Hjúkrun: tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.03.1978, Síða 34

Er möguleiki á betra samstarfi?
Eg hef verið að velta því fyrir mér,
hvort þeir hjúkrunarfræðingar, sem
starfa við skólana, eigi einhvern þátt
í því samhandsleysi er ríkir milli
skóla og heimila og hvort þeir geti
stuðlað að betri samvinnu og orðið
áhrifameiri tengiliður en nú er.
Nú háttar svo til að á fyrstu mán-
uðum skólagöngu barnsins fer fram
læknisskoðuti og er gott, en kemur
hún foreldrum ekkert við? Hvers
vegna er þessi leynd yfir þessari
læknisskoðun? Barnið kemur bara
heim einn daginn úr skólanum og
segist hafa verið í skoðun og fengið
sprautu. Hvers konar sprautu og við
hverju veit enginn. A að fylgjast
með einhverju? getur barnið fengið
hita eða veikst? Foreldrarnir fá ekk-
ert að vita. Kom eitthvað í ljós sem
laga þarf eða er allt í lagi?
Eg held að þarna á fyrsta ári
skólagöngu barnsins mótist töluvert
viðhorf foreldra gagnvart skólanum.
A skólinn barnið? Kemur okkur ekki
lengur við hvað gert er við og fyrir
barnið?
Ég tel að ef skólahjúkrunarfræð-
ingar hefðu meira samband við
heimilin, gætu þeir stuölað að betri
samvinnu skóla og heimila. Væri til
dæmis mikil fyrirhöfn að senda til-
kynningu til heimilanna um hvenær
þessi athöfn á að fara fram, ásamt
upplýsingum um hvað gert verði,
þannig að foreldrum gefist tækifæri
til að koma fram með athugasemdir
ef einhverjar væru. Síðan gætu skóla-
hjúkrunarfræðingar sent miða heim
Sjónarmíð
með barninu og tekið fram hvað gert
hafi verið og með hverju skuli fylgj-
ast.
Ég er kannske að gera of miklar
kröfur, en tel að ef samvinna er góð
um heilsu og öryggi barnsins í skóla
og á heimili verði samvinna við skól-
ann í heild mun betri. 555
Hvaö er að?
I KastljÓSI sjónvarps hér á dögun-
um fóru fram athyglisverðar umræð-
ur og líklega fremur óvenjulegar,
miðað við innlent efni fjölmiðla hér
á landi fram til þessa. Þar var rætt
við ungt fólk, karl og konu, sem
bæði eru haldin langvinnum og afar
erfiðum sjúkdómi og hafa þar af
leiðandi þurft að ganga í gegnum
margvislegar þrengingar, andlegar
og líkamlegar. Skýrðu þau frá
reynslu sinni í samskiptum við
lækna, hjúkrunarfræðinga og annað
starfsfólk heilbrigðisþjónustunnar og
kom þar glöggt fram hve starfsfólki
almennt er áfátt í því að veita sjúkl-
ingum andlega aðhlynningu, gefa
upplýsingar, útskýringar og fræðslu,
hvort heldur er til handa sjúklingum
eða aðstandendum þeirra.
Umsjónarmaður þáttarins ræddi
því næst við hjúkrunarfræðinga og
lækna. Var auðheyrt að ekki kom
þeim neitt á óvart af því sem fram
hafði komiö og voru allir á einu
máli um að brýnt væri að ráða hér
bót á. Enda er það staöreynd að
þessi mál bafa mikið veriö rædd
meöal starfsfólks heilbrigöisstofnana
undanfarin ár og virðist svo sem
flestum sé vel ljóst hve þessum þætti
meðferðar og aöhlynningar sé ábóta-
vant. Orsök þess að árangur hefur
ekki orðið betri en raun ber vitni, er
án efa sú, að umræðan hefur nær
einvörðungu farið fram innan hins
lukta kerfis heilbrigðisþjónustunnar
- án þátttöku neytendanna sjálfra og
segir það eflaust sína sögu um við-
horf þeirra sem þar tala. Og yfirleitt
er því þannig farið þegar fjallað er
um heilbrigðismál, þá ræðast við
annars vegar sérfræðingarnir og hins
vegar leikmenn. Þó eru dæmi um að
annar háttur hafi verið á og má þar
nefna að Þórunn Pálsdóttir, hjúkr-
unarforstjóri Kleppsspítalans, hefur
gengist fyrir ráðstefnum (siðast í
nóvember sl.) þar sem hjúkrunar-
fræðingar hafa m. a. tekið til um-
fjöllunar tjáskipti, samskipti starfs-
fólks og sjúklinga, andlega aðhlynn-
ingu o. fl. og hafa þá fengið til liðs
við sig fulltrúa úr hópi sjúklinga.
Er ekki ósennilegt að þar sé fundin
kveikjan að framangreindum Kast-
ljósþætti. Hvort sú ályktun fær stað-
ist skiptir þó engu meginmáli, hitt
er miklu mikilvægara, þ. e. ef fjöl-
miðlar og allur almenningur fara að
láta málefni heilbrigðisþjónustunnar
meira til sín taka og fá tækifæri til
að hafa áhrif á þau. Sennilegt er að
sjónvarpsþátturinn hafi vakið marga
til umhugsunar um ýmislegt fleira,
sem betur má fara í þessum efnum.
Það hefur reyndar mátt sjá þess
nokkur merki undanfarið að hafðir
séu uppi tilburðir í þá átt að höggva
l'nunh. d bls.35.
28
HJUKUUN