Svava - 01.10.1903, Blaðsíða 44

140
tækifævi til að opinhera hugsaniv yðav hvort fyvir öðru, en
eg rendi ekki gvun í, að hugi ykkar stefndu saman.
Eg skoðaði ykkur sem systkiu’.
‘Fyvirgefið, Siv 'W’illiam’, svavaði hinn sævði nng-
lingu. ‘Mér vav ómögulegt að dylja ást mína, sem um
öll mín reynsluár hefiv þvóast í hvjósti móv, og vevið
leiðavsfjavna mín á hinum ömurlega æfivegi. Mér var
ekki hægt, að dylja það fyvir Ellu, sem ov og vevður
hennav eign ávalt. Eu eg veit, að mér auðnast aldvei,
að eignaso liöud honnar. Eg er of fátækuv til þess —
of ættsmávtii að hljóta slíka hamingju’.
‘Nei, Alfved, þér misskiljið mig. Fátækt og ógöfgi
er ekkert. Það er annað, sem hefiv dýpvi vætur’.
Hinn ungl rnaður hvökk við og vavð náföíuv. Höf-
uð hans lmeig niðuv og þuugt andvavp hrautafvövum
hans. Þegav hann leit aftur á Siv William’, var ntlit
hans orðið ólegva, en varir hans voru náhvítar, og hin
hlá-djúpu augu lmns bávu vott um innbyvðis kvöl og bar-
áttu.
‘Sir Williom’, tók Alfred til máls og reyudi að dylja
hjartakvöl sína, ‘ev yöur kunnugt um föðuv minn —
sögu hans?’
‘Já’.
‘Þá æski eg að heyra hana’.