Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1969, Qupperneq 7

50 ára afmælishátíð HJÚKRUNAR-
FÉLAGS ÍSLANDS. Sigríin Magn-
úsdóttir, fyrrv. forstöðukona, afhjúp-
ar málverk eftir Sigurð Sigurðsson
af Sigriði Eiríksdóttur.
Ljósm. Sveinn Þormóðsson.
um lánsheimild til íbúðarkaupa
og hafa margar hjúkrunarkonur
notfært sér þá heimild, sem er
til mikils öryggis, þegar árin
færast yfir.
Hvaö telur þú, aö hjúkrunar-
konan geri sem einstaklingur,
mest og hezt fyrir félcig sitt?
Hjúkrunarkonan á að vera
stéttvís í starfi sínu og hvar
sem leið hennar liggur ber
ir megni og vinna þau störf sem
henni eru falin, af alúð og kost-
gæfni.
I upphafi starfsdags þíns
hafa hjúkrunarstörf veriö
brautryöjendastarf, hugsjón. í
dag eru hjúkrunarstörf viöur-
kennd starfsgrein. Ætti unga
hjúkrunarkonan aö sakna ein-
hvers?
Á námsárum mínum í Kaup-
mannahöfn var oft meðal
hjúkrunarkvenna talað um
sjúkrahjúkrun sem hugsjón,
þótt fyrir kæmi, að þær sýndu
bæði óþolinmæði og styrfni
gagnvart sjúklingum og nem-
endum, sem auðvitað stafaði af
ofþreytu langra vinnudaga. Ég
fæ því ekki séð að hjúkrunar-
konan þurfi að missa af hug-
sjóninni, þótt starfið sé nú við-
urkennd starfsgrein. Þvei't á
móti ætti að vera auðveldara að
hlynna að hugsjóninni, þegar
betri tími gefst til að hugsa um
og skilgreina það hugtak, sem
átt er við með orðinu „hug-
sjón“.
Þrátt fyrir velmegun á ís-
landi í dag, vitum viö vel, aö
meiri hluti mannkynsins hungr-
ar og milljónir veröa aö una
viö menntunarleysi og margs
konar krúgun. Telur þú rétt, aö
hjúkrunarkonan einangri sig
inni á sjúkrahúsum og taki ekki
þátt. í að leysa þessi mál og
hvernig gæti hún þá gert þaö?
Ég tel ekki rétt, að hjúkr-
unarkonan einangri sig svo
inni á sjúkrahúsi, þótt hún
hafi þar nóg að starfa, að hún
sjái ekki böl manna, hvar í
heimi sem er. Við lifum á tím-
um tækni og stórstígra fram-
fara. Líklega hefur aldrei í sögu
mannkynsins verið unnið eins
markvisst að mannúðarmálum
eins og nú. En jafnframt fréttir
maður af hinni ógurlegustu
grimmd, sem beitt er bæði við
einstaklinga og heilar þjóðir.
Engu virðist þar skipta hvort
um er að ræða háþróaðar þjóð-
ir eða vanþróaðar.
Hjúkrunarkonan ætti að
reyna á allan hátt að fylgjast
með þessum málum án hleypi-
dóma og að mínu áliti ber henni
skylda til að skipa sér þar í
fylkingu sem hjálparstörf eru
unnin til aðstoðar fólki, sem er
statt í neyð. Getur hún þannig
orðið til mikils gagns með sam-
úð sinni. Ég skil ekki það fólk,
sem hliðrar sér hjá því að hugsa
um þau vandamál, sem nú þjaka
heimsbyggðina svo mjög.
Aö lokum, hvaö vildir þú
segja ungri stúlku viö upphaf
hjúkrunamáms ?
Vertu mannvinur og fús til
að bæta úr mannlegu böli, sem
kynni að mæta þér á lífsleið
þinni, hvort heldur er á líkam-
legu eða andlegu sviði.
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS 97