Svava - 01.02.1900, Blaðsíða 40

„Við finnumst á níorgun kl. -t.í hiisinu nr. 8“.
Auðvitað skíldi Yutta ekki hvnð konuugur átti
við, eu þar eð hún var ems girndarík og hann,.
festi hún orð þessi í hug'a súr, já, dreymdi þau jafn,-
vel um nóttina, en á þeiin ákveðna tíma gat hún
ekki strax losað sig, svo lci. var orðirr hálf fimm þeg-
ar húu fór út úr köJlinni, því flýtti húu sór eins og
hún gat, og Jraut inn um þær dyr sem. fyrstar urðu
fyrir lienni í húsinu nr. 8, en var svo heppin að. þar
var konung'urinn fyrir innan, sern þekti haua undir
eins þótt lnju væri klædd sem þerna, og tók haná
strax í faðin sinn.
Edmund sá þogar að þetta var ekki Eaguhildur,
en elcki þekti hann að það var Yutta. llann vildi
eklci sjá meira og- gelck fl'á gatinu.
KoBimgur íyfti hlæj'unnj frá andjiti Yuttu, kysti
hana' og’ sag'ði:
,,Elskulega Y'utta, loksi'ns ertu kemin, mdr var far-
ið að lei8ást“.
Astkæri V'aldimar, ég gat ekki komið fyr, ýmsir
VQrti að tefja fyrir mér“.
,,Það gerir eklcert, fyrst þú ert komin“.
,-,Það er inndælt að vera alein með þér“.
,,Já, þökk sé munkuum sem þú sendir mér“.