Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1965, Blaðsíða 16

104
TlMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS
geðsjúkrahús, skurðstofuhj úkrun og svæf-
ingar.
Ti] jafns við þetta er nám heilsuvernd-
arhjúkrunarkvenna og sérnám til starfs
félagsfræðinga, sem við þekkjum ekki hér
ennþá, en þær starfa sem tengiliður milli
sjúkrahúsa og heimila. 1 þriðja lagi aukin
framhaldsmenntun, sem er fyrir forstöðu-
konur og hjúkrunarkennara. Auk þess eru
svo haldin upprifjunarnámskeið.
Ég ætla ekki að fara að tala um geð-
hjúkrun í kvöld, en mig langar aðeins til
þess að nefna hvað augað sá á göngu minni
gegn um sjúkrahúsin, það var hreinlætið
og snyrtimennskan í umhverfi og klæða-
burði, hver stétt hafði sinn búning og var
honum sómi sýndur jafnt af hærri sem
lægri, mikið var af blómum og mjög smekk-
lega komið fvrir. Ryateppi jafnt ný sem
gömul og verðmæt.
Ég kom á eitt geðsjúkrahús, sem hafði
skóla fyrir aðstoðarfólk. Honum stjórn-
aði skólastjóri sem hafði aðra hjúkrunar-
konu sér til aðstoðar. Nú er stefnt að því
að gera einnig þessa skóla óháða sjúkra-
húsunum, hafa ríkisskóla sem sjá um und-
irstöðunám fyrir allar greinar aðstoðar-
fólksins og senda nemendur svo til verk-
legs náms á hin ýmsu sjúkrahús. Á þessu
sjúkrahúsi, Nickby sjukhus, sem er
skammt frá Helsingfors var ekki skortur
á starfsfólki, hver staða hjúkrunarkvenna
var skipuð.
Forstöðukonan, Inga Laurinki, fræddi
mig á því að eftir að hafið var sérnám í
geðhjúkrun og meira var ritað og rætt
um þau efni hafi hjúkrunarkonum á geð-
sjúkrahúsum fölgað fimmfalt. Ungu hjúkr-
unarkonurnar, sagði hún, eru nú farnar
að sjá, að þær eiga einnig erindi inn á
geðsjúkrahús, að þeirra er einnig þörf þar.
Og ég vona að þess verði ekki langt að
bíða að okkar ágætu ungu hjúkrunarkonur
geri sér það einnig ljóst, að þær eiga einnig
hér erindi inn á geðsjúkrahús, að þeirra
er einnig þörf þar.
Eins og ég hef sagt vorum við Sigríður
Jakobsdóttir staddar í kynnisferð í Hels-
ingfors og þótti því sjálfsagt að nota tæki-
færið og senda okkur á þetta námskeið,
sem líka var sjálfsagt.
Það var haldið í húsakynnum Rauða
Krossins. Þátttakendur bjuggu á efstu
hæðinni, 6 hæð, en þar eru gestaherbergi,
þau eru nýuppgerð og því nýtízkuleg með
öllum þægindum og höfðum við yndislegt
útsýni yfir eitt af fínni hverfum borgar-
innar og höfnina. Á 4. hæð var matsalur
og fundarherbergi. Þátttakendur voru 35
og flestar starfskonur hinna ýmsu hjúkr-
unarfélaga.
Efni námskeiðsins skiptist aðallega í
tvennt. Það voru fyrirlestrar ýmissa hag-
fræðinga og forstjóra og í öðru lagi hóp-
vinna og skýrslugjafir hjúkrunarkvenna.
Því miður verð ég að viðurkenna að hið
fyrrnefnda fór talsvert fyrir ofan garð
og neðan hjá mér. Mér fannst all erfitt að
fylgjast með 2—3 fyrirlestrum á dag á
framandi máli, sænsku, um efni svo sem,
alþjóðalífskjör (levestandard), alþjóða-
samvinnu, Norðurlandaráðið og samvinnu
þess, vinnumarkað á Norðurlöndum svo
eitthvað sé nefnt. En hópvinnan og skýrsl-
urnar voru bæði fróðlegar og skemmti-
legar.
Fyrsti dagurinn byrjaði á því að barið
var allharkalega að dyrum, ég opnaði, fyr-
ir utan stóð ein hjúkrunarkonan úr und-
irbúningsnefnd námskeiðsins. ,,Það er
blaðaviðtal niðri í setustofu, gjörið svo
vel“, sagði hún. Ég stóð alveg stjörf, —
blaðaviðtal, — og fljót var ég að loka mig
inni í skel minni. „Sigríður“, kallaði ég
inn í baðherbergið, „það er blaðaviðtal.
Þú ert hér aðalmanneskjan, þú varst á
launamálafundinum, gjörðu svo vel“. En
Sigríðru var ekki alveg á sama máli . . .