Dagblaðið Vísir - DV - 19.02.2016, Síða 33

Helgarblað 19.–22. febrúar 2016 Sport 29
stál í stál. Þetta er hörku sport. Þegar ég
var komin á hliðarlínuna þá áttaði ég
mig loksins á þessu. Fyrir vikið er ekk-
ert skrítið að fólk slasist og meiði sig.“
Vissi strax hvað gerðist
„Ég sleit seinna krossbandið í síð-
asta deildarleik með Levanger áður
en landsliðið hittist til að æfa fyr-
ir heimsmeistaramótið í Brasilíu með
landsliðinu. Það voru fimm mínútur
eftir af leiknum.
Ég vissi strax hvað hafði gerst, enda
hafði ég gengið í gegnum þetta áður,
þegar ég var yngri. Ég fann smellinn
og trylltist eiginlega því ég vissi strax að
HM í Brasilíu væri búið fyrir mér, það
var það fyrsta sem ég hugsaði. Þegar
sjúkraþjálfarinn kom inn á þá öskraði
ég á vesalings manninn að láta mig í
friði, ekki snerta mig, því krossbandið
væri farið,“ segir hún.
„Þetta var mjög svekkjandi,“ seg-
ir hún, en það sem var kannski einna
mest svekkjandi er að nokkru áður
hafði hún verið þátttakandi í stórri
rannsókn norska handknattleikssam-
bandsins þar sem hún fékk að heyra
það frá læknum og sérfræðingum að
hún væri með sérstaklega sterk og
góð hné – eiginlega frábær hné enda
hafði hún þjálfað þau vel upp eftir fyrra
krossbandsslitið.
Krossbandsmeiðsl eru mun al-
gengari hjá konum en körlum, þó að
ástæðan fyrir því sé ekki alveg ljós.
„Þetta var líklega bara óheppni, líklega
var það bara eitt vitlaust skref sem ég
tók,“ segir hún. Algengt er að leikmenn
séu frá allt að tíu mánuði vegna slíkra
meiðsla. Þegar þeir snúa aftur þarf svo
nokkra mánuði til þess að þeir geti náð
fyrri styrk og komið sér, andlega og lík-
amlega, í leikform. Rakel Dögg reif sig
upp úr krossbandsmeiðslunum og var
komin aftur á völlinn níu mánuðum
seinna, eftir bæði aðgerð og endurhæf-
ingu.
Skotið í höfuðið
Stærstu og erfiðustu meiðslin á ferl-
inum reyndust svo vera áverkar sem
engin aðgerð eða æfing gat lagað, önn-
ur en hvíldin. Rakel fékk reisupassann
í handboltanum á örlagaríkri æfingu
með landsliðinu í nóvember 2013. Það
var ári eftir að hún sneri aftur á völl-
inn eftir krossbandsslitin og hún hafði
verið að vinna að því að koma sér í sitt
fyrra horf.
„Við vorum að æfa og ég fékk skot,
í höfuðið. Það hitti illa á hægra gagn-
augað. Ég datt niður í gólfið,“ seg-
ir hún og segist hafa fundið fyrir ein-
kennum heilahristings strax þótt hún
hafi ekki áttað sig á því. „Ég var vönk-
uð, en annars allt í lagi. Þetta gerðist á
morgunæfingu og það var leikur um
kvöldið sem ég ætlaði mér að taka þátt
í. Ég fór heim, hvíldi mig og ætlaði svo
auðvitað að vera með um kvöldið.”
Þegar hún kom aftur um kvöldið
fann hún að ekki var allt með felldu.
Hávaðinn, ljósin og umhverfið höfðu
slæm áhrif á hana og þegar hún byrjaði
að hita upp féll hún nánast í yfirlið. „Ég
fór heim og hvíldi mig aðeins meira.
Ég hélt að ég yrði bara fín eftir helgina,
kannski eftir viku.“
Svo var ekki raunin og fór hún á
bráðamóttökuna þremur dögum eft-
ir höggið. Um helgina hafði hún farið í
bíó og eftir þá ferð þurfti kærasti henn-
ar að bera hana upp stigana heima hjá
þeim, hún var svo illa haldin.
Læknarnir sáu hvorki heilablæð-
ingu né önnur alvarleg einkenni og
Rakel Dögg var send heim. „Kannski
var ekkert annað hægt að gera fyrir
mig. Ég var sett í alls konar próf og þeir
fundu ekkert,“ segir hún. Áfram liðu
dagarnir og henni leið ekkert betur.
Hún komst ekki í jólaprófin í háskólan-
um og jólin voru erfiður tími. „Ég var
slæm allan desember. Ég komst ekki á
æfingar og átti mjög erfitt með að fara í
boð yfir hátíðirnar og taka þátt í öllu því
tengdu,“ segir hún.
Á nýju ári leið henni aðeins betur
og hún prófaði að mæta aftur á æfingu.
„Ég var bara með í upphitun, bara í ró-
legheitunum. Ég fór svo heim og hægt
og rólega helltist yfir mig mikil vanlíð-
an. Mér hefur aldrei liðið eins illa og
sólarhring eftir æfinguna. Ég grét af
vanlíðan og skyldi ekki hvað var að ger-
ast.“
Þetta voru eftirköst höfuðhöggsins
og því fylgdu hræðilegir höfuðverk-
ir. Rakel Dögg gat ekki haft ljós hjá sér,
horft á sjónvarp eða lesið bók.
Óvissan var verst
„Þetta var svo mikil óvissa. Einn daginn
leið mér ágætlega og þann næsta var
ég rúmliggjandi. Ég fékk bara einhvern
bolta í höfuðið og skyndilega leið mér
skelfilega. Ég fékk högg í nóvember og
það er kominn febrúar og ég komst
ekki fram úr rúminu. Ég gat ekki farið
svo mikið sem í göngutúr án þess að
þurfa að leggja mig – jafnvel í tvo daga,“
segir hún.
Henni var á endanum vísað á
Grensásdeild Landspítalans, tæpum
þremur mánuðum eftir höfuðhöggið.
„Á Grensás hitti ég teymi sem sérhæf-
ir sig í höfuðáverkum. Það var ótrúlega
gott að hitta þau,“ segir hún, enda hafði
óvissunni fylgt mikil hræðsla. Það er
erfitt að eiga við áverka sem sjást ekki
á myndum eða utan á henni en það
þurfti að bregðast við og veita henni
þá aðstoð og stuðning til að komast
í gegnum þetta enda var þetta mikið
áfall.
„Ég var farin að álasa sjálfri mér,
hélt eiginlega að ég væri hálfgerður
aumingi. Þau gátu útskýrt fyrir mér að
þetta væri eðilegt og tímafrekt. Þetta
færi allt eftir áverkanum og manneskj-
unni sjálfri.“
Á Grensás var hún send í frekari
rannsóknir og viðtalstíma. Í einum
þeirra var henni sagt að hún væri ekki á
leið í handbolta á ný, að minnsta kosti
ekki á þessu tímabili. Þarna var ekkert
hægt að gera til að byggja sig upp eftir
meiðslin, eins og hún hafði gert svo oft
áður. Núna þurfti hún fyrst og fremst
að hvíla sig.
Skórnir settir á hilluna
„Þá tók ég bara þessa ákvörðun, að
leggja skóna á hilluna. Það var fyrst
og fremst fyrir mig. Til þess að ég væri
ekki að setja pressu á sjálfa mig um að
vera jafnvel tilbúin á næsta tímabili.
Óvissan var svo mikil. Ég hef far-
ið í gegnum meiðsli áður og veit að ef
maður er með einhverja dagsetningu
um endurkomu sem ekki stenst þá
fer maður svo langt niður. Mér fannst
þetta vera alvarlegt, þetta var auðvitað
höfuðið á mér. Þau gátu ekki sagt mér
hvenær ég yrði klár og þá vissi ég hvað
ég varð að gera. Ég tók þessa ákvörðun
fyrst og fremst fyrir sjálfa mig en líka
fyrir liðið. Ég vildi ekki að þau væru að
bíða eftir mér. Með þessu fór öll pressa
af mér,“ segir hún og var sátt við þessa
ákvörðun þótt hún hafi aðeins verið
27 ára og talið sig eiga nóg eftir and-
lega og líkamlega í handboltanum.
„Það blundaði auðvitað alltaf í mér að
kannski gæti ég prófað að mæta aftur
einhvern daginn. En það yrði þá á mín-
um eigin forsendum, ef ég treysti mér
til þess. Ekki vegna þess að mér fyndist
ég þurfa að gera það fyrir einhvern
annan.“
Lifir lífinu
Rakel Dögg finnur enn fyrir höfuð-
verkjum sem rekja má beint til þessa
áverka. Það hefur þó dregið mikið úr
þeim. „Þegar ég horfi til baka átta ég
mig betur á því hvað þetta var alvar-
legt. Ég fór ótrúlega langt niður, það
var stuttur í mér þráðurinn og það var
örugglega erfitt að búa með mér. Mér
fannst ég vera hálfgerður aumingi, sem
ég var náttúrlega ekki. En ég var vön
því að æfa, átta til níu sinnum í viku, og
keppa stöðugt og gat ekkert gert.
Ég er öll önnur í dag. Ég fæ ann-
að slagið höfuðverki ef ég er undir of
miklu álagi, áreiti eða átökum. Ein-
kennin eru mun vægari og ganga yfir á
styttri tíma en þau gerðu. Fyrir tveim-
ur árum batt þetta mig við rúmið. Í dag
get ég farið í vinnuna og lifað lífinu.
En það er ótrúlegt að hugsa um það
hvað þetta hafði mikil áhrif á líf mitt og
hversu lengi,“ segir hún.
Lyfti henni
Það eru liðin rúm tvö ár frá höfuð-
högginu og framfarirnar hafa verið sér-
staklega miklar eftir að hún eignaðist
son sinn síðastliðið haust.
Hægt og rólega fór hún að byrja að
æfa aftur í vetur. „Ég byrjaði að æfa hjá
Ása, einkaþjálfara í World Class, og
það gekk svo vel. Það lyfti mér svo hátt
upp að ég get varla lýst því. Það var svo
gaman, sérstaklega fyrstu æfingarn-
ar þegar að ég fann að ég gat gert eitt-
hvað og svo byrjaði ég að bæta mig,“
segir hún og lyftist öll upp. Þetta skipti
öllu máli og var stór sigur eftir allt sem
á undan hafði gengið fyrir atorkusama
íþróttakonu.
Endurkoma, en samt ekki
Rakel Dögg mætti aftur á handbolta-
völlinn í síðustu viku. Hún talar var-
lega um allar hugmyndir um stór-
ar endurkomur. Þetta er bara fyrsta
skrefið af mörgum og hún ætlar að sjá
til. Rakel Dögg hafði mætt á nokkrar
æfingar frá því í janúar og þegar einn
leikmaður gat ekki verið með á föstu-
daginn fyrir viku tók hún slaginn. Það
kom því mörgum á óvart að sjá hana á
leikskýrslu. „Foreldrar mínir vissu það
bara korter í leik,“ segir hún og hlær.
En hún spilaði og það var góð tilfinn-
ing. Stjörnuliðið, hennar uppeldislið,
hefur átt góða spretti en gæti gert bet-
ur og Rakel Dögg vill vera þeim innan
handar ef hún getur þótt hún sé ekki
yfirlýsingaglöð.
„Ég er langt frá því að vera í mínu
besta standi, en ég er að gera þetta á
mínum forsendum, mig langar að
þetta verði skemmtilegt og ég vil þess
vegna alls ekki vera með stórar yfir-
lýsingar,“ segir hún. „Mér fannst ég
skulda sjálfri mér það að prófa. Það
var erfitt og leiðinlegt að hætta á sín-
um tíma, enda var það ekki á mínum
forsendum. Ég vildi prófa, mætti á æf-
ingar og það gekk vel,“ segir hún. „Nú
prófa ég mig bara áfram,“ segir hún.
„Það er kannski skrítið en ég finn það
núna, að ég er í raun hræddari um
hnén á mér og líkamann en höfuðið.
Það tekur á að meiðast á alla vegu.“
Akademían skiptir máli
Það var gott að byrja að æfa aftur, en
Rakel Dögg segist einmitt hafa æft
mikið frá fyrstu tíð og hefur „aukaæf-
ingin“ reynst henni vel. Svo vel raunar
að þegar að því kom að flytja heim frá
Noregi úr atvinnumennsku þá stofn-
aði hún, ásamt handboltaþjálfaranum
sínum í Levanger í Noregi, handbolta-
akademíu til þess að kenna öðrum
ungum stúlkum mikilvægi þess.
„Ég lærði það mjög snemma að
það skipti máli að æfa vel. Til að ná
langt þarf maður að leggja meira á
sig,“ segir hún og lýsir því hvernig
hún hljóp úr skólanum, FG, á æfingu
í hádeginu nánast á hverjum degi og
hagaði námi við háskólann þannig
að hún gæti haldið áfram krefjandi
handboltaferli.
Rakel Dögg og Ágúst Jóhannsson,
landsliðsþjálfari íslenska kvenna-
landsliðsins, fluttu bæði aftur heim til
Íslands frá Noregi á svipuðum tíma.
„Við sátum yfir kaffibolla í Noregi
og vorum að ræða framtíðina. Þetta
var rétt eftir heimsmeistaramótið í
Brasilíu, það var blússandi uppgang-
ur í handboltanum en það voru fá
úrræði fyrir metnaðarfullar stelpur í
handbolta,“ segir hún.
„Ef þú varst metnaðarfull og
áhugasöm stelpa sem varst að velta
því fyrir þér hvað þú gætir gert til að
næla þér í aukaæfingar þá var ekk-
ert margt í boði. Ég vissi það sjálf og
þekkti. Þegar ég var unglingur þá vissi
ég ekkert hvað ég ætti að gera til að
æfa meira og hefði viljað meiri leið-
sögn,“ segir hún og bendir á að án
leiðsagnar geti æfingar orðið ómark-
vissar, sem leiðir til aukinna meiðsla
og jafnvel verður til þess að fólk miss-
ir áhugann.
„Við ákváðum að slá til, stofna
Handknattleiksakademíu Íslands í
samstarfi við Lenovo sem eru okkar
aðalstyrktaraðili,“ segir hún en síðan
eru liðin fjögur ár og fjölmargir hafa
komið á námskeiðin. Stundum kom-
ast færri að en vilja. Boðið er upp á
vikunámskeið fyrir ungar stúlkur, og
nú einnig drengi, sem hafa áhuga á að
bæta sig, fá fræðslu og verða betri og
heilsteyptari leikmenn í handbolta.
Æft er á morgnana fyrir skóla auk þess
sem haldnir eru fyrirlestrar og nem-
endur akademíunnar fá ýmiss kon-
ar fræðslu frá öðrum afreksmönn-
um, þjálfurum og sérfræðingum.
Hópurinn æfir svo með sínu félagsliði
seinnipartinn.
„Þetta hefur gengið virkilega vel,
við sjáum árangurinn þegar sum-
ar þeirra koma aftur og aftur á nám-
skeið. Svo byrja þær að spila með
meistaraflokki og jafnvel unglinga-
landsliðinu og ná frábærum árangri.
Við erum auðvitað ekki að kenna
þeim allt í handbolta á þessum stuttu
námskeiðum, þær læra langmest á
æfingum hjá sínum félagsliðum. En
á námskeiðum hjá okkur fá þær tæki-
færi til að æfa í öðru umhverfi en þær
eru vanar, undir leiðsögn frábærra
þjálfara með mikla reynslu, þær hitta
og æfa með stelpum sem eru jafn
metnaðarfullar og þær og það verður
skemmtilegur andi á æfingum. Allar
leggja sig fram og nýta þetta eins vel
og þær geta. Þær læra mikið af hver
annarri og fá kannski aukinn áhuga
á íþróttinni sem verður vonandi til
þess að þær spili lengur. Við leggjum
sérstaka áherslu á að kenna þeim að
fyrirbyggja meiðsl, styrkja sig og vera
í stakk búnar til að fara í þessi átök,“
segir Rakel Dögg. „Það er gott að fá
tækifæri til að miðla af reynslu sinni.
Ég er ótrúlega stolt af þessu.“
Þjálfun
Rakel Dögg hefur þjálfað á mörg-
um ólíkum stigum handboltans, fyrir
utan akademíuna. Í fyrra var hún að-
stoðarþjálfari Stjörnunnar og tók við
því hlutverki eftir að hún hætti sem
leikmaður. Það voru mikil viðbrigði
að standa fyrir utan völlinn og geta
ekki sjálf ætt inn á og breytt leiknum,
heldur þurfa að segja leikmönnunum
hvernig þeir ættu að bera sig að og fá
þá til þess. „Mér finnst mjög gaman
að vera þjálfari. Ég held líka að ef ég
myndi einbeita mér algjörlega að því
þá yrði ég mjög góður þjálfari. Ég var
aðstoðarþjálfari í fyrra, og mér fannst
það auðvitað skrítið enda hafði ég ver-
ið hluti af leikmannahópi sama liðs
árinu áður. En hlutverk mitt var í raun
svipað, bara á hliðarlínunni. Ég tók
leiðtogahlutverkið sem ég hafði fengið
inni á vellinum og færði það til. Þetta
var skemmtilegt, en líka erfitt. Það var
virkilega erfitt að geta ekki tekið þátt í
leiknum, þegar mig langaði það,“ seg-
ir hún og bætir því við að undirbún-
ingurinn fyrir leiki hafi verið mjög lær-
dómsríkur; að þurfa að taka saman
tölfræði, setja saman myndbönd fyrir
videófundi og utanumhaldið allt. „Ég
gæti hugsað mér að gera þetta í fram-
tíðinni þó að ég hafi ekki verið tilbúin
til þess að halda áfram í haust. Ég var
ólétt og vildi einbeita mér að því hlut-
verki sem beið mín. En mögulega í
framtíðinni. Ég sé það alveg fyrir mér,“
segir hún. n
„Ég fann smellinn
og trylltist eigin-
lega því ég vissi strax að
HM í Brasilíu væri búið
fyrir mér, það var það
fyrsta sem ég hugsaði
Mætt aftur Rakel spilaði sinn fyrsta leik á
föstudaginn fyrir viku. Margt hafði breyst á
þessum tíma og forgangsröðunin var önnur
– eins og sást þegar hún mætti aðeins of
seint í upphitun fyrir leikinn vegna þess að
hún var að gefa drengnum sínum að drekka.
Mynd RAkEL dögg BRAgAdÓttiR
Mæðgin Rakel er í fæðingarorlofi en sonur hennar, Ágúst Högni, er sex mánaða gamall.
Mynd ÞoRMAR VigniR gunnARSSon „Ég fékk bara ein-
hvern bolta í höf-
uðið og skyndilega leið
mér skelfilega
tók skóna úr hillunni
Ég er að gera þetta á mínum
forsendum, segir Rakel.
Mynd ÞoRMAR VigniR gunnARSSon