Svava - 01.10.1903, Blaðsíða 22

118
rætur, búa sjálfar til öll leir-ílát sín og endur'bæta þau
jafnóðum sem þau bila, er oft vill verða. Hafi konan
nokkuru tíma afgangs frá matreiðslustövfum sínum og
barna-umsorgun, sezt hún við að spinna band eða vefa
voð. Hinn margbreytilegi rósvefnaður þessara óupplýstu
kvenna, er talandi vottur um lmgvit og íþrótt þessa
þjóðflokks, á ekki svo lágu stigi.
Eins og allir hinir heiðnu Indíána ættflokkar í
Mexikó, vngsama Tarahúmarar guði síua með dnns. Það
sem vér hinir kristnu álítum vanhelga guðshús vor, er
þeirra skoðun að só hið helgasta hjálparmeðal til að
flytja bænir þeirra fram fyrir guðina. Guðsdýrkunarsiður
þessi errótgróinn og þeim helgur,að þeir muudu álíta slíkt
guðlast, ef hvítir menn færu að reyna að andæfa slíkum
sið. -- Allar bænir þeirra stefna í sömu átt — að biðja
um regn. En jafnframt sem þeir flytja bænir síuar
fram fyrir guði sína, biðja þeir fuglana og dýrin að
styðja bænir sínar. — Vorfuglarnir, dýrin, froskarnir
og skorlcvikindin, alt álíta þeir að biðji hinn mikla
stjórnara tilverunnar, að senda gróðurskúra yfir jörðina
svo það geti lifað; og alt fær það bænheyrslu í steypi-
skúrum sumarsins. — Sérhver af ættflokknum tekur
þátt í danssamkomum þessum. Karltnennirnir í einum
hóp og kvenþjóðin í öðrum, og stíga dansinn eftir söng