Svava - 01.10.1903, Blaðsíða 50

146
ir hans situst bævast, en orðin hevrðust ekki. Síðan reis
liann á fætur og gokk út úr salnum.
Sir AVilliam var ómögulegt að fylgja honura eftir.
Hann var sjálfur yfirhugaður af gedshræringura og hugs-
unum sínum. Þegar hann loks ætlaði að rísa á fætur og
vitja um Alfred, var hurðinni hrundið upp og dóttir
hans kom inn.
‘Hvar er Alfred 1' spurði hún.
‘Hann er ný genginn út, barn mitt'.
‘Hvað sagðir þú honura t Þú hefir ekki verið eins
harður við hann sem migf — Þú hefir sagt honum, að
hann mætti dvelja hjá mér oggera mér lffið ánægjulegt.
— Að eg mætti verða hans — hans eigin Ella að eilífu.
— Þú hefir gert það — gerðirðu það ekki, pabbii'
Gantli maðurinn hné máttvana niður í sæti sitt aftur,
fvrir þessari nýju árás, sem nú var gerð á hann. Þuð leið
langur tími þar til hann gœti svarað. En að síðustu
hvíslaði hann við eyra Ellu, sömu sögunni, er haun hafði
sagt Alfred, og svivirðing þeirrri, er hvíldi yfir ætt
hans.