Fréttatíminn - 26.11.2016, Blaðsíða 6

6 | FRÉTTATÍMINN | Laugardagur 26. nóvember 2016
Pabbi dró okkur í sund á hverjum einasta degi þegar við vorum börn. Hann kom heim úr vinnunni, kallaði
„sund!“ og maður dreif sig að taka
dótið til og flýtti sér svo með hon-
um. Við vorum allar helgar á skíð-
um þegar færi gafst. Þetta er ég alin
upp við og þetta er takturinn í fjöl-
skyldunni – að fara út og gera eitt-
hvað saman í náttúrunni.“
Eftir að hafa æft sund og frjáls-
ar sem barn hélt Björg áfram að
hlaupa á fullorðinsárum. „Ég hef
hlaupið maraþon og Laugaveg-
inn. Og eins og allir góðir brjál-
æðingar datt ég og brotnaði illa á
hnénu í síðasta marþonhlaupinu
sem ég tók þátt í. Það kallaði á að
ég varð að finna mér annað sport.
Ég byrjaði að róa á kajak og stund-
aði það í nokkur ár og á endanum
vorum við nokkur sem stofnuðum
róðrarklúbb í Skerjafirði. Við höfð-
um samt sem áður þessa þörf til
að fá eitthvað meira út úr róðrar-
Hugarró á hafinu
Hún er að öllum líkindum ekki þessi
dæmigerða næstum því fimmtuga húsmóðir í
Vesturbænum þegar hún arkar út eldsnemma
á morgnana í öllum veðrum. Stírurnar
í augunum, í fullum herklæðum með
brimskíði á herðunum. Úti á hafinu finnur
Björg Kjartansdóttir hugarró í fuglalífinu
og sjávarniðinum þar sem hún tekst á við
öldurnar sem oft geta verið óblíðar viðureignar.
Áskoranirnar sem hún sigrast á úti á sjó hjálpa
henni að takast á við lífið í heild sinni.
Sólveig Jónsdóttir
ritstjorn@frettatiminn.is
mennskunni og komast í tæri við
meðfærilegri og auðveldari báta.
Það fór þannig að við enduðum á
því að kaupa okkur brimskíði, eða
„surfski“, og kolféllum fyrir þeim.
Þessir bátar koma upprunalega
frá Ástralíu og eru notaðir til að
ná í fólk sem lendir í vandræðum
í brimrótinu. Brimskíði eru léttari,
opnir og töluvert lengri og með-
færilegri en hefðbundnir kajakar.
Ég fann það strax að þarna var
komið eitthvað sem hentaði mér
fullkomlega.“
Eigum ekki að óttast hafið
Björg lét ekki þar við sitja og fyr-
ir ári síðan hafði hún samband við
fyrirtækið Epic kayaks og fékk um-
boðið fyrir brimskíði þeirra á Ís-
landi í félagi við Gunnar Svanberg
Skúlason, brimskíðakappa og ljós-
myndara. „Við fluttum inn heilan
gám síðasta vor og það hefur geng-
ið býsna vel hjá okkur. Þetta er
mjög ört vaxandi sjósport í heim-
inum og salan á brimskíðum hefur
verið hvað mest í Norður-Kanada
þar sem hitastig sjávarins er á pari
við það sem gerist hér á landi. Þetta
er nýtt í róðrarmenningunni á Ís-
landi. Mér er líka bara svo umhug-
að um að breiða út boðskapinn og
fá fólk til að njóta betur þessarar
útivistarparadísar sem sjórinn í
kringum landið er. Ég held að það
sé búið að hræða okkur Íslendinga
of mikið á sjónum. Ég hef skilning
á því og veit að við eigum að bera
virðingu fyrir hafinu og vera með-
vituð um þær hættur sem þar geta
verið. Við þurfum að vita hvað við
erum að gera en við eigum heldur
ekki að óttast það eins mikið eins
og við gerum. Ég hugsa svo oft um
það þegar ég kem í borgir erlend-
is þar sem róðrarklúbbar og fleira
sport er tengt hafinu og það er
ekkert endilega í borgum sem eru
heitari en hér á landi. Mig langar
til að opna meira aðgengi að haf-
inu og öllu því sem það hefur upp
á að bjóða. Draumurinn minn er
að Nauthólsvík verði eins konar
miðstöð fyrir slíkt. Að vera með
bátaleigu, miðstöð fyrir göngu-
hópa, skokkara og hlaupara. Lít-
inn veitingastað sem býður upp á
heilsusamlegan og fjölskylduvæn-
an mat. Dagskrá fyrir börn þar sem
þau læra um fuglalífið í kring og líf-
ið í fjörunni og sjónum. Ég hef oft
og mörgum sinnum viðrað þessa
hugmynd við borgaryfirvöld en
engin viðbrögð fengið. Það virðist
allt stranda á því hvar þessi blessaði
flugvöllur eigi að vera og hvar ekki.
Á meðan höldum við áfram að búa í
borginni okkar og langar til að gera
hana enn betri með möguleikum
eins og þessum. En ekkert gerist.
Að komast út hinum megin
Björg er nýkomin frá Spáni þar
sem hún sat námskeið, kynntist
fleira brimskíðafólki á vegum Epic
kayaks og tókst á við hafstrauma og
öldur þar sem Atlantshafið og Mið-
jarðarhafið tókust á.
„Ég heyrði svo góða setningu
þarna úti. Hún var um að lífið er
í rauninni eins og hafið. Það fer
upp og niður. Stundum þarftu að
takast á við háar og miklar öldur
en þess á milli er sjórinn lygn og
stilltur. Gleðin sem fæst við það að
ná réttu öldunni er samofin því að
bera virðingu fyrir því hvað þær
geta verið hættulegar, miskunnar-
lausar og kastað þér til.“
Námskeiðið var haldið á Tarifa,
syðsta odda Evrópu þar sem aðeins
um 14 kílómetrar eru frá Spáni yfir
á strönd Afríku. Þar komst Björg í
kast við aðstæður sem hún hafði
ekki lent í áður.
„Í þessu þrönga sundi þarf allur
hafmassinn að fara inn og út aftur.
Atlantshafið kemur inn og þrýstir
öllum sjónum inn í Miðjarðarhafið
og svo aftur út. Það er allt á fleyg-
iferð og straumurinn og lætin í
vindinum og hafinu eru hreint út
sagt svakaleg. Ég var að róa þarna
með fólki sem eru margfaldir
Ólympíu- og heimsmeistarar í róðri
og þrátt fyrir að vera Íslands- og
Reykjavíkurmeistari í róðri kvenna
var ég lang reynsluminnst í þess-
um hópi. Fyrir mig var ómetanlegt
að fá leiðbeiningar og ráðleggingar
frá þeim og ég lærði mikið á þess-
um tíma, meðal annars hvernig á
að takast á við þessar stórkostlegu
öldur og sigrast á óttanum sem
þær geta stundum vakið. Öldurn-
ar geta brotnað svo svakalega og
eina ráðið til að komast í gegn er að
stinga sér í gegnum þær á bátnum.
Ég viðurkenni það að fyrst var ég
mjög hrædd að fara út í þetta enda
hafði ég aldrei áður kynnst svona
ölduróti sem kom bæði frá úthafinu
og Afríku. Ég kútveltist þarna um
mörgum sinnum, missti bátinn og
týndi sólgleraugunum en kraftur-
inn sem maður fær við það að kom-
ast á endanum út hinum megin er
ólýsanlegur. Að hafa látið vaða og
ekki hætt við.“
„Ég man líka eftir einu
atviki þar sem ég varð
mjög skelkuð þegar ég
lenti í miðri þvögu af
úthafsselum. Þeir eru
svo hrikalega stórir og
sjórinn varð bara svartur,
þeir voru svo margir.“
Myndir | Gunnar Svanberg Skúlason
„Ég viðurkenni það að fyrst var ég mjög hrædd að fara út í þetta enda hafði ég
aldrei áður kynnst svona ölduróti sem kom bæði frá úthafinu og Afríku.“