Svava - 01.09.1903, Blaðsíða 27

77
hýtum; en nú er eg sigraður. Alfred og eg liöfum leugi
íýlgst að, og það sein heíir sakfelt mig, mun líka sakfella
hann. Hann er sonur niinn, það er sannleikur, en.....”
„Lygari!” var hrópað úr mannþyrpingunni.
Dómarinn skipaði reglu.
,,FyrirgeSð,herra dómari, þessi samvizkulausi þorpari
er að reyna að sýna fram á, að unglingur þessi só jafn
sekur sór. Slíkt er lýgi”.
Allra augu mændu til maDnsins, sem tnlaði þessi
orð- Það var Sir William Brent, nafnfrægur hershöfð-
ingi. Um loið og hann talaði þotta gekk hann hratt og
tígulega inn að dómgriuduuuiu.
„Herra dómari”, mælti hershöfðinginn ennfremur, en
hinir silfurhvítu hárlokkar hans kembdu aftur á lierðar
honum af gustinum af ferð hans. „Eg þekki uugling
þennati, og eg þekti líka föður hans. Leyfið ekki þess-
urn samvizkulausa þrjót að mæla fleira.”
Marrok Pettroll virtist í fyrstu ætla aðtapa móðnum,
er hann leit hershöfðingjann, en hann náði sér brátt og
stappaði í reiði sinni í gólfið.
„Eg get fullvissað hershöfðingjanu um, að hann
kemur of seint, til að geta búist við að sigra”, grenjaði
sjóræniuginn í heiftaræði. „Hann og eg vorum sjónar-