Svava - 01.09.1903, Blaðsíða 29

79

réttinum, að þeiv hefðu séð hanlt standa aðgevðavlausan
;í þiifavi væningjaskipsins og veva ekki með íatlögunni.
Og fimti bav það fraiu, að hann hefði séð Pettvell svifta
fanganum niðuv um leið og líeningjaskipið lagði að
kaupfavinu.
Eftiv að búið vav að yfivbeyva vitnin, vav Alfved
Havvold skipað að tala, ef itanu hefði einhvevja vörn fvam
að fæva.
,,Það sein af ev æfi mjnnav, hefi eg nálega allvi
eytt á meðal þessava stóvbvotamanna”, mælti Alfved utn
leið og hann veis á fætuv og titvaði af geðshværiugu.
„Talaðu” mælti dótnavinn; „kviðdómuvinn mun hlusta
á sögu þína”.
Alfved hevti upp hugann. llann þeiði táiin af
kinuum sóv og vendi sem fljótust augunum til áhoi’fend-
aona. Hann sá að fleivi hundvuð nmnns lioifðu á siir í
einu, en lmnu sájafu fvamt af hvevju andliti skína nieð-
aumkuu og meðlíðun —þeuna töfvakvafc, sem ljóinar af
augunum, og þessi viðkvæmnis-bUða, seiu titvavá vöv-
unum, en sem gefuv ti! kynna djúpa hluttekningu og
íniynáaða sigurvon. — Sem val'magnsstvaumuv þaut
þessi tilfinning gegituin Alfved og smang inu að lijavta
hans. Hún veitti houum hugvekki og kjavk, til að