Svava - 01.10.1903, Blaðsíða 17
115
Tirjó'tast eftív, geva íevðamauninuiu lftt mSgulegt aS>
ftanua þetla fjallakovfi. A þessu óaðgengilega harava-
sVæði hafast þessiv heliisbúav við. Algevlega evu þeií
útilokaðiv fvá uraheiminum, og hafa ekkevt af honunv
að segja; þeiv lifa þav — ef svo ma;tti að orði komast
•— síuu eigin fvumlífi, sem að mövgu leyti vivðist benda
á bevuskuskeið mannkynsins. Þegar hvíta menn ber að'
gavði þeivva, flýja þeiv sem dýv úr augsýn og yfivgefa
heirnili sín. Eu líkt ev með þá og fuglinn, sem fiýr
hveiðuv sitt; þeiv fava ekki lengva fiá heimkynnunr
sínum, eu að þeir sjái hvað hinum aðkoinuu gestum
liðuv. En óskiljanlegt ev, hvað þeiv geta vevið’fljótir
að tilkvnna nágvönuum sínum gestaltomuna. Iuuan
fávva klukkustunda evu kann ske sarnan komniv um 50
manns, og sumiv hvevjiv af þeim úv 20 mílna fjarlægð
til að vevja eigniv þess, sem fyvir heimsókninni vavð.
Hvevsdaglega líta Fjallafinnar þessiv út fyriv að veva hug-
litliv og feimniv, en só þeiv reittir til reiði, á heiftvækm
þeivva og hcfndargivni engin takmövk. Dtemi eru til, að
Mexikóbúav hafa sumir ovðið að láta líf si.tt fyviv hellis-
kúum, þegav þeir síðavnefndu hafa átt sín. að hefna
fyrir yfirgang hinna.
Vanalogt or, að-hellis-heimkynnin eru eins og náttúv-
an hefiv gengið fvá þeiro. Þú evu sumivaf liellishúum'