Svava - 01.10.1903, Blaðsíða 29

125
J>au á Jiví, að tala inn hiua horfnu sœlu æskudaga, þegar
þau bæði uutu ástar og aðstoðar síns veglynda fóstur-
föðurs.
En þegar önnur vikan var næstum liðin, var Al-
fred farinn að gefii tilfinningum sínum lausan tauminn.
Hann lalaði orðið miklu Ijósara, enda þótt liann af og
til slæi hlæju fyrir, þá gat hann ekki *dulist svo fyrir
Ellu, að hún ekki rendi grun í, hvort tilfinningar hans
steÍDdu.
Þriðja vikan var byrjuð en Sir William ókominn.
Alfred og Ella voru í lestrarsalnum. Það var komið
kveld, og höfðu þau verið að ræða um ýms minnisstæð
atvik frá Bernskudögunum. Þau sátu hvort við annars
hlið í legubekk, og virtust vera meir hugsandi en eudra
nær.
,,Aldrei mun eg þreytast á að renna huganura til
æskuára minna”, mælti Ella.
„Þá leið okkur vel”, svaraði Alfred.
„Já, og eins erum við hamingjusöm nú”.
„Hamingjusöm þetta augnablik, Ella; eu hvað mun
framtíðin geyma í skauti sér?”
„Hamingju líka”, svaraði mærin.
„Getur verið”, mælti Alfred og horfði angurblíðum
augum til vinu sinnar.