Tíðindi um stjórnarmálefni Íslands - 01.01.1875, Blaðsíða 117
UM FltAMFÆRSLURÉTT SVEITARÓMAGA.
109
rd., sem einhverju sinni var endurgoldið hinum fyrnefnda hrepp
fyrir sveitarstyrk, veittan téðum Jóni Jónssyni árið 1855.
Um leið og þér sendið þetta mál hingað, haflð þér, herra
amtmaður, getið þess, að Svalbarðstrandarhreppur hafi skorazt
undan, að endurgjalda styrk þann, sem veittur var Jóni Jónssyni
árið 1864, af þeirri ástæðu, að sá styrkur, sem hann fékk árið
1855, sé honum veittur -ólögiega, og gæti því ekki tekizt til greina
sem sveitarstyrkur, né staðið honum fyrir, að ná framfærslurétti í
í Breiðuvíkurhrepp, þar sem hanu, eptir að hann liafði farið burt
úr fæðingarhrepp sínum, — en það er Svalbaröstrandarhreppur —
og án þess að liafa áunnið sér rétt til framfærslu í nokkrum
öðrum hrepp, settist að árið 1847, og dvaldist síðan í samfellutil
dauðadags árið 1867. Ef menn geta fallizt á þessa skoðun um
styrk þann, sem veittur var Jóni Jónssyni 1855, álítið þér það
efalaust, að Jón Jónsson hafi þegar öðlazt rétt til framfærslu í
Breiðavíkurhrepp á þoim tíma, er honum var aptur veittur fátækra-
styrkur 1864, og yrði þá ekki heimtað, að Svalbarðstrandarhreppur
endurgjaldi styrkinn, né þessi hreppur verði álitinn skyldur til að
framfæra ekkju hans og börn eptirleiðis; en þér vilið ekki játa, að
þessi slcoðun sé rétt, þar sem þér gegn því, sem hinn parturinn
tekur til, sumpart skírskotið til skriflegrar kvittunar Jóns Jóns-
sonar frá 1855 fyrir því, að hann hafi tekið við stjTknum, og að
hann sé honum veittur eptir beiðni hans, sumpart getið þess, að
Svalbarðstrandarhreppur seinna hafi endurgoldið styrkinn og þá
játað með því, að lrrafan væri rétt, og viðurkennt, að öll rök hafi
verið til að veita styrkinn og endurgjalda hann; að endingu hafið
þér einnig skírskotað til þess, sem bóndinn Gísli Guðmundsson og
þeir tveir menn, sem voru hreppstjórar í Breiðuvíkurhrepp 1855,
hafa borið fyrir lögreglurétti Snæfellsnessýslu.
Stjórnarráðið getur samt sem áður ekki séð annað, en að
framburður þessara manna aðeins mjög lítið rýri það, sem Jón
Jónsson sjálfur hefir ítarlega sagt frá árið 1868 gagnstætt þessu,
en það styrkist ennfremur af því, sem ekkja hans árið eptir undir
sáluhjálpareið skýrði frá um þessi atvik: samkvæmt sögn þeirra
hjóna hafa hreppstjórarnir í Breiðuvíkurhrepp talið hann á, að
biðja um sveitarstyrk, sem hann samkvæmt skilningi fátækralag-