Fréttatíminn - 26.11.2016, Blaðsíða 40

40 | FRÉTTATÍMINN | Laugardagur 26. nóvember 2016
auglysingar@frettatiminn.is | 531 3310
þann 2. desember
Blaðauki um
jólaskraut
Þetta hrúgaðist bara allt á sama tíma,“ segir Hildur Knútsdóttir hóg-vær þegar hún er spurð hvernig í ósköpunum
henni takist að koma þessu öllu fyr-
ir í dagskipaninni. „Ég verð bara að
fara á heilsuhælið í Hveragerði, eða
eitthvað svoleiðis, í janúar,“ bætir
hún við og skellihlær. „Tek bara
börnin mín með mér. Svo er allt í
drasli heima hjá mér!“
Báðar bækurnar sem Hildur gef-
ur út fyrir jólin eru unglingabæk-
ur, Vetrarhörkur, sem er þráðbeint
framhald af Vetrarfríi sem kom út
í fyrra, og Doddi – Bók sannleik-
ans sem hún skrifaði með Þórdísi
Gísladóttur. Fyrsta bók hennar,
skáldsagan Sláttur, var hins vegar
ætluð fullorðnum, hvers vegna
ákvað hún að snúa sér að því að
skrifa fyrir unglinga?
„Ég ákvað það ekki beinlínis. Ég
skrifaði fyrsta uppkastið að Vetrar-
fríi þegar ég var í námi í ritlist við
HÍ 2010 og leiðbeinandinn minn,
Rúnar Helgi Vignisson, sagði strax
að þetta væri unglingabók en ég var
alls ekki sammála því. Ég var ekkert
að skrifa fyrir unglinga, ég var bara
að skrifa bók sem mig langaði að
lesa. Unglingabók er líka bara mark-
aðsfræðilegt hugtak og ég veit að
það er fullt af fullorðnu fólki sem
hefur lesið Vetrarfrí og Vetrarhörk-
ur. Það fyndna er að nú er verið að
kenna Slátt í íslensku 103 í nokkrum
skólum, þannig að mikið af ungling-
um hefur lesið hana. Þetta er eigin-
lega komið hringinn.“
Húmor er
beittari en
enn einn
reiðilesturinn
Hildur Knútsdóttir er höfundur tveggja bóka
í jólaflóðinu, er nýorðin varaþingmaður
Reykvíkinga fyrir VG, þeytist á milli skóla til
að halda ritsmiðjur fyrir unglinga í verkefninu
Skáld í skólum, les upp úr bókum sínum um
allan bæ og sinnir dætrum sínum, fjögurra og
tæpra tveggja ára, þess á milli. Er hún kannski
hin margumrædda ofurkona?
Friðrika Benónýsdóttir
fridrika@frettatiminn.is
Geimverur eru pottþétt til
Vetrarfrí og Vetrarhörkur eru
hrollvekjur, hvað er það við þá bók-
menntagrein sem Hildur hrífst af?
„Ég er hrollvekjuaðdáandi, en
þær verða samt að innihalda eitt-
hvað yfirnáttúrulegt til að vekja
áhuga minn. Ég hef engan áhuga
á einhverjum ógeðslegum lýsing-
um á morðum á fólki í einhverju
tilgangsleysi. Ég hef áhuga á alls
konar skrímslum og hryllingi og
hef haft síðan ég man eftir. Reynd-
ar núna, eftir að ég eignaðist börn,
er ég orðin mun viðkvæmari, get
alls ekki horft á eða lesið um hryll-
ing sem beinist að börnum. Það ger-
ist sjálfsagt alltaf þegar fólk eign-
ast börn, það verður viðkvæmara
og lífhræddara. Til að bregðast við
þessu leita ég frekar í einhvern hroll
sem er óraunverulegri, ekki eitt-
hvað sem gæti í raun og veru kom-
ið fyrir börnin manns.“
Í sögum Hildar eru geimverur
fyrirferðarmiklar, trúir hún sjálf á
tilvist þeirra?
„Mér finnst mjög ólíklegt að við
séum eina lífið í alheiminum, en
ég held það séu engar geimverur
hér í nágrenni við okkur. Þær eru
pottþétt til einhvers staðar, annað
er stærðfræðilegur ómöguleiki. Ég
trúi hins vegar ekki á drauga. Ég
væri alveg til í að trúa á þá, því mér
finnst það heillandi hugmynd, en
svo fer maður að hugsa; ef það er líf
eftir þetta líf af hverju ætti maður
þá að hanga hér á jörðunni og hrista
einhverja potta til að hrella fólk?
Ég trúi ekki á líf eftir dauðann, því
miður, ég held það væri rosalega
þægilegt að trúa að við lifum eftir
dauðann, ég bara get það ekki.“
Verðum að gera eitthvað strax
Er ekki einn af hvötum þess að
skrifa bækur að fólk langar til að
skilja eitthvað eftir, lifa áfram í
verkum sínum? Er það ekki ein-
hvers konar framhaldslíf?
„Nei, ég hugsa það nú ekki
þannig. Maður er bara dáinn eftir
að maður deyr og mér finnst ekki
skipta máli hvort maður skilur eitt-
hvað eftir sig, annað en minningar í
hugum ástvina sinna. Ég skrifa bara
af því mér finnst það skemmtilegt.
Þetta er skemmtilegasta starf sem
ég get hugsað mér og ég er nú búin
að prófa að vinna við alls konar
störf.“
Talandi um störf, Hildur var í
framboði fyrir Vinstri græn í ný-
afstöðnum kosningum og er nú
formlega skipaður varaþingmað-
ur þeirra. Heldur hún að það sé
skemmtilegt starf að vera þing-
maður?
„Já, ég held það. Allavega finnst
mér það mjög áhugavert starf og ég
held það sé lítil hætta á að manni
leiðist í þeirri vinnu. Mér finnst
leiðinlegast að hafa lítið að gera og
sem þingmaður er lítil hætta á því.“
Ertu búin að vera lengi í pólitík?
„Nei, en ég hef alltaf verið póli-
tísk og var árum saman aktíf í fem-
inískri baráttu. Eftir að ég kveikti á
loftslagsmálunum, hvað staðan er
alvarleg þar, þá vildi ég taka þátt
í því að móta stefnu í þeim mál-
um. Við, sem erum við stjórnvöl-
inn núna, erum þau einu sem geta
gert eitthvað í þeim málum því það
verður mögulega orðið of seint að
gera neitt þegar börnin okkar taka
við. Það var ástæðan fyrir því að ég
ákvað að gefa kost á mér til alþingis-
setu núna. Mér finnst alls ekki nógu
mikið talað um loftslagsbreytingar
í pólitíkinni og sumir flokkar hafa
hreinlega varla minnst á þær. Ég er
búin að vera að hugsa um hvernig
hægt sé að hafa mest áhrif á þessa
þróun. Ég held við séum komin á
þann stað að við þurfum lagasetn-
ingar um þessi mál og vil gjarna
taka þátt í því að búa til lagaramma
til að vinna gegn þessum breyting-
um. Þessi mál brenna á mér og þótt
ég hafi ekki áhuga á flokkapólitík,
þannig, þá verð ég að reyna að gera
eitthvað.“
Spurð hvers vegna hún hafi valið
að gefa kost á sér fyrir Vinstri græn,
frekar en einhvern annan flokk, er
Hildur snögg að svara.
„Ég þekki marga vinstri græna
og finnst þeir hafa verið sam-
kvæmastir sjálfum sér í umræðu
um loftslagsbreytingar og ég veit
að þekking á þessum málaflokki er
til staðar innan þingflokksins. Svo,
eins og ég sagði áðan, er ég nátt-
úrulega femínisti og Vinstri græn
eru femínískur umhverfisverndar-
flokkur, þannig að það lá beint við
að ganga til liðs við þau.“
Minnst mark tekið á lágvöxnum,
dökkhærðum konum
Hildur er lítil og grönn, mjög barna-
leg og með bjarta rödd og þótt hún
sé orðin 32 ára segist hún enn vera
spurð um skilríki í Ríkinu og á
skemmtistöðum. Óttast hún ekkert
að vera ekki talin marktæk í um-
ræðunni vegna barnalegs útlits?
„Ég bara veit það ekki. Það frá-
bæra við að skrifa er að þá veit
enginn hvernig maður lítur út eða
hvernig röddin hljómar. Ég hef les-
ið rannsókn sem leiddi það í ljós að
fólk tekur minnst mark á lágvöxn-
um, dökkhærðum konum með
bjartar raddir. Vonandi er Katrín
Jakobsdóttir samt að afsanna þessa
kenningu núna, enda er þetta varla
neitt algilt lögmál. Ég verð allavega
ekkert vör við það að fólk taki mig
ekki alvarlega. Ég man þegar ég var
með tískubloggið, sem gekk einmitt
út á það að taka sjálfa mig ekki of
Ég hef áhuga á alls konar skrímslum og hryllingi og hef haft síðan ég man eftir mér, segir Hildur Knútsdóttir rithöfundur.
Myndir | Hari