Fréttatíminn - 15.12.2016, Blaðsíða 12

Við sendum hlýjar kveðjur til þeirra sem þér þykir vænt um
VIÐ KOMUM ÞVÍ TIL SKILA
12 | FRÉTTATÍMINN | Fimmtudagur 15. desember 2016
eru allir að kveðja. Samfélags-
miðlar eru fullir af svona skilaboð-
um. Fólk veit að þetta er búið.“
Það er rúmur mánuður síð-
an tengdamóðir mín og mágur
flúðu Sýrland. Nú er bara einn
sonur af fimm, auk tengdadóttur
og litlu fimm mánaða gömlu
ömmustelpunnar sem hún saknar
svo mikið, eftir í Sýrlandi. En þar
er líka fjöldi vina og ættingja. Ég
spyr hvort hún hafi heyrt frá litlu
fjölskyldunni, hún hristir höfuðið.
Þau koma frá Saraqeb, litlum bæ
í Idlib-héraði. Þaðan er um hálf-
tíma akstur til Aleppo, en svæð-
ið er undir yfirráðum uppreisn-
armanna. Þeir óbreyttu borgarar
sem stjórnarherinn leyfði fyrir rest
að yfirgefa Aleppo voru fluttir til
Idlib. Eitthvað segir mér að Assad
hafi ekki í hyggju að láta það svæði
eiga sig og óttast að harmleikurinn
endurtaki sig jafnvel þar innan
skamms.
Ég er búin að fá nóg af þessu
Daginn eftir mesta hryllinginn sitj-
um við og drekkum morgunkaffi
í stofunni. Sjónvarpið glamrar á
hæsta styrk og systir tengdamóð-
ur minnar fylgist með hörmunga-
fréttum af ákafa. Á endanum stend-
ur dóttir hennar upp og slekkur.
Mamma hennar mótmælir, en hún
hækkar róminn: „Ég er búin að fá
nóg af þessu! Það lagast ekkert þó
þetta sé í gangi! Nú hlustum við
á Fairuz.“ Móðir hennar og móð-
ursystir malda aðeins í móinn en
hætta mótbárunum þegar þær kom-
ast að því að ég elska líka Fairuz.
Líbönsku tónlistarkonuna sem öll
Mið-Austurlönd elska jafn heitt.
Rödd hennar er svo blíð og ómþýð
að ég er viss um að hún gæti kom-
ið á friði með því einu að syngja.
Í Sýrlandi hlustar maður á Fairuz
á morgnana. Rödd hennar er nær
órjúfanlegur hluti dögunarinnar og
lögin hennar eru ljúft veganesti inn
í daginn. Líka þegar það er stríð.
Maðurinn minn hefur stundum
gert grín að mér þegar ég hlusta á
hana á öðrum tímum dagsins. „Ef
þú gerðir þetta í Sýrlandi yrðir þú
lögð í einelti það sem eftir er,“ segir
hann stundum og hlær. Við hlust-
um bara á Fairuz á morgnana. Það
er hennar tími.
Það líður rúmur sólarhringur
frá því að þetta er að gerast og þar
til Sameinuðu þjóðirnar staðfesta
að fjöldamorð hafi átt sér stað í Al-
eppo. Um leið hætta vestrænir fjöl-
miðlar að tala um „meint dráp á
almennum borgurum“. Þora loks-
ins að greina frá því sem hefur
gengið á, þó ekki fari mikið fyrir
fréttunum fyrst um sinn. Á arab-
ísku stöðvunum er bein útsending
allan sólarhringinn.
Frænkur og frændur koma í
heimsókn. Andrúmsloftið minnir
um margt á andrúmsloftið á heim-
ili fólks sem hefur misst náinn ætt-
ingja. Allir samankomnir, að reyna
að njóta þess að vera saman, en
sorgin er alltumlykjandi. Stundum
er hlegið og gantast, en svo koma
alltaf þessar þungu þagnir inn á
milli sem sjónvarpið fyllir svo upp
í með fréttum af þjóðarmorðinu
heima.
Í hvert skipti sem einhver í hálf-
um hljóðum segir eitthvað um
„Haleb“ verður fólk niðurlútt.
Tengdamóðir mín og systir hennar
biðja og spyrja reglulega út í tómið
„af hverju?“ með brostinni röddu.
Svo heldur lífið áfram eins og
það gerir alltaf, þó heimurinn
hafi stöðvast um stund. Við mág-
ur minn pirrum okkur á páfa-
gauknum og veltum því fyrir okk-
ur hvernig frændi hans tæki því ef
við slepptum honum „óvart“ út um
gluggann.
Óttablandinn sorgartónn
Við förum á basarinn og kaup-
um inn. Þær systur ætla að fagna
komu minni með því að elda upp-
áhalds matinn minn. Á basarnum
hittum við fleiri Sýrlendinga. All-
ir tala um „Halab“ í þessum sama
tóni, lágstemmdum, óttablöndnum
sorgartóni. Segja allt aðeins lægra
en þegar önnur málefni ber á góma,
svona eins og þau séu að vanda
sig að segja þessa hræðilegu hluti
upphátt. Í Antakya er fjöldi Sýr-
lendinga. Ég tala ekki tyrknesku, en
get bjargað mér á arabísku á hverju
götuhorni, sem er óvenjulegt í Tyrk-
landi. Antakya er lítil, sýrlensk ný-
lenda þar sem eftirlifendur stríðsins
bíða þess að lífið geti haldið áfram.
Að þau geti ferðast frjáls og óhrædd
þessa 100 kílómetra og hafið lífið
sem þau yfirgáfu að nýju. Byrjað
daginn með Fairuz og horft á börn-
in sín vaxa úr grasi. En á því verður
líklegast bið. Sumir munu aldrei aft-
ur sjá landið sitt. Og ekkert þeirra
mun nokkurn tíma sjá landið sem
þau yfirgáfu. Það er ekki lengur til
nema í minningum þeirra.
Ástandið í Aleppo hefur aldrei verið verra en eftir árásir stjórnarhersins á óbreytta borgara undanfarna sólarhringa. Assad
náði loks hinni fornu borg aftur á vald sitt en fórnarkostnaðurinn var þjóðarmorð.
Það er rúmur mánuður
síðan tengdamóðir mín
og mágur flúðu Sýrland.
Nú er bara einn sonur af
fimm, auk tengdadóttur
og litlu fimm mánaða
gömlu ömmustelpunnar
sem hún saknar svo mik-
ið, eftir í Sýrlandi.