Svava - 01.09.1903, Side 31

81
svo harðbrjósta höfðu higt hann í óslítancli ófrelsisfjötra.
Svo greindi hann frá því, þegar hann hefði strokið,
og þi hitt Sir William Brent, en verið náð aftur af
höðlum sínum og hueptur í ófrelsisklefaun.
Þegar haun kom að því atríði í sögu sinni, er þeir
hiðu skipbrot við Cormvallströudina, gat hann ekki
tára bundist, er hann inintist á hinar brostnu vonir
sinar. Hanu hefði gert sér svo fagrar vonir um að
hitta sitt forna heimkynni, sinn góða velgerða-föður.
En þegar hann kom þangað, voru allir haus einu jarð-
Uesku vinir horfnir út í bláinn. Haun einn stóð eftir
yfirgetinn af öllum og æskuheimkynni hans rúið hinni
fornu unaðsemd. Og allar hans framtíðar vonir liorfnar
rueð þeirri auðn.
Að síðustu endaði hann sögu sina með þessurn orðurn:
„Nú hefir heiraurinn litla ánægju mér framar að'
bjóða; en það er sú sárasta tilhugsun, að vita nafn mjtt
hnýtt við hinn svívirðilegasta glæp í sögunni, slíkt er
xnér óbærilegt. Eu guð þekkir hjarta mitt; til hans-
sný eg mér sem barn til fóður síns. Hanu mun misk-
unua sig yfir hinum ógæfusama og lina þjáningar lians.
Eyrir guði hefi eg ekkert að óttast. En til yðar, herra.
minn, lít eg bænaraugum, , vonandi, að þér að minsta
kosti sýnið meðaumkun—meðaumkun með þeim manni,