Svava - 01.02.1900, Blaðsíða 35

immdi lcoma til síu, en þeg-ii' liíín sá að það íetiuði
«ð tiirast fyrir, stóð húu upp og gekk til hans, heils^
íiði honum inniioga og sagði.
,,Gott kvold, Eclnutud, og þökk fynr framkomuna
vrð ba.(<trciðina í dag. Það hlýtnr að gteðja hverjft
konu að .....eu hvers Vcgua ert þú sorghitiun?
,,Þú hefir þá þekt mig í dag, Ragnhildnr?<: sjnirðf
lídmuncl undvaiadi.
„Já, Edmuud, en ég held enginn annar hafi
þekt þig-‘.
,,Þá einhver hefði þekt mig. þá var hreytni uifa
veugan veginn óheiðarleg".
„Nei, ó nei, en......“
„RagnlviWurk1
„Edmund'* ‘
„Yiltu hlusta á váð \inar þíusU'
,,A þin ráð, Edmund, Vll óg ávalt hlusta",
„Og faia eftir þeim?“
„Já, það vil ég santtarlega'1
„Gott, gættu þín þá fyrir konunginum11.
„Ivouuugimm, hvað ertu að segja? Itann m’ilil
ekkert ilt gera mór“.
„Ef til vttl meira, en þig grunal'“.
„Jæja, Edmund, ég skal gæta mín fyrtr konung'
Ínum, þó óg elcki viti hvað þú meinar“.