Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.10.1974, Side 24

Auður Guðjónsdóttir, hjúkrunarkona:
LÍTILL HLEKKUR STÓR
1.
NÚ ERU þeir að grafa fyrir geð-
deild á Landspítalalóðinni. Stór-
virkar vélar marka grunn millj-
ónaframkvæmda. Litlu fjær er
hin mikla matstofa Landspítal-
ans, sem marga á að seðja.
Þannig hugsa stjórnvöld af ör-
læti sínu fyrir öllu, magamáli
manna og andlegri heilsu.
2.
,,Það er reisulegt að horfa
heim að Hofi,“ sagði karlinn.
Ekki er síður reisulegt að horfa
heim að Landspítalanum. Þar
hafa risið stór hús og munu
rísa; og víðar byggir heilsugæsl-
an en þar. Dýr tæki eru keypt.
3.
Þó er holur hljómur í öllum
þessum silfuraustri. Fram-
kvæmdirnar miðast við rúma-
fjölda, fjölda sjúklinga: þörf-
ina. Alvöruþrungnir játa menn,
að seint mætist fjármagnið og
þörfin. Þeir síga þó karlmann-
lega á og byggja meir.
En því er hljómur silfursins
holur, að ekki nýtist enn það,
sem fyrir er, þótt það sé of lít-
ið. Heilsugæsla grundvallast
ekki einvörðungu á húsnæði og
tækjum, þótt nauðsynleg séu.
Einn hlekk vantar til fullnægj-
andi nýtingar núverandi hús-
næðis og tækja spítala í Reykja-
vík: Fleira starfsfólk.
4.
Undirrituð leyfir sér að ræða
aðeins um einn þátt þess vanda-
máls: Vöntun á hjúkrunarkon-
um til starfa. I sjálfu sér er ekki
vöntun á hjúkrunarkonum, held-
ur hjúkrunarkonum til starfa.
Af þessari vöntun leiðir svo það,
að ekki nýtist til fulls það fjár-
magn, sem þegar hefur verið
varið til heilbrigðismála. Þá er
og miklum mannauði sóað, er
læknar geta ekki beitt hæfni
sinni og þekkingu að eiginleg-
um læknis- og sérfræðingastörf-
um. Afleiðingarnar eru svo þær,
að fleiri sjúklingar bíða lækn-
ingar en ella þyrfti að vera.
Ómældar verða þjáningar þeirra
og vinnutap þjóðfélagsins.
5.
Eitt er að vilja, annað að geta.
Margar giftar hjúkrunarkonur,
mæður, vilja ekkert frekar en
vinna utan heimilis að hjúkr-
un, en geta ekki vegna þess, að
þær fá ekki barnagæslu. Sé
dæmi tekið um Landspítalann,
þá er þar áætluð aðstaða fyrir
13 börn hjúkrunarkvenna á
„yngri deild“, en þar voru síð-
ast, er undirrituð vissi til, 19
börn. Á „eldri deild“ er einnig
yfirfullt. Því hverfa þessar giftu
hjúkrunarkonur frá. Undirrituð
gæti nefnt mörg dæmi þessa, en
kýs ekki að vera persónuleg. Það
skal þó sagt, að ekki er þessi
veiki hlekkur og afleiðingar
hans að vilja stjórnenda Land-
spítalans og annarra spítala. En
meðan ekki er meira silfur þar
í brætt, standa mörg rúm auð
og margir sjúklingar bíða.
6.
Þá er komið að kjarna þess-
ara orða: Væri elclci til vinnandi
aS fá þessar konur til starfa
með því aö sjá þeim fyrir bama-
gæslu ?
„Kröfugerð, kröfugerð," seg-
ir einhver. Kannski. Leyfist þó
að spyrja nokkurra spurninga:
1. Er það ekki líka dýrt að
nýta ekki til fulls húsnæði og
tæki í heilsugæslu og þekkingu
íslenskra lækna?
2. Er það ekki líka dýrt að
láta þá sjúklinga bíða lækning-
ar, er nú gætu hlotið bata, ef
ekki væri skortur á starfsfólki?
Hvers virði er líðan þessara
sjúklinga? Hverju tapar þjóð-
félagið í vinnutekjum?
3. Leiddi ekki aukið framboð
hjúkrunarkvenna í þéttbýli
einnig til aukins framboðs í
strjálbýli? Kannski væri bætt
heilsugæsla í strjábýlinu einhver
hemill á fólksflóttann þaðan.
4. Er ekki menntun og reynsla
hjúkrunarkvenna það þjóðfé-
lagslega verðmæt, að einvörð-
ungu lenging starfstíma þeirra
mundi, er á drægi, greiða kostn-
aðinn við dagvistun barna
þeirra ? Kostnaður hins opinbera
yrði auðvitað einhver, þótt
82 TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS