltúrar
með viðkomu í Kolaportinu, sem
og leikir og sleðaferðir í garðin-
um eða á Rútstúni.
Ótal minningar leita á hugann
við andlát afa og ömmu. Um
þessar mundir eru þær ekki síst
tengdar jólum og áramótum sem
við höfum nær alltaf átt saman.
Það verða öðruvísi jól í ár og
næstu ár.
Við þökkum ömmu og afa fyrir
allt – við munum alltaf sakna
þeirra.
Margrét (Dúdda), Arnar,
Rakel og Lilja.
Elsku afi minn og elskuleg
Dúdda amma mín létust í faðmi
fjölskyldunnar fyrir skömmu, ég
kveð ykkur með miklum söknuði,
en samt er þetta eitthvað svo fal-
legt, þið eruð saman.
Það var ætíð gott að koma til
ykkar á Kópavogsbrautina og
svo síðar í Boðaþingið, eða hinn
Kópavog eins og þú sagðir við
mig, afi. Alltaf var tekið á móti
manni með bros á vör og eitthvað
gott með kaffinu, svo ekki sé
minnst á allt Quality Street sem
hægt var að úða í sig sem barn.
Ég minnist fiskilyktarinnar úr
skúrnum hans afa og ilmsins af
jólakökunum hennar ömmu. Ég
minnist gleðinnar þegar þið hitt-
uð börnin mín í fyrsta skipti, ég
vildi óska þess að þau hefðu feng-
ið að kynnast ykkur betur. Ég á
margar góðar minningar sem erf-
itt er að koma á blað. Það var svo
gott að koma til ykkar.
Andrea Símonardóttir.
Fyrsta minning mín um
Dúddu frænku og Sverri er frá
því að þau komu á Sauðárkrók í
gamla daga. Það var eitthvað að
bílnum þeirra þannig að Sverrir
þurfti að fara á verkstæði og fékk
ég að fara með. Honum þótti ekki
verra að hafa mig með þar sem
flestir sem unnu á verkstæði KS
þekktu mig og þá pabba auðvitað.
Þetta gekk vel og fékk Sverrir
forgangsþjónustu. Hann bauð
mér síðan upp á Spur sem var í
stærstu gosflöskunum. Dúdda og
Sverrir komu oft á Krókinn og
Hofsós í gamla daga með Gunný.
Mér fannst Dúdda snemma lík
ömmu á Hofsósi. Hún hafði svip-
aðan hljóm í röddinni. Gunný
dóttir hennar hefur einnig þenn-
an sérstaka hljóm. Líka Hulda
frænka og jafnvel Dúdda systir,
svei mér þá. Þessi hljómur er
góðlegur og vekur upp góðar
minningar.
Seinna lágu leiðir okkar Sverr-
is saman. Það var þegar ég fór í
fyrstu sjóferð mína á Hjörleifi.
Þetta var einn af síðustu síðutog-
urunum sem Bæjarútgerðin í
Reykjavík gerði út og Sverrir var
bátsmaður og aðalkallinn á dekki.
Snorri bróðir Dúddu og pabba
var skipstjóri. Þetta var mikil æv-
intýraferð í febrúar 1974 þar sem
allt gerðist sem gat gerst. Fyrst
þurfti ég að bera kokkinn, sem
var í yfirstærð, um borð. Goða-
foss stímdi þá á Hjörleif og lask-
aði hann að aftan. Hjörleifur
strandaði síðan í Reykjavíkur-
höfn. Allir voru þá reknir upp úr
skipinu og fóru flestir á Röðul.
Þegar út á rúmsjó var komið
nokkrum dögum seinna, og veðr-
ið brjálað, bilaði spilið og við
misstum allt út, trollið og hler-
ana. Strákarnir sögðu trollið stút-
fullt af ufsa. Sverrir tók þessu
öllu með jafnaðargeði en viður-
kenndi seinna að ég hefði orðið
vitni að svipuðu og hann hefði
orðið á allri sinni sjómennsku.
Það var alltaf yndislegt að
heimsækja Dúddu og Sverri. Það
minnti mig alltaf á heimsóknir til
ömmu á Hofsósi. Blessuð sé
minning þeirra hjóna og við Sigga
sendum innilegar samúðarkveðj-
ur til Gunnýjar, Símonar, Snorra
og fjölskyldna þeirra.
Ragnar Marteinsson.
Sigríður Friðriksdóttir
og Sverrir Símonarson
Ástkær sonur minn, bróðir, mágur og
frændi,
EYSTEINN SKARPHÉÐINSSON,
Heiðarhvammi 3,
Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
16. nóvember. Útför hans fer fram frá
Keflavíkurkirkju fimmtudaginn 1. desember klukkan 13.
.
Anna Margrét Jónsdóttir
Hólmfríður Skarphéðinsdóttir
Njáll Skarphéðinsson
Jón Valgeir Skarphéðinsson Anna Andrésdóttir
Sigurður Skarphéðinsson Linda Hrönn Birgisdóttir
Rakel Valsdóttir Jón Oddur Guðmundsson
og frændsystkini.
Ástkæra móðir okkar, dóttir, tengdamóðir,
systir og amma,
INGIBJÖRG VILHJÁLMSDÓTTIR
Prestastig 6,
lést á Landspítalanum, Hringbraut, 22.
nóvember. Útförin fer fram frá Guðríðarkirju
þriðjudaginn 6. desember kl. 11.
.
Álfheiður Jónsdóttir,
Ásta Kristín Guðbjörnsdóttir,
Haraldur Guðbjörnsson,
Guðbjörn Guðbjörnsson
og aðrir aðstandendur.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og við-
eigandi liður, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr
felliglugganum. Einnig er hægt
að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar