Svava - 01.02.1900, Blaðsíða 31

STAYA
SS3
ÍVjS.]
Þegar mnnknrinu sá aö liann gat ekki vakið eft-
irtekt konungs á sér, gekk hann til þeirra dyra ssm
fjarstfir voru og tók sér þar stöðu. Skömmu sV.inna
kom Valdimar þangað-, áVarpaði munkinn og sagði:
,,jSTú, munkur, livað ertu að liugsa umí“
,,Úrlausn þess lrvað ást í sjálfu sér er“.
„Er þá ástin nokkiir gáta?“
Það ei' hún vissulega. Eruð þér ekki, hsrra kon-
ung’ur, á sömu skoðunk*
,,Nei, fyrir mér er húr auðskilin og augljós".
,,Er það svo? Konungur minn olakar ef til vill
einhverja kvinnu
,,Auðvitað“.
„Eg meina ekki þá ást, sem konungurinn ber
til drotningar sinnar, heldur ást, sem hann liefir felt
til annarar konu, sein er fyrirmynd fegurðarinnar“.
„t>ú segir ef til vill satt, munkur. En þú ert
furðu. dj.arfur“.
„Engan veginn. Ég hefi ásett mér að sýna að
ástin er gáta, og til þess að gera úrlausnina skiljan-
legri, hef ég valið konung minn til fyrirmjtndar".
„Einmitt það“.
„Að ást skuíi geta kviknað við liliðina á annari
ást, er gáta, en að ráða frain úr þeirri gátu er vandi“.